Dominick Birdsey ma brata bliźniaka, Thomasa. Niestety w przeciwieństwie do inteligentnego i uporządkowanego życiowo brata, Thomas jest raczej problematyczny - ma schizofrenię paranoidalną, mieszka w półotwartym ośrodku opiekuńczym, rozwozi kawę wśród mieszkańców, a jedynymi bliskimi są brat i ojczym. Czasem jest łatwiej, czasem trudniej, ale sytuacja się zmienia, kiedy Thomas okalecza się publicznie, recytując biblijne wersety. Ze szpitala nagle trafia do więzienia o zaostrzonym rygorze (rzecz się dzieje w Stanach, w latach 80., kiedy to pod rządami Reagana często rezygnowano z opieki nad psychicznie chorymi na rzecz kontroli penitencjarnej) i mimo wysiłków Dominicka, który usiłuje odkręcić potencjalną pomyłkę, tam pozostaje. W trakcie rozmów z pracowniczką socjalną i psychiatrą brata wychodzi, że życie Dominicka, zdominowane przez opiekę nad Thomasem, również się sypie. Dodatkowo, w przeszłości rodziny jest wiele tajemnic, których chyba nie powinno się ruszać.
Nie chcę streszczać fabuły, bo serial sprytnie podaje prawdę kawałkami, odkrywając kolejne tajemnice, przez co poprzednie wydarzenia nabierają innej wymowy. Narracja przemieszcza się między współczesnością, dzieciństwem i młodością braci i przeszłością - opisaną w manuskrypcie sycylijskiego dziadka, mozolnie przetłumaczonym z włoskiego przez ekscentryczną tłumaczkę. Obu braci gra Mark Ruffalo i gra ich doskonale, nie do pomylenia. Dynamiczny, elokwentny i wysportowany Dominick diametralnie różni się od zgaszonego, niezgrabnego, unikającego kontaktu wzrokowego Thomasa; nawet ich sposób mówienia jest różny. Serial warto nie tylko dla gry aktorskiej, chociaż oczywiście też; mimo że amerykański, nie jest jednoznaczny. Raczej trudny i depresyjny, chociaż - moim zdaniem - z pozytywnym zakończeniem.
Napisane przez Zuzanka w dniu czwartek września 10, 2020
Link permanentny -
Kategorie:
Oglądam, Seriale
- Skomentuj
Władysław Krupiński - Jak pan przeniósł ten gryps? #082
Spis osób:
- Jerzy Lewicki - zegarmistrz, potrzebuje ludzi zdecydowanych i z głową na karku
- Tadek Nowicki - dawny współpracownik Lewickiego, źle znosi zamknięcie w celi
- Adam Sarna - przeniósł gryps w ustach, w celofanie
- Stefan - barczysty, młody mężczyzna, umie w karate
- Wanda - dziewczyna ładna, dobrze zbudowana, elegancka
- Krystyna - twierdzi, że kupuje sukienki na bazarze za grosze, a mąż to łyka bez pytania
- Wolniak - aktywistka komitetu blokowego
- naczelnik - w sprawie listu do Teresy wpuszcza bez czekania
- Curzydło - kioskarz
- Roman - mógłby być kierowcą rajdowym, gdyby w Polsce były prawdziwe wyścigi i dobre firmy
- Irena - żona Romana, ciągle o czymś Romanowi po dziesięć razy przypomina
- Ryszard Rępisz - blada, wychudła twarz i zmięty garnitur
- Dzieciuch - mocno popłynął, aż mu łeb bumbował
- Mietek - posiadacz mieszkania z wanną
Adam Sarna, były student geologii, po dwuletniej odsiadce dostaje od współosadzonego kontakt do zegarmistrza, u którego można dobrze zarobić. Na miejscu okazuje się, że zegarmistrz ma już ekipę, a do tego jest nieufny w kwestii kontaktu z zakładem karnym, na tyle, że wysyła za Adamem swojego pomagiera. Adam nadludzkim wysiłkiem broni się przed napadem, przez co zegarmistrz decyduje się przyjąć go do zespołu (niestety, kosztem biednego Stefana). Jest to dość ryzykowna narracja, bo czemuż czytelnik ma się cieszyć, że eks-osadzony i mastermind zbrodni zamierzają napaść na konwojentów, załatwić ich strzałami w głowę i zabrać pieniądze przeznaczone na wypłaty dla ludu pracującego? Opowieść nieco się prostuje, kiedy do zegarmistrza przychodzi kolejny były więzień, powołujący się na tego samego znajomego, co Sarna. Odpowiedź jest oczywista - Fnean gb cbehpmavx Fnean, jglxn, xgóen zn ebmcenpbjnć tnat mrtnezvfgemn. Pb pvrxnjr, zvzb żr gra fnz zbglj olł hżlgl j cvrejfmlz bqpvaxh manartb frevnyh, fpranevhfm wrtb avr olł ba bcnegl b gę xfvążrpmxę.
Się pali: ekstra mocne, sporty.
