[27.08.2025]
W Brnie było upiornie gorąco, dla ochłody wybrałam spacer i spływ przez jedne z piękniejszych czeskich jaskiń, przytomnie zlokalizowanych niedaleko Brna, aczkolwiek w stronę przeciwną niż następny cel podróży, czyli Wiedeń (gdzie też było gorąco, ale nie uprzedzajmy opowieści). Istotne są dwie rzeczy - trzeba zarezerwować bilety, bo grupy są odliczone i nie ma opcji “na doczepkę”, a w sezonie są tłumy oraz trzeba przyjechać na czas, bo jak nie wejdzie się z grupą, to pozamiatane. I tu trzeba podejść z logistycznego punktu widzenia - z płatnych parkingów do jaskiń albo się idzie w dół (a potem w górę) jakieś 40 minut, albo się wyjmuje korony i jedzie takim śmiesznym elektrycznym pociągiem, albo zjeżdża kolejką wagonikową i wtedy jest zdecydowanie szybciej. Ja wybrałam ostatnią opcję, bo przecież to fun z kolejką, ale cała trasa zajmuje minut 3 i potem trzeba na miejscu przepękać tę godzinkę zapasu[1]. Można przepękiwać przy budce ze spożywką - frytki i parka w rochliku, z kofolą, co kto lubi, można w sklepikach z pamiątkami, można też ściągnąć appkę i przeczytać opis przewodnika w wybranym języku, bo przewodnik tylko po czesku (i opcjonalnie po angielsku, ale z jeszcze mocniej ograniczoną dostępnością). WC darmowe, jakby co.
A jaskinie są obłędnie ładne i wszystkomające - gładką taflę wody odbijającą wnętrze, formacje mineralne przypominające skrzydła anioła, grzyby czy inne elementy damskiej anatomii czy przepaść Macocha, gdzie na wszelki wypadek puszczana jest symfoniczna muzyka, żeby było wiadomo, że ładnie. Część trasy się idzie wężykiem z grupą, drugą część przepływa w barce. Ominęło mnie zwiedzanie podobno najpiękniejszej sali Masaryka, która była niedostępna z powodu, że zamknięte.
[1] Mądra Polka po, mogłam się zatrzymać na kawę na przykład w mijanym zameczku Kuřim.
GALERIA ZDJĘĆ.
Napisane przez Zuzanka w dniu Thursday October 2, 2025
Link permanentny -
Kategorie:
Listy spod róży, Fotografia+ -
Tagi:
czechy, punkva
- Skomentuj
Wbrew tytułowi, to nie książka piętnująca rozwydrzone madki, a solidne opracowanie na temat problemów z funkcjonowaniem osób zajmujących się pracą opiekuńczą, nie tylko nad nieletnimi. Poza tytułowym oddawaniem moczu, na który rzadko gdzie poza domem jest opcja, a brak toalet prowadzi do tzw. moczowej smyczy, czyli ograniczenia mobilności zwykle kobiet, które nie dość, że fizjologicznie są poszkodowane, to jeszcze często są w ciąży, w połogu, z maluchem na ręku i problemem z mobilnością i nie mogą oddalić się na większą odległość, nie ma usprawnień dla kobiet karmiących, celowej organizacji miasta pod kątem ruchu pieszego i wózków (wiadukty, krawężniki, hałaśliwe drogi szybkiego ruchu), kontroli hałasu czy zwyczajnie miejsca, gdzie jest bezpiecznie. Opisane zjawiska czasem regulują ruchy oddolne typu inicjatywy budżetu obywatelskiego, czasem można zgłaszać jako usprawnienia do urzędu miasta, ale ogólnie dobrostan osób “nieproduktywnych” - z niepełnosprawnością, starych, opiekunek dzieci, dzieci - jest na drugim albo trzecim planie.
