Mottem serialu mogłby być hasło “Blood is thicker than vitriol!”. Zdecydowanie guilty pleasure, przy czym część pierwsza - trzyodcinkowa - jest w zasadzie dość nieskomplikowaną historią o miłości i zemście. Ci z Was, którzy pamiętają świadomie lata 80., kojarzą bogatą dziedziczkę australijskiej fortuny, Stephanie Harper, kobietę ze zmysłem do biznesu, ale bez ogaru w kwestiach damsko-męskich. Po dwóch nieudanych związkach, wyszła za mąż za młodszego od niej żigolaka, tenisistę Marsdena, który - jak się szybko okazało - zwęszył kasę, a pożycie intymne uprawiał głównie z przyjaciółką Steph, Jilly. Marsden wpadł na błyskotliwy pomysł i podczas miesiąca miodowego wepchnął niczego nie podejrzewającą żonę do bajora z krokodylem, skąd Stephanie cudem się uratowała. Zaopiekowana przez poszukiwacza drogich kamieni (dusza człowiek, mimo że nie płaci od lat żonie alimentów i unika kontaktu z dziećmi), zrobiła sobie operację plastyczną i piękna jak marzenie wróciła jako modelka, żeby rozkochać w sobie wiarołomnego męża i ukarać zdradliwą przyjaciółkę-alkoholiczkę.
Za to druga seria - 22 odcinki - to jest dopiero jazda bez trzymanki. Jilly wychodzi z więzienia, gdzie trafiła po zabiciu Marsdena i udziale w spisku przeciwko Stephanii. Wtem okazuje się, że jest przyrodnią siostrą tej ostatniej i jej się należy. Do tego pojawia się niejaki Sanders, cwaniaczek i brat zmarłego Marsdena, który chce panią Harper wyślizgać z majątku, ale niestety się w niej zakochuje. Gorzej, nieślubne dziecko Stephanii, jakie miała z synem szejka, który robił interesy z jej ojcem, wcale nie umarło przy porodzie, tylko zostało adoptowane przez zaufanego doradcę Stephanii i aktualnie wchodzi w intymne stosunki z jej dorosłą już córką. Do tego dochodzi demoniczna Olive, wyciągnięta przez złośliwą Jilly z więzienia. W trakcie tego sezonu dochodzi do kilku zamachów, tajemniczych zaginięć, podmianek, oszustwa i heistu. Finał urywa się w połowie, bo wtem okazało się, że mimo rozpaczliwego szycia serial nie był na tyle popularny, żeby nakręcić kolejny sezon, więc na kolanie dokręcono 5-minutową scenę z wyjaśnieniem urwanych wątków. Nie musicie oglądać, zwłaszcza jak niespecjalnie lubicie użycie Aborygenów w roli tokenów (“kraj, w którym mój ojciec był królem”, my ass).
Napisane przez Zuzanka w dniu poniedziałek lipca 31, 2023
Link permanentny -
Kategorie:
Oglądam, Seriale
- Skomentuj
[22.07.2023]
Po wielu latach planowania dotarłam wreszcie, z przygodami po drodze, do Lichenia. Nastawiałam się na grozę i pękające oczy, tymczasem zostałam mile zaskoczona, bo - owszem - zdarzają się rzeczy tandetne i zwyczajnie niechlujnie zrobione (oraz stragany z takim badziewiem[1], że dostawałam wysypki), ale architektura Nowej Bazyliki[2] jest należycie majestatyczna i na bogato. Rzadko się zdarza, że wchodzę i nie wiem, co powiedzieć i tu tak miałam. Oczywiście to, co miałam w głowie nie dotyczyło samej architektury, tylko z jednej strony niesamowitej mobilizacji ludzi na podstawie tak marnej przesłanki jak XIX-wieczne zwidy pasterza, który rozmawiał z Matkobosko w lesie, z drugiej ludzkich priorytetów, które milionom ludzi każe inwestować w wybudowanie miejsca kultu. Nie szpitala, szkoły, domu opieki, tylko pełnego złota skromnego pałacu próżności pośrodku niczego. Nie narzekałam, nie poszła na to świadomie ani jedna moja złotówka (znalazłam darmowy parking, a na siku płatną toaletę nad jeziorem), dzwonnica jest jednym z piękniejszych miejsc, jakie w życiu widziałam. Tuż obok bardzo przyjemna plaża i jezioro, gdzie wiatr i pszczoły nie odstraszyły moich znajomych i mnie od pikniku. Bardzo przyjemna sobota, można gościom.
GALERIA ZDJĘĆ.
[1] Zapałałam namiętnością do butelki w kształcie Maryjki z odkręcaną koroną, ale plastikowy artefakt za 5 zł okazał się być “cudowny” - jak się naleje do niego wody, to nie wylatuje, chyba że się potrząsa (o szamponie nawet nie ma mowy, za gęsty).