Się je: wiejską kaszankę.
Się pije: pluskwiankę (whisky), winiak.
Dentyści: nie prowadzą kartotek, bo to nie Ameryka.
Inne tego autora tutaj.
Helena Sekuła - Srebrna moneta #083
Spis osób:
- Łukasz Majewski - psycholog Telefonu Zaufania
- Iza Białoń - potencjalna samobójczyni, pomoc domowa z aspiracjami
- kapitan Andrzej Czyżewicz - inspektor służby kryminalnej, nosi norweskie golfy
- mgr Piotr Paweł Łapiński - kierownik w centrali handlu zagranicznego, przyjaciel pani Wójcikowej
- Celina Wójcikowa - właścicielka gustownego medalionu i dramatycznie uszkodzonej twarzy
- Maria - córka, z pretensjami, a żyje w nie uświęconym związku
- Jacek - nieletni syn Marii i Norberta
- Norbert Olansky - mąż Marysi, kanadyjski Polak, robi w konfekcji skórzanej, skąpiradło
- Adam Kornacki - były narzeczony Izy, elektryk w objazdowej scenie Estrady
- Ilona L. - znana aktorka, poprzednia chlebodawczyni Izabeli
- porucznik Marian Józefczyk - przyjaciel i współpracownik Czyżewicza
- pani M. - modystka, szyje kapelusze, kiedyś zatrudniała Izę
- Marieta Jaromianka - protegowana Adama, daleka znajoma Ilony L.
- Białoń (senior) - strapiony ojciec, mocno zainteresowany oszczędnościami córki
- Sasinowa - dobrze poinformowana sąsiadka Białoniów
- Iwona - nowa dochodząca pani M., tyranizuje pracodawczynię
- Majzlakowa - chuda kobieta z pyszczkiem jak u łasicy, sprzątała u Jaromianki
Na telefon zaufania dzwoni potencjalna samobójczyni. Mówi rzeczy dziwne, egzaltowane, wreszcie - zanim psycholog namierzy jej adres - rzuca słuchawką. Już na miejscu ofiarny psycholog spotyka milicję, wezwaną przez przyjaciela domu, który znalazł zwłoki. Szybko okazuje się, że nic nie pasuje - pomoc domowa ubrana jest w elegancką suknię balową i biżuterię pani domu, ma doskonale zrobiony makijaż i manicure, jej portret psychologiczny nie pasuje do opisu psychologa na podstawie przeprowadzonej rozmowy, na książeczce oszczędnościowej dziewczyna zebrała prawie ćwierć miliona (ponad 100-krotność “uczciwej” pensji) mimo że oceniana była przez pracodawczynię jako rozrzutna. Milicja obserwuje najpierw domowników, odkrywając tajemnicę maskarady pani Wójcikowej (dość oczywistą), potem rozszerza śledztwo o byłego narzeczonego Izabeli (rozstanie z którym podobno doprowadziło ją na skraj wytrzymałości) i poprzednie pracodawczynie dziewczyny. Co mnie zirytowało, to lalki na kanapie denatki, które nie wniosły nic do fabuły.
Widać, że autorką jest kobieta. Iza ma niebieski cień do powiek, wieczorową suknię z szafirowej mory, duży dekolt i szeroką spódnicę, czółenka z tej samej tkaniny co suknia, do tego szal i rękawiczki z beżowej gipiury (panowie, wiecie bez guglania, co to gipiura?), paznokcie opiłowane w migdał, błyszczący koralowy lakier. Pani Celina widziana jest w pasiastym płaszczu z norek, modnie ściagniętym paskiem, nosi pantofle typu kozak doński, kowbojski kapelusz i ciemne okulary (wieczorem w listopadzie!), przy następnej okazji spódnicę w szkocką kratę i sweter z moheru w kolorze dobranym do spódnicy. Nie zaczynam nawet opisu kapeluszy z pracowni pani M., a jest ich sporo.
Się pije: koniak na uspokojenie, szkocką na odwagę.
Się ma focha: dama częstuje koniakiem, ale w zwykłych kieliszkach, a nie kryształowych (360 zł sztuka!).
Się jeździ: cadillakiem (bo kto bogatemu zabroni).
Się wydaje: 15 tys. na operację plastyczną.
Się je: hot dogi w kawiarni.
Inne tej autorki tutaj.