Sama pamiętam koszmarną zimę AD 2009, kiedy pojawiła się od dawna niewidziana ilość śniegu, zamiast radości z bieli popłakałam się, próbując przepchnąć wózek z płaczącym dzieckiem przez zaspy na chodnikach, bo odśnieżono jezdnię, zrzucając pod nogi pieszych zwały śniegu. A popłakałam się, bo kiedy próbowałam iść ulicą, zostałam otrąbiona przez radiowóz, że mam nie zawadzać na drodze osiedlowej. Dziś pewnie wdałabym się w pyskówkę, wtedy grzecznie poszłam przenosić wózek z dzieckiem przez grudy. Czasów ciąży, kiedy na przystanku okazywało się, że nie ma gdzie usiąść, a stać nie mogłam czy pociążowego dzwonienia do ochrony, bo w centrum handlowym toaleta z przewijakiem była zamknięta na klucz, nawet nie chcę wspominać. Po lekturze został mi wkurw na organizację świata, który pozornie wspiera dzietność, ale ignoruje potrzeby, jakie za tym idą. Idżcie czytać o tym, gdzie sikają kobiety, potem machajcie wskaźnikami, dziadersi.
#75
Napisane przez Zuzanka w dniu Wednesday October 1, 2025
Link permanentny -
Kategoria:
Czytam -
Tagi:
2025, felietony, panie
- Skomentuj
Jak wspominałam, nastolatka chciała zanurzyć się w kręgu popkultury zgredów, czyli zgodziła się na pokazanie jej komedii z naszej młodości. “Naga broń” się podobała, więc wygrzebaliśmy chyba z Netflixa “Ace Venturę”, bo nic innego nie było. I nie, nie była to dobra decyzja. Nie dość, że nie jest to film śmieszny - cały humor zasadza się na tym, że Carrey wygina twarz i ciało oraz zachowuje się jak rezus, to jeszcze haniebnie się zestarzał. I nie mówię o żartach fekalnych czy obowiązkowej scenie łóżkowej na śmiesznie, ale o tym - że spoiler alert, ale mały, nie chcecie i tak do tego wracać - naczelnym złolem jest osoba trans. Nie wiem, co złego w życiu zrobiła Sean Young, że musiała odpokutować udziałem w tym filmie i koniecznością rozebrania się do bielizny oraz wyemitowania zarysu penisa przylepionego do pośladków (przepraszam, nie mam penisa, ale wydaje mi się to nieco nieanatomiczne), ale nie dość, że zmiana płci w celu zemsty jest strasznie słaba, to przedłużające się sceny obrzydzenia, bo osoba trans pocałowała Prawdziwego Mężczyznę - jeszcze słabsze. Nie ma jasnych punktów, w ogóle. No chyba że jesteście psychofankami Courtney Cox - jest w porządku, zabawne też jest cameo Marka Margolisa (znanego szerzej jako Hector Salamanca z “Breaking Bad”, człowiek, któremu się oddaje długi).
Napisane przez Zuzanka w dniu Tuesday September 30, 2025
Link permanentny -
Kategoria:
Oglądam
- Skomentuj
[26.08.2025]
Nie żebym to analizowała, ale jest niezerowa szansa, że rodzina takiego Spielberga, niekoniecznie Stevena, ale może jakiegoś innego, na przykład pochodzi z okolic hradu Špilberk, który góruje nad Brnem. Albo i nie, w każdym razie mam za każdym razem chichotki, jak widzę tak zapisaną nazwę. Otóż największym problemem z dostępem do zamku okazał się brak miejsca parkingowego, bo wjeżdża się na uliczkami wyżej i wyżej, po czym następuje koniec ruchu i pięć miejsc do zaparkowania przed kościołem. Więc jak już kilka ulic niżej znaleźliśmy, to trzeba się potem wskrobać. A warto, bo widoki na miasto przepiękne; oprócz nas nagle się okazało, że jest multum ludzi z matami, bo właśnie odbywała się ostatnia sierpniowa joga na zamku, pewnie stąd brak miejsc. Jako że samo podejście było wyczynowe, raczej nie widziałam siebie, żeby jeszcze na macie. Więc zamiast maty kawiarnio-restauracja, bardzo przyjemna kawa i ciasto. I zachód słońca, a potem powrót cichymi uliczkami w dół. Poza spacerem dookoła i po parku, można zwiedzać - na zamku jest muzeum, galeria sztuki, podziemia i co ino.
GALERIA ZDJĘĆ.