Kazimierz Sławiński - Romański krzyż #084
Spis osób:
- kapitan Włodzimierz Chudzik - dowódca AN-24
- Kuba - przedstawiciel Lotu w Berlinie, były pilot, świetny organizator
- Sobótka - oficer SB
- Andrzej Piworski (29) - porywacz samolotu, inżynier mechanik o pechowym pochodzeniu
- Janusz Kędziorek (20+) - porywacz samolotu, wałkoń o miernym intelekcie
- Balcerkowie - siedzieli w samolocie za Kędziorkiem, ajenci kawiarni Muchomorek
- Mieczysław Konikowski - siedział za Piworskim, konserwator zabytków z predylekcją do alkoholu
- kapitan Eugeniusz Miłosz - prowadzi śledztwo po włamie do muzeum na Dolnym Śląsku
- porucznik Romaniak - pomocnik Miłosza
- Rosenwerth - austriacki Żyd pochodzenia polskiego, kontakt porywaczy w Wiedniu, prowadzi sklep z przemytem[1]
- Romuald Puwalski - wyprzedzał na trzeciego, właściciel szemranego przybytku “Yellow House”
- Stanisław Szkudlarek - szatniarz-ekonomista z “Yellow House”
- Stefania Pałka - przyjaciółka Puwalskiego, bufetowa w “Yellow House”
- Adolf Horoszko (80+) - mieszka w jednym z majątków Sieklickich, konfident starego szlachcica
- inż. Z. Borecki - dyrektor PGR w Sieklicach Wielkich, hobby - fotografia
- Janusz Sieklicki - podobno ostatni z Sieklickich, z kalwińskiego odłamu rodziny
- Józef Sieklicki - pasażer porwanego samolotu, inżynier ze Spółdzielni Pracy Żelbet, z katolickiego odłamu rodziny
- Wanda Smólska - de domo Sieklicka, starsza siostra Józefa
- Zenon Ratajczyk - zootechnik w PGR, przypadkowa ofiara lekkomyślności Puwalskiego
- podporucznik Adamski - komenda powiatowa, obdarzony bystrym i dociekliwym umysłem
- Marcjanna - gospodyni Horoszki, również staruszka
- Grochowiak - traktorzysta, syn zmarłego przyjaciela Horoszki, lubi zaszaleć
- Feluś Złota Rączka - naprawdę Aleksander Nowak, uzdolniony włamywacz i kieszonkowiec
- Łumieszko - konserwator przedmiotów zabytkowych, znajomy Konikowskiego
- Mieczysław Nidecki - właściciel zbytkownej willi, przed wojną pracował u Rosenwertha
- Hieronim Borowiec - po wojnie produkował zszywki i druciane zmywaki u Nideckiego
- Rogala - kierownik poczty w Sieklicach
- Nowaczyński - pomocnik kierownika poczty
Chronologicznie, w jednym z dolnośląskich muzeów zostaje dokonane bezczelne włamanie, giną cenne zabytki kultury (i, jak się finalnie okazuje, włamanie zleca bfbon cbpubqmravn żlqbjfxvrtb). Niedługo potem dwóch niezbyt sprytnych porywaczy usiłuje przekierować samolot na linii Wrocław-Warszawa do Wiednia; dzięki sprawności załogi samolot ląduje w Berlinie, gdzie przestępcy zostają aresztowani. Pracownicy lotniska przez dłuższy czas ignorują potencjalny bagaż porywaczy, ale kiedy go wreszcie otwierają, w jednej z toreb (do której nie przyznawał się żaden z przestępców) znajdują część zrabowanego skarbu z muzeum i tytułowy krzyż. Krzyż - jak się okazuje w trakcie śledztwa - był od czasu wojen krzyżowych przekazywany w rodzinie Sieklickich (kalwinów) z pokolenia na pokolenie, a ostatnim stróżem był Horoszko, dawny zarządca Sieklickiego.
Na resztę szajki milicja trafia przypadkowo - w wypadku ginie właściciel podejrzanego klubu, handlujący walutą, a w bagażniku samochodu znajduje się część łupu z muzealnej kradzieży. Dodatkowo zbiegiem okoliczności wiele osób ma związek z kiepską kawiarenką “Muchomorek”, której ajentem jest Balcerek (pasażer porwanego lotu), gdzie spotykali się Piworski i Kędziorek (porywacze) oraz Feluś Złota Rączka (włamywacz), a tuż obok mieszka Smólska (z domu Sieklicka, z tych katolickich). Wreszcie, jako wisienka na torcie, do wyjaśnienia morderstwa (albo dwóch) przydaje się pasja fotograficzna dyrektora PGR w Sieklicach.
Się łamie prawo: nielegalnie produkując sweterki z dzianiny i przyszywając do nich kradzione, państwowe metki.
Bawiąc-uczyć: jak się włamywać dyskretnie metodą “na parasol”.
[1]
(...) kupował od rodaków wszystko, co przywieźli - kryształy, wódkę, suszone grzyby, szynki konserwowe, puszki faszerowanych karpi po żydowsku.
Inne tego autora tu, a inne z tego cyklu tutaj.