Napisane przez Zuzanka w dniu Monday September 29, 2025
Link permanentny -
Kategorie:
Listy spod róży, Fotografia+ -
Tagi:
brno, czechy
- Skomentuj
Książki Chmielewskiej zaczęłam dzielić na dwie grupy. Te, do których mam sentyment, kiedyś mnie bardzo bawiły, ale teraz widzę braki warsztatowe: akcja kuleje, chaos, rozwój sytuacji jest zawsze na jedno kopyto - nikt nikomu nic nie mówi, więc sprawa wyjaśnia się cudem, narratorka wie, że o czymś zapomniała, w trakcie ludzie robią dziwne rzeczy i dotykają ich niespodziewane konsekwencje. Tu mam klasykę - ”Wszystko czerwone” czy ”Całe zdanie nieboszczyka”. “Harpie” należą do drugiej grupy - jest zgrabnie wymyślona intryga, fachowcy z organów prowadzą sensownie śledztwo na tyle, na ile im świadkowie pozwalają, ale świat opisany jest tak paskudny i patologiczny, że mnie otrząsa. Hm, może podział przebiega przez “jest Joanna/nie ma Joanny”?
Dorota na 24 lata, jest półsierotą - 40-letnia matka zmarła po porodzie, a 25-letni ojciec odmówił kontaktu[1], wychowują ją więc trzy ciotki. Nie jest to komfortowe, bo każda z ciotek jest paskudna na swój sposób - Felicja jest apodyktyczna i kontroluje każdy oddech, Melania jest zwyczajnie przykra, wredna i kąśliwa, zaś Sylwia - najmniej szkodliwa - jest dość głupia. Dorota jest co chwila wyzywana od idiotek, brzydul i kretynek, jej osiągnięcia - znajomość nastu języków obcych - są ignorowane, ciotki komentują jej każdy krok w sposób negatywny, komenderują nią i tylko cudem udaje jej się zaoszczędzić nieco swoich zarobionych pieniędzy zanim harpie jej zabiorą. I do tej radosnej warszawskiej willi wjeżdża czwarta dama - Wandzia Parker, chrzestna babka ze Stanów po 50 latach na obczyźnie. Emituje vibe pieniędzy, obiecuje cuda, ale żąda obsługi, luksusów i przysmaków, nie wydając grosza. Wszyscy już są zirytowani, zwłaszcza że dama waleniem kija do krykieta daje znać, że potrzebuje towarzystwa czy obsługi, gdy wtem okazuje się, że rzeczywiście spisała testament na rzecz Dorotki i ciotek, tyle że następnego dnia zostaje znaleziona martwa. Śledztwo wykazuje, że nie były to przyczyny naturalne; niedługo potem zaczynają się zakusy na życie Dorotki.
Więc jak doceniam bogactwo postaci i sytuacji - paskudne ciotki, dom zaśmiecony hałdami kitranych przez dziesięciolecia śmieci, głupie a zabawne nawyki, cwanego acz prostodusznego pomocnika Marcinek, atrakcyjnego i niegłupiego taksówkarza Jacka czy wreszcie przesympatycznych i fachowych funkcjonariuszy, tak warstwa emocjonalna jest zwyczajnie obrzydliwa, a wszyscy czarno-biali. Dobrzy - Dorotka i Jacek - są piękni, utalentowani i bez wad, źli - ciotki, chrzestna babka, Marcinek - paskudni, rozkapryszeni, żarłoczni i absolutnie pozbawieni nie tylko empatii, ale i podstawowych ludzkich odruchów. To opowieść o przemocy psychicznej, konsekwentnym i długotrwałym niszczeniu dziecka przez toksyczną rodzinę; autorka żyje w radosnym wyparciu, że taka sytuacja nie zostawia żadnych konsekwencji w psychice[2]. Dorotka oczywiście czyta w ciotkach jak w otwartej książce, poza drobnymi momentami załamania spływa po niej jak po kaczce, one gadają, a ona robi swoje, a kiedy dostaje spadek, jest skłonna kontynuować bliskie kontakty z ciotkami, bo przecież to RODZINA. Humor oczywiście zasadza się na rzucaniem tzw. zabawnych słów typu gropa, wołoduch, zwekslować oraz wprowadzeniu osoby z zagranicy, która zapomniała polskiego i przekręca słowa, co daje pretekst do tzw. zabawnych dialogów (wypąkać zamiast wykąpać, wywał i zalew zamiast wylewu i zawału czy co majniej zamiast co najmniej).
[1] Ależ oczywiście, że jest to obśmiane, bo jak to, 40-latka dostaje małpiego rozumu z powodu młodszego faceta, kara musi być.