#114
Napisane przez Zuzanka w dniu środa września 9, 2020
Link permanentny -
Tagi:
kryminał, panie, panowie, prl, 2020 -
Kategoria:
Czytam
- Komentarzy: 1
[30.08.2020]
Mam oczywiście poczucie, że majówka na Rugii i wakacje w Chorwacji anulowane z powodu pandemii to problemy pierwszego świata, jednak było mi z tego powodu dość markotno. Tym bardziej ucieszyłam się, że już można na zachód, więc na urodziny zawinszowałam sobie Berlin. Aktualnie - ale oczywiście to się może zmienić, bo idziemy w górę w statystykach - nie ma problemu z przejechaniem granicy, na ulicach nie trzeba nosić maseczek, ale w sklepach i muzeach już tak. Pewnym novum może być konieczność podania danych osobowych w restauracji na wypadek zachorowania pracownika lub gościa. Starałam się wybierać jedzenie na zewnątrz i takież atrakcje (poza muzeum poniżej, ale w muzeum poza nami była tylko obsługa).
Muzeum Neonów mieści się pod wiaduktem S-bahnu, tuż obok stacji Bellevue. Jest otwarte w dość okrojonym czasie (13-17), więc, jako że przyjechaliśmy ciut za wcześnie, bo plany nam skomplikowała demonstracja przeciwników restrykcji okołopandemicznych (o czym niebawem), to poszliśmy na lody na pobliską Flensburger Strasse. I po wizycie w bogatym, ale beznamiętnym (i drogim) Haagen-Dazsie przy Potsdammer Platz zdecydowanie wolę małe, przydomowe lodziarnie. Miałam tam atak zachwytu pięknymi kamieniczkami (fraza dnia: “tak mogłaby wyglądać Wilda”) do momentu, kiedy wszystko się nie zatrzęsło, bo akurat po wiadukcie przejechał pociąg. Drgania i hałas czuć też w muzeum, tam to jednak mniej przeszkadza mimo ciekawej akustyki - całe muzeum to ciąg połączonych pomieszczeń, z echem i reagującą na kroki betonową podłogą. Muzeum nie jest duże, ale bogate - to zbiór usuniętych z budynków neonów z różnych epok, posortowanych kolorystycznie (ukłon dla tych z OCD), działających lub nie. Fantastyczne miejsce dla fanów typografii, dla nie-fanów też przyjemne, młodzieży lat 11 się podobało (może dlatego, że da się obejrzeć w 20 minut).
Adresy:
GALERIA ZDJĘĆ.
Napisane przez Zuzanka w dniu wtorek września 8, 2020
Link permanentny -
Kategorie:
Listy spod róży, Fotografia+ -
Tagi:
berlin, niemcy, sztuka
- Skomentuj
[18-20.08.2020]
Podlasie to arcyciekawa okolica pod względem etnologicznym. Na styku z Białorusią, mimo egalizaryzującego wpływu PRL-u, mieszkają tu wyznawcy katolicyzmu, prawosławia i muzułmanie. Fantastycznie to widać na cmentarzach, gdzie obok siebie stoją czasem krzyże katolickie i prawosławne (dwu- lub trzybelkowe - pozioma, jak u katolików, jedna ukośna poniżej, druga mniejsza pozioma powyżej), a nagrobki są opisane cyrylicą albo alfabetem łacińskim nawet w ramach tej samej rodziny. Jako że estetykę kościołów mam już nieco opatrzoną (chociaż z chęci przeżyć ekstremalnych nieustająco kusi mnie wyprawa do Lichenia), przejechałam szlakiem malowniczych, ultra-kolorowych - ale w tym dobrym sensie - cerkwi oraz jednego meczetu. Meczet w Kruszynianach okazał się niestety być must-have wszystkich wycieczek z okolicy, na parkingu kilka autokarów; wokół i w środku kłębiły się dzikie tłumy tych, którym nie straszne było zdjęcie obuwia (bo byli tacy, co odmawiali). Zrezygnowałam z wchodzenia do środka, pewnie lepiej się tam wybrać nie w sierpniu. W cerkwiach było różnie - większość była zamknięta na kłódkę, można było jedynie przespacerować się dookoła. W Trześciance proboszcz o sporej wiedzy historycznej i biblijnej snuł opowieści o genezie artefaktów we wnętrzu; w Hajnówce nie weszłam do cerkwi pw. Narodzenia św. Jana Chrzciciela, bo trwała tam długa i skomplikowana choreograficznie msza, zaś w Soborze św. Trójcy sympatyczny duszpasterz zaprosił nas do środka i pokazał, którędy wyjść, jakby było główne wejście zamknięte, co sprowokowało Majuta do uwagi, że był zaskakująco miły jak na księdza. W niektórych miejscach sugerowano umawianie się na zwiedzanie, odpuściłam, bo plan wycieczki był raczej po stronie chaosu.
Nawet jak się jest ateistką, warto mieć chustę do nakrycia głowy przed wejściem, zwyczajnie z grzeczności. Nie jestem wielbicielką zwyczajów religijnych, zwłaszcza wywodzących się z patriarchalizmu, ale do wgapiania się w bogactwo ikon i witraży mogę zrobić wyjątek.
Miejscowości z poniższej listy są wybrane dość losowo - mieszkaliśmy w Hajnówce, zrobiliśmy dwie wycieczki samochodowe (jedna zahaczającą o Białystok, o czym niebawem).
Wiele miejsc ominęliśmy - Supraśl z fantastycznie monumentalnymi świątyniami, Pasynki, Klejniki, Sokółkę, Orlę czy drugą enklawę Tatarską w Bohonikach, nie wspominając o wszystkich miejscach z przepięknymi pejzażami po drodze.
Hajnówka - cmentarz i cerkiew cmentarna pw. Wszystkich Świętych, cerkiew pw. Narodzenia św. Jana Chrzciciela i Sobór św. Trójcy
Dubiny - cerkiew pw. Zaśnięcia Matki Bożej
Łosinka - cmentarz i cerkiew prawosławna pw. św. Jerzego i cerkiew św. Apostoła Jakuba
Narew - Cerkiew Podwyższenia Krzyża Pańskiego
Nowa Wola - Cerkiew pw. św. Jana Chrzciciela
Gródek - Cerkiew pw. Narodzenia Bogurodzicy
Kruszyniany - najstarszy zachowany drewniany meczet
Trześcianka - cerkiew św. Michała Archanioła
Soce - kaplica pw. św. Proroka Eliasza
Puchły - parafia prawosławna pw. Opieki Matki Bożej
Klejniki - Cerkiew Wniebowstąpienia Pańskiego
Łosinka - cmentarz
Parafia prawosławna pw. Opieki Matki Bożej w Puchłach
Cerkiew Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Narwi
Cerkiew pw. Zaśnięcia Matki Bożej w Dubinach
Meczet w Kruszynianach
Cerkiew cmentarna pw. Wszystkich Świętych w Hajnówce / Kaplica pw. św. Proroka Eliasza w Socach
Cerkiew św. Michała Archanioła w Trześciance
Cerkiew pw. św. Jana Chrzciciela w Nowej Woli / Cerkiew św. Michała Archanioła w Trześciance
Sobór św. Trójcy w Hajnówce - wnętrze i z zewnątrz
Parafia prawosławna pw. Opieki Matki Bożej w Puchłach
GALERIA ZDJĘĆ.
Napisane przez Zuzanka w dniu niedziela września 6, 2020
Link permanentny -
Tagi:
narew, nowa-wola, dubiny, losinka, grodek, klejniki, kruszyniany, polska, podlasie, puchly, soce, trzescianka, hajnowka -
Kategorie:
Listy spod róży, Fotografia+
- Komentarzy: 4
Książka podzielona jest na rozłożone w czasie cztery epizody z życia Lutka[1], pierwszego dziecka urodzonego w komunie hippisowskiej, która rozpoczęła budowę Arkadii, ostoi wolności. Pierwsza część to lata 70. - życie wspólnoty, gdzie każdy wkłada według możliwości pracę, a bierze miłość i opiekę, widziane oczami 6-latka, uznawanego przez otoczenie za nieco opóźnionego w rozwoju. Mimo że wszyscy żyją na granicy ubóstwa i głodu, gnieżdżą w szopach i przyczepach, odbudowując zrujnowany wspólny dom, ten okres jest w oczach dziecka sielanką, mimo ewidentnie niepokojących sygnałów - matka ma głęboką depresję, a dookoła mało kto jest szczęśliwy. Części druga to lata 80. i zmierzch Arkadii. Do wspólnoty przybywa coraz więcej nowych - spragnionych narkotycznych wrażeń i wolnej miłości nastolatków, drobnych przestępców, którzy w komunie widzą azyl, a charyzmatyczny przywódca jest wpatrzony we własny pępek i przyrodzenie, a nie w dobrostan rodziny. Lutek przeżywa dojrzewanie i pierwszą miłość do Helle, swojej równolatki. W części trzeciej - co ciekawe - retrospekcyjnie - pokazany jest związek Lutka i Helle, przyjście na świat ich córki, kariera fotograficzna i uniwersytecka Lutka, wreszcie nagłe zniknięcie Helle, która w przeciwieństwie do protagonisty nie chciała być uwiązana do niczego. W tle losy innych mieszkańców Arkadii.
Najmocniejsza dla mnie jest ostatnia część. Jest rok 2018 (przypominam, że książka została wydana w 2011). Córka - Grace - ma 14 lat, Lutek wychowuje ją samotnie. Jednocześnie dzieją się dwie rzeczy - po częściowo nieudanym samobójstwie rodziców przeżywa matka Lutka, Hanna, ale jest w kiepskim stanie, zwłaszcza że do zatrucia lekami dochodzi postępujące stwardnienie rozsiane, niszczące jej ciało (bezpośredni powód samobójstwa); na świecie powoli pojawia się pandemia, spowodowana przez wirusa typu SARS, doprowadzającego błyskawicznie do niewydolności oddechowej (2011, wspominałam?). Lutek z Grace wracają do Arkadii, żeby zająć się Hanną i uciec od szybko rozprzestrzeniającej się choroby, w którą - mimo kilkuset tysięcy zgonów - niektórzy nie wierzą. Jest tu trochę elementów fantastycznych (przenośny komputer wspomagający mowę osoby niesprawnej za pomocą rejestracji ruchów oka), ale reszta jest boleśnie aktualna - jak dawać sobie radę podczas pandemii i kiedy pozwolić ukochanej osobie odejść.