[2] I tak, mogę sobie dośpiewać, że to mała Irenka odreagowuje swoją rodzinę i przejaskrawia, ale i tak mam dreszcze.
Inne tej autorki.
#74/#19
Napisane przez Zuzanka w dniu Sunday September 28, 2025
Link permanentny -
Kategorie:
Słucham (literatury), Czytam -
Tagi:
2025, kryminal, panie
- Skomentuj
Daleko w przyszłości, uniwersum rządzi dynastia imperatorów Cleonów, którzy od pokoleń klonują się i konsekwentnie prowadzą planety tym samym kursem. Wszystko się sypie, kiedy naukowiec, Hari Seldon, oznajmia, że wyliczył trajektorię przyszłości i wszystko się sypnie, a zwłaszcza imperium, a potem nastąpi okres ciemności, zanim nowe imperium powiąże resztki cywilizacji. Cleoni się irytują, ale sprawę zamiatają pod dywan - Seldon dostaje odległą planetę Terminus na samym końcu znanego wszechświata, zakłada tam Fundację, która ma uratować całą wiedzę ludzkości. Kilka pokoleń dalej okazuje się, że rzeczywiście imperium się chwieje, religia zastępuje naukę, a Fundacja niekoniecznie robi to, co oficjalnie miała robić. Ba, jest Druga Fundacja, która robi zupełnie co innego, a wszystko to przewidział Seldon i obsadził prawidłowo swoich podopiecznych, żeby rozładowywali kolejne kryzysy.
Największą zaletą serialu jest wyciagnięcie z przenudnej ramotki Asimova (przyznaję się, czytam tom 1 od chyba trzech tygodni i jestem w połowie, bo rozpaczliwie nic się nie dzieje) emocji, polityki, dynamicznych wydarzeń i zasiedlenia tego całkiem różnorodnym zestawem bohaterów. Dodatkowo, oryginalnie męskie postaci - Salvor Hardin i Gaal Dornick - są kobietami; nie wiem, czy w źródłach Daneel R. Olivaw (tak, znany też skądinąd) jest mężczyzną, ale lady Demerzel i owszem. I lokalizacje - bez pudła rozpoznałam Lanzarote, bibliotekę w Trynity College, Prachovskie Skały czy wrocławską pergolę przy Hali Stulecia, świetnie to zagrało z renderami tu i ówdzie; sporo odniesień do innych dzieł sf - “Blade Runnera”, “Diuny”, “Gwiezdnych Wojen”. Nie wypieram się też, że Lee Pace ma ciepłe miejsce w moim serduszku, zwłaszcza w wariancie Dude’a Lebovsky’ego. Ale tyle zalet. Im dalej w sezony, tym bardziej całość przypomina “Grę o tron” (widziałam całe pół sezonu); są sojusze, finty w fincie, mariaże w celu aliansu, spiski i nasyłanie zamachowców. To bym wytrzymała, ale zamiast rzetelnej nauki pojawia się magia - symulakrum nieżyjącego Seldona cudownie się ucieleśnia za sprawą nieżyjącej od wieków, ale ciągle istniejącej genialnej matematyczki; są przejmujący ciała i dusze Empaci, a - owszem, wyciągnięty z książek Muł - jest w stanie wpłynąć na każdego i zmusić go do robienia dowolnej rzeczy (i nie, nie rozumiem finału 3. sezonu oraz celu Muła). Fajnie wymyślona trójca Cleonów - Świt, Dzień i Zmierzch - nie jest najbłyskotliwsza, potrzeba dwa i pół sezonu, żeby dotarło do nich, co tak naprawdę robi służąca im od wieków Demerzel (a już sceny z buduaru - fujka i poproszę kąpiel do oczu). Oczywiście obejrzę kolejne sezony, ale dzieło to nie jest.