Nie wiem, jak Groff to robi, ale każda z jej książek jest inna, a wszystkie świetne. Umie pokazać męża żyjącego z żoną, której nie zna i żonę, która latami buduje ułudę, żeby mąż był szczęśliwy. Umie w zapach i fakturę świata na skraju przepaści. Umie wreszcie w bycie dzieckiem, dorosłym i starcem.
[1] Zastanawiało mnie tłumaczenie imienia głównego bohatera, Ridella Sorella, jako Lutek. W oryginale nazywa się Bit - od Itty-Bitty (maleństwo), u nas wyewoluował w (Ma)Lutka.
Inne tej autorki.
#113
Napisane przez Zuzanka w dniu piątek września 4, 2020
Link permanentny -
Tagi:
2020, panie, beletrystyka -
Kategoria:
Czytam
- Skomentuj
Bella ma napisać drugą książkę. Pierwsza, “Kroniki rozczarowanego millenialsa”, powstała niejako mimochodem, z jej celnych wpisów w social mediach, popularnych wśród znajomych; wydana przez ambitne wydawnictwo odniosła spory sukces, zadatkowano więc drugą książkę. I tu się zaczyna problem, bo Bella - mimo trzech miesięcy we Włoszech na koszt wydawnictwa - nie dała rady nic sensownego napisać. Po powrocie ma oddać pierwszą wersję powieści, decyduje się więc pociągnąć w biurze wydawnictwa nockę, żeby “doszlifować szkic”. Założenie zacne, ale impreza w pubie z dawno nie widzianymi przyjaciółmi jeszcze zacniejsza. Napije się, zarzuci coś na dobry humor, potańczy i z nową energią wróci i napisze. Prokrastynacja level master. Odzyskuje świadomość bladym świtkiem, nad kilkoma stronami dziwnego, chaotycznego tekstu, którego pisania nie pamięta. W ogóle coś dziwnego się dzieje z jej głową, niewiele pamięta z poprzedniej nocy. Dopiero w przebłyskach zaczyna do niej docierać, że została odurzona i ktoś ją, półprzytomną, zgwałcił w toalecie.
Od razu ustawię poziom - to jest komedia, ale czarna i jadąca po bandzie. Śmieję się z Belli, która trzaska selfie podczas zeznań na policji czy rozmowy o kiepskich wynikach badań u lekarza, jednocześnie mrozi mnie, kiedy do Belli (i oglądającego) dociera, skąd rana na czole i kiedy powoli odkrywa, co się zdarzyło tej nocy. Nie śmieję się już, kiedy widzę, że za żarcikami ukrywa traumę, że nie potrafi sobie poradzić z tym, co się wydarzyło mimo terapii i pomocy przyjaciół. Można pójść łatwą drogą, nierozsądna dziewczynka nie pilnowała drinka, ale naprawdę nie o to chodzi (por. victim blaming). Jest to jednak serial dość nierówny i z manierą edukacyjną. Oprócz wyjaśnienia i przepracowania zdarzeń feralnej imprezy, jest o ukradkowym ściąganiu prezerwatywy podczas stosunku bez wiedzy drugiej osoby, gwałcie na męskiej randce z grindera, lekceważonym przez policję (wszak po to poszedł, poza tym jest mężczyzną), fałszywych oskarżeniach czy konsensualności.
PS Zdradzę finał - Bella napisała i wydała drugą książkę.
Napisane przez Zuzanka w dniu środa września 2, 2020
Link permanentny -
Kategorie:
Oglądam, Seriale
- Skomentuj
[15.08.2020]
W zasadzie to wyszło przypadkiem. D. zaprosił mnie na urodziny na świeżym powietrzu do miejscowości Rakowo. Zupełnym przypadkiem Rakowów w Polsce jest piętnaście, założyłam więc optymistycznie, że chodzi o Rakowo pod Czerniejewem, rzut beretem od Poznania, pojedziemy, pożyczymy i rozsądnie wrócimy (bo jak można nocować we własnym łóżku, to jednak nocujmy we własnym łóżku). Wtem okazało się, że chodziło o Rakowo za Wałczem, tuż pod Bornem Sulinowem, pośród drawskich jezior. Złote pola i krystalicznie czysta woda, nie wzięłam kostiumu, za to zmoczyłam sukienkę, brodząc po płyciźnie i fotografując muszelki.
GALERIA ZDJĘĆ.
Napisane przez Zuzanka w dniu wtorek września 1, 2020
Link permanentny -
Kategorie:
Listy spod róży, Fotografia+ -
Tagi:
drawski-park-krajobrazowy, polska, zachodniopomorskie, rakowo
- Komentarzy: 5
Grupa ludzi z problemami - tracąca popularność autorka romansów, nowobogacka para z innymi oczekiwaniami wobec życia, rodzina w żałobie, gej szukający odpowiedzi na pytanie, czy chce mieć z partnerem dziecko, opuszczona przez męża żona, chcąca odzyskać atrakcyjność, wreszcie przebrzmiały gwiazdor sportowy - trafia do luksusowego “SPA”, gdzie właścicielka - ekscentryczna emigrantka pochodzenia rosyjskiego - obiecuje im, że w ciągu 10 dni wyjdą jako zupełnie inni ludzie. Na początku jest trudno - cyfrowy i realny detoks (z bagaży znika przemycony alkohol, papierosy i elektronika), milczenie, wstawanie nad ranem na medytację wszystkich irytują, ale wszyscy stopniowo przyzwyczajają się do nowego stylu. Powoli ujawniają swoje problemy podczas terapii; do tego momentu jest to taka trochę beletrystyka self-help - odłóż elektronikę, wsłuchaj się w siebie, zdrowo i skromnie się odżywiaj, unikaj używek, bądź wdzięczny/a, zacznij ćwiczyć, a staniesz się nowym, lepszym człowiekiem. Tyle że nie do końca, bo coś tajemniczego dzieje się w ośrodku odnowy, a - najpierw - cyfrowe odcięcie, potem już realne, kiedy grupa zostaje zamknięta w sali w piwnicy, okazuje się być kluczowe do procesu “odmiany”.
Jest to chyba najsłabsza ze wszystkich książek Moriarty. Bohaterowie są z kartonu (recepta dla pisarki to “nie przejmuj się złą recenzją, zacznij pisać thrillery zamiast romansów”, dla opuszczonej żony “to nie twoja wina, uwierz, że jesteś atrakcyjna” itp.), zaś demoniczna Masza, która jlzlśyvłn nhgbefxą grencvę zvxebqnjxnzv YFQ benm hmlfxnavr bśjvrpravn mn cbzbpą temloxój unyhplabtraalpu orm jvrqml xyvragój, okazuje się być dobrym, choć niezrozumianym człowiekiem. Dodatkowe “głębokie” myśli: (nawet duże) pieniądze szczęścia nie dają, nie ma sensu szukać w sobie winy, gdy inna osoba odbiera sobie życie, lepiej być chudym i młodym niż starym i grubym oraz dramatyczne wydarzenia budują przyjaźnie na całe życie (albo nie).
Inne tej autorki tutaj; przeczytałam też drugi raz “A teraz śpij”, bo pojawiło się nowe wydanie tej samej książki ze zmienionym tytułem “Miłość i inne obsesje”, a zanim się zorientowałam, że już czytałam, to trochę zeszło.
#111-112
Napisane przez Zuzanka w dniu poniedziałek sierpnia 31, 2020
Link permanentny -
Kategoria:
Czytam -
Tagi:
2020, beletrystyka, panie
- Skomentuj
Martwa woda
Rzecz się dzieje na wyspie Mainland, głównej wyspie Szetlandów. Ginie Jerry Markham, syn zamożnych właścicieli hotelu, dziennikarz węszący za sensacją. Ponieważ Jimmy Perez jeszcze podnosi się psychicznie po traumie z finału poprzedniego tomu, śledztwo ma poprowadzić ekscentryczna starsza inspektor Willow Reeves, wegetarianka wychowana w komunie hippisów również na wyspach, tyle że nie Szetlandach, a Hebrydach. Ponieważ zwłoki znaleziono w łodzi należącej do klubu wioślarek, a odkryła je ćwicząca w klubie elegancka, choć niedostępna emocjonalnie pani prokurator, Willow nie wyklucza, że może mieć ze sprawą związek. Jimmy przyłącza się do śledztwa, ale na pół gwizdka i to on odkrywa, że denat zrobił niegdyś dziecko lokalnej dziewczynie, Evie, i się ze sprawy wykpił; wiadomo, że to dobry trop, kiedy ktoś zabija aktualnego narzeczonego Evie. W tle o energii odnawialnej i eksploatacji wysp, które niektórym mieszkańcom przyniosły majątek (z ciekawym wątkiem ruchu NIMBY - ludzi, którzy są oczywiście za zmianami, ale Not In My Back Yard).
Mgliste powietrze ma, moim zdaniem, źle przetłumaczony tytuł. Owszem, jest mgła, ale chodzi o frazę z idiomu vanished into thin air - zniknąć bez śladu.