Napisane przez Zuzanka w dniu Saturday September 27, 2025
Link permanentny -
Kategorie:
Oglądam, Seriale
- Skomentuj
Dyrektor Derbach, zamożny mężczyzna po 50-tce, zostawia na wakacjach żonę i syna, wraca do Warszawy, bo kończy mu się urlop. Dla uczczenia powrotu udaje się do baru w hotelu Europejskim, raju smakoszów, gdzie spożywa pyszny posiłek i poznaje piękną młodą Angielkę, Liz Wight. Jako że jest gościnnym Polakiem, proponuje jej zwiedzanie Warszawy, które oczywiście kończy się w jego mieszkaniu na tapczanie. Nie dziwi go zupełnie, że piękna młoda kobieta nie waha się iść ze starym dziadem na, jak to potem określa Szczęsny, miłosne pitigrili (sic!), za to jest absolutnie zaskoczony, kiedy pojawia się szantażysta, okazując mu dowody miłosnych zapasów z panną nie dość, że w jego sypialni, to jeszcze w szlafroczku jego małżonki. Płaci, ale w pewnym momencie odmawia, sprawa cichnie do momentu, kiedy w jego drzwiach pojawia się kapitan Szczęsny ze zdjęciem zamordowanej dziewczyny i negatywem z reportażem przygód pięknej Liz z panem Derbachem.
Sprawę udaje się wykryć, bo szantażysta dywersyfikuje źródła utrzymania i oprócz fotografowania klientów swojej “podopiecznej” zleca też kradzieże narkotyków, które potem sprzedaje “hipom”. Milicję na jego ślad naprowadza dziwnie zachowujący się narkoman, niejaki Donat Chciuk; chłopak niespecjalnie kontaktuje, dzieli się mądrościami w stylu “genetyka transformacji ujawniła u niego tylko 11 chromosomów, dlatego ma negatywne faksymilia”, ale daje się podpuścić Szczęsnemu i jak po sznurku prowadzi do złoczyńcy.
Się je: Jajko mollet, barszcz z paszczecikiem, kaczkę pieczoną, pieczarki w kokilce, tort hiszpański, polędwicę, sardynki, masło, tort serowy (?), szynkę (a resztki może wziąć sobie sprzątaczka, biedna kobieta z mężem pijakiem), czekoladową bombonierkę (przyniesioną na ugłaskanie żony).
Się pije: kawę i sok z czarnej porzeczki, francuski koniak, whisky White Horse, kawę marago, neskę na otrzeźwienie, wódkę na stres.
Się używa: mydła yardleya, ale tylko na własny użytek, żona i dziecko tylko zmarnują.
Inne tej autorki.
#73/#18
Napisane przez Zuzanka w dniu Friday September 26, 2025
Link permanentny -
Kategorie:
Słucham (literatury), Czytam -
Tagi:
2025, kryminal, panie, prl
- Skomentuj
[26.08.2025]
Ossuarium pod kościołem Świętego Jakuba to stosunkowo świeże odkrycie - w 2001 roku okazało się, że pod kościołem są krypty, a w kryptach jakieś 50 tysięcy szczątków ludzkich. Ofiary epidemii i wojen oryginalnie były chowane na cmentarzach, ale z powodu braku miejsca po 10 latach wrzucano kości do piwnic, a do grobu szedł świeży nieboszczyk. Po czym ktoś o tym fakcie zapomniał. Wjazd do Ossuarium jest płatny, całość estetyczna i na kilkanaście minut oglądania. Nastolatka zainteresowana, głównie stanem uzębienia. Sam kościół można obejrzeć bez biletów, dodatkowo płatne jest wejście na wieżę, ale nie wchodziłam. Jest więcej podziemi do zwiedzania - może na następny raz zaplanuję przejście przez labirynt pod Targiem Warzywnym.
Adres: Kostnice u sv. Jakuba - Jakubské námesti.
GALERIA ZDJĘĆ.
Napisane przez Zuzanka w dniu Thursday September 25, 2025
Link permanentny -
Kategorie:
Listy spod róży, Fotografia+ -
Tagi:
brno, czechy
- Skomentuj
Major Wyganowicz, oficer kontrwywiadu, zauważa w pociągu do Budapesztu dziwną scenkę - współpasażer wychodzi z wagonu dla palących, żeby zapalić i do tego bierze ze sobą gazetę. To wystarcza, żeby major nabrał podejrzeń, że jest jakaś krzywa akcja; podejrzenia się potwierdzają, bo mężczyznę zagaduje obcokrajowiec, ewidentnie prosi o ogień, w celu odpalenia papierosa uwalnia rozmówcę na chwilę od gazety, a potem się okazuje, że miał zapałki. To wystarcza, żeby major użebrał u swojego szefa prywatny wyjazd na Węgry, bo na gazecie znalazł zanotowaną nazwę restauracji - tytułową Matrózcsarda i dzień oraz godzinę. Long story short, akcja godna Bonda - zasadzki, pościgi, zamachy, strzały i wybuchy, bójki, piękna dziewczyna w tarapatach, wmanerowana przez gang we współpracę, sojusznik z przyjaznego węgierskiego wywiadu, mówiący idealną polszczyzną, a w finale spektakularna akcja, dzięki której wykradzenie polskiej myśli technicznej i sprzedaż jej wrogowi z RFN się nie powiodło.