Eleanor i Polly wraz ze swoimi partnerami przypływają na Unst, najdalej na północ położoną wyspę Szetlandów, żeby uczestniczyć w ślubie przyjaciółki, Caroline, która wychodzi za mąż za Szetlandczyka. Po weselu Eleanor kłóci się z partnerem i zostaje na zewnątrz, podczas gdy inni idą spać. Rano rozpoczynają się poszukiwania, bo nie wróciła; kiedy na wyspę docierają Willow Reeves i Jimmy Perez, wiadomo już, że kobieta nie żyje - jej malowniczo upozowane zwłoki leżą w płytkim jeziorze. Okazuje się, że poza ślubem przyjaciółki, Eleanor usiłowała odkryć tajemnicę Małej Lizzie, bohaterki ludowej piosenki, której zjawa podobno pojawiała się kobietom mającym zajść w ciążę. Nie jest to oczywiście jedyna tajemnica ofiary. Są też drugie zwłoki, zbrodniarz jest dość łatwy do przewidzenia (wrśyv cbwnjvn fvę bfbon fcbmn jlfc, gb jvnqbzb, żr wrfg nhgbznglpmavr oneqmvrw cbqrwemnan avż ybxnyrfv), a Perez zaczyna odczuwać pewne skłonności do Willow.
Inne tej autorki tutaj.
#109-110
Napisane przez Zuzanka w dniu czwartek sierpnia 27, 2020
Link permanentny -
Kategoria:
Czytam -
Tagi:
2020, kryminał, panie
- Komentarzy: 3
Kiedy zostali sami, Sarnecki powiedział:
- Byłeś wspaniały.
Downar uśmiechnął się.
- Daj spokój.
Sopot. Żona profesora archeologii, Skoczyńskiego, zostaje zamordowana. Downar przebywający na urlopie niechętnie włącza się do śledztwa, żeby pomóc lokalnemu funkcjonariuszowi, Sarneckiemu, uzyskać awans do Warszawy. Starsza od atrakcyjnego naukowca żona nie zgadzała się na rozwód, zwłaszcza że straciłaby pozycję i dostęp do sporych pieniędzy. Mimo to zdecydowała się na wspólny wyjazd z mężem, a w tym samym hotelu mieszkał jej kochanek, Terner.
Gdańsk. Niedługo po morderstwie Skoczyńskiej zostają znalezione zwłoki żony reżysera Ternera. O jej obecności wiarołomny małżonek nie wiedział, nie wiedział też, że małżonka planowała opuścić kraj, wywożąc wszyte w pas do pończoch dolary. Okazało się, że była w hotelu w Sopocie w noc zamordowania żony Skoczyńskiego, tyle że nie u męża, a u kochanka; wniosek stąd, że prawdopodobnie zobaczyła mordercę i zapłaciła za to życiem.
W celu wyjaśnienia sprawy milicja “obskakuje” wszystkie sklepy z bielizną pościelową w Gdyni, w Gdańsku, w Sopocie. Może gdzieś sobie przypomną przystojnego filmowca, który kupił prześcieradło. Obdzwaniają też wszystkie hotele, żeby odkryć, że ktoś przed nimi w ten sposób szukał Olgi Terner. Finalnie, morderca zostaje rozpoznany dzięki znalezionym w kieszeni męskiego prochowca nutom.
Się je: zupę owocową i potężny befsztyk, pieczoną kaczkę pod czerwone wino u prywaciarza, oraz - co mnie nieledwie wzruszyło - “Downar przeżuwał swoje melancholijne myśli wraz z przypaloną jajecznicą”.
Się pali: wiadomo.
Się pije: rum.
Się ocenia związki:
- Czy to było dobre małżeństwo?
Honer uśmiechnął się z zakłopotaniem.
- Bardzo żałuję, ale nie umiem panu odpowiedzieć na to pytanie. A w ogóle wątpię, czy ktokolwiek się orientuje, czy jakieś małżeństwo jest dobre czy złe. Sam byłem żonaty, ale tak naprawdę to nigdy nie wiedziałem jakie jest moje małżeństwo. Dopiero jak żona wystąpiła o rozwód, to doszedłem do wniosku, że zapewne złe.
Nazwiskizm: reżyser Terner, poeta Honer, adwokat Zander, morderca Bolner (ale spokojnie, w książce pojawia się pod fałszywym nazwiskiem).
Znak czasów:
Poznaliśmy się zaraz po wojnie. Mieszkałem wtedy w Wałbrzychu. Konrad szabrował na tamtym terenie dzieła sztuki. Przepraszam. Źle się wyraziłem. Nie szabrował, a ratował przed zniszczeniem. Downar pokiwał głową.
- Rozumiem. Każdy wtedy starał się przysłużyć ojczyźnie.
Downar, poza tym, że jest wspaniały, ma też emocje. Ten cytacik dedykuję władzy wykonawczej AD 2020:
- Bardzo się cieszę, że wreszcie się z panem spotkałem - powiedział wesoło Downar.
- Ja również się cieszę - bąknął Koźmicki. Nie był pewien, czy rzeczywiście będzie miał powód do radości. - Miło mi pana poznać, panie majorze.
„Ludzie ciągle jeszcze boją się milicji" - pomyślał ze złością Downar.
Inne tego autora tu.
#108
Napisane przez Zuzanka w dniu czwartek sierpnia 27, 2020
Link permanentny -
Kategoria:
Czytam -
Tagi:
2020, kryminał, panowie, prl
- Komentarzy: 1