To książka do przewracania oczami, zabili go i uciekł, cudowne zbiegi okoliczności i zrządzenia losu. Polak jest bohaterem, nie waha się dowalić do pikantnej zupy rybnej dodatkowej papryki, żeby nie wyjść na mięczaka. Kobiety patrzą na niego z przyjemnością, mimo że nie jest pierwszej młodości, a atrakcyjna aktorka nie waha się wyrazić wdzięczności w oczywisty sposób, przed czym major się bynajmniej nie broni, mimo że ma żonę (co w delegacji, to nie zdrada). W tle spacer po Budapeszcie, ewidentnie pisane z mapą pod ręką - mosty, dzielnice, wyspy na Dunaju, ulice i atrakcje.
Się je: jajecznicę na szynce, popijana pilsnerem, piekielnie ostre halaszle, specjalność siedmiogrodu - kawałki pieczonego mięsa i kiełbasy z frytkami, papryką i innymi sałatkami.
Się pali: carmeny.
Się pije: pilznera, kekfrankos, tokaj, palinkę, herbatę - ale trzeba przywieźć sobie z Polski, bo na Węgrzech nie mają, wino z sokiem pomarańczowym i ginem (niesmaczne), medoc noir , jarzębiak (też przywieziony z Polski), różową kadarkę, tokaj aszú pięcioputtonowy.
Się handluje w ramach handlu kompensacyjnego: polskie turystki sprzedają chusteczki, prześcieradła i ręczniki przed DT Corvina w Budapeszcie, a Węgierki - sweterki i rajstopy w Zakopanem pod Gubałówką.
Inne tego autora.
#72/#17
Napisane przez Zuzanka w dniu Wednesday September 24, 2025
Link permanentny -
Kategoria:
Czytam -
Tagi:
2025, kryminal, panowie, prl
- Skomentuj
Dyrektor liceum przechodzi na emeryturę, a na jego stanowisko łakomie patrzą dwaj wicedyrektorzy - Neal Gamby i Lee Russell. Pech chce, że wezyrem w miejsce wezyra zostaje zupełnie obca osoba - doktor Brown. Obaj panowie zaczynają pod nią ryć, usiłując wyślizgać ją ze stanowiska. Gamby, nieprzyjemny służbista, zbiera na nią kwity, a Russell, cóż, nie ma żadnych hamulców - dochodzi do podpalenia mienia, kłamstw, a wreszcie szantażu. Sezon pierwszy kończy się zwycięstwem nietypowych sprzymierzeńców, ale ktoś strzela na parkingu do Gamby’ego. Drugi sezon to szukanie zamachowca i konflikt między Russellem, który został dyrektorem, a resztą świata, bo za dobrym dyrektorem nie jest.
Mam mocno mieszane uczucia - z jednej strony to historia o tym, jak absurdalna żądza władzy połączyła w coś w rodzaju przyjaźni dwóch zupełnie różnych, popapranych w inny sposób, ludzi. Ale też o nieudanych związkach i problemach z utrzymaniem kolejnych, o trudności w byciu rodzicem, kiedy na każdym kroku ojczym jest lepszy niż rozwiedziony ojciec, wreszcie o wychodzeniu z traumy. Więc nie są to do końca rzeczy błahe i płytkie. Z drugiej strony serial jest przegięty, pełen absurdalnej przemocy, dziaderskich zachowań, gaslightingu czy krindżu nie tylko w walce o stołek, ale też w życiu prywatnym bohaterów, którzy zachowują się jak niespecjalnie sprytni nastolatkowie. Narracja jest oczywiście prowadzona tak, żeby bohaterowie byli wielostronni i widzka doszukiwała się w nich dobrego, ale to bardzo naciągane. To niby jest czarna komedia, ale tej komedii raczej mało.
Napisane przez Zuzanka w dniu Monday September 22, 2025
Link permanentny -
Kategorie:
Oglądam, Seriale
- Skomentuj