[2] Starą zostawiłam na następny raz, nie zdążyłam też na wieżę widokową (ponad 720 stopni, na szczęście jest winda!), to w ogóle jest miejsce na wiele wzruszeń różnego rodzaju. Dla mnie niekoniecznie religijnych, ale co kto lubi. Dookoła też mnóstwo dobra, chociażby kapliczki postawione chyba w każdym miejscu, gdzie “cudowny obraz” spędził choć chwilę.
Napisane przez Zuzanka w dniu sobota lipca 29, 2023
Link permanentny -
Kategorie:
Listy spod róży, Wielkopolska w weekend, Fotografia+ -
Tag:
lichen
- Komentarzy: 1
1953. Cyrus Ott, bogaty amerykański przedsiębiorca, zaprasza swoją dawną ukochaną, Betty i jej męża, Leo, żeby razem z nim założyli w Rzymie anglojęzyczną gazetę. Ten wątek - od założenia do wyparcia przez Internet i upadek prasy drukowanej - łączy ze sobą poszczególne opowiadania o ludziach związanych z gazetą: pracownikach i jednej czytelniczce. I jakkolwiek poszczególne historie są miejscami ciekawe, tak są tylko opowiadaniami i pokazują urywki z życia, chociaż czasem wątki poszczególnych osób się ze sobą przeplatają. Miejscami, bo jest kilka wątków bardziej ogólnoludzkich - radzenie sobie ze śmiercią, starością i poczuciem niepotrzebności, oddaleniem od rodziny, zdradą, pracą w nieprzyjaznym środowisku, niestety reszta jest zwyczajnie nudna, a kilka z historii zwyczajnie przykre w odbiorze (toksyczny kolega po fachu, skrzywdzenie zwierzęcia z zemsty).
#68
Napisane przez Zuzanka w dniu piątek lipca 28, 2023
Link permanentny -
Kategoria:
Czytam -
Tagi:
2023, beletrystyka, opowiadania, panowie
- Skomentuj
Jake Epping, nauczyciel angielskiego świeżo po rozwodzie, stołuje się często w knajpce Ala. Wtem z zaplecza wytacza się właściciel, w ciężkim stanie i wyjaśnia, że ostatnie dwa lata spędził w latach 60., bo zupełnym przypadkiem drzwi na zapleczu prowadzą do przeszłości. Nie można przejść nigdzie indziej jak pewnego dnia w 1960 roku, każde następne przejście resetuje czas i wraca się do tego samego momentu, bez względu na to, co się w przeszłości zrobiło, a do tego współcześnie mijąją raptem dwie minuty. Więc w czasie, kiedy Jake jadł burgera, Al próbował nie dopuścić do zamordowania Kennedy’ego, ale w jego planie przeszkodził mu błyskawicznie rozwijający się nowotwór. Jake jest sceptyczny, ale szybko przestaje, kiedy sam zagląda w przeszłość. Nie jest oczywiście chętny do poświęcenia trzech lat życia na mrzonkę, ale kiedy zostaje wyposażony przez Ala w dokumenty pozwalające na przeżycie ponad 50 lat wcześniej, a Al umiera mu prawie że na rękach, stwierdza, że czemu nie.
Doskonały, trzymający w napięciu (na podstawie Stephena Kinga, więc nie dziwi) film o podróżach w czasie, ze spójnym światem, ciekawym pomysłem i oczywiście dobrze rozegranymi paradoksami. To nie jest tak, że wystarczy pójść do FBI i podzielić się wiedzą z 2016 roku, dojście do tego, czy Oswald strzelał, czy i kto był jego mocodawcą i kto na zamachu zyskiwał, zajmuje czas i zasoby. Do tego dochodzi warstwa emocjonalna - Jake rozpoczyna od uratowania rodziny swojego ucznia ze szkoły wieczorowej, potem angażuje się z uroczą bibliotekarką, a do współpracy pozyskuje młodego, choć niestabilnego Billy’ego. Finał nie jest może niespodziewany, ale całkiem zgrabnie pomyślany. I jak zawsze uważałam Jamesa Franco za przeciętnego aktora, tak tutaj grał świetnie.
Napisane przez Zuzanka w dniu wtorek lipca 25, 2023
Link permanentny -
Kategorie:
Oglądam, Seriale
- Skomentuj
Autorka opisuje w luźno powiązanych ze sobą historiach rok z życia rodziny Bradshawów - starszych, kostycznych rodziców i ich trzech synów. Thomas niedawno zrezygnował z prac i został “ojcem w domu”, żeby jego żona mogła awansować; Antonia po latach łączenia niewymagającej pracy akademickiej i opieki nad córką nagle wchodzi w “męski” świat. Starszy brat Thomasa, Howard, jest zapracowanym handlowcem; jego żona Claudia nie pracuje, ale od lat narzeka, że nie jest w stanie uprawiać sztuki, bo wieczna nieobecność męża zmusza ją do zajmowała się domem, dziećmi i wszystkim innym. Leo, najmłodszy z braci, jest copywrighterem; jego ojciec nie traktuje go poważnie. Do tego dochodzą rodzice Antonii, aspirujący do wyższych sfer, niespecjalnie podoba im się nowy układ w domu córki. Wiodącym tematem jest zazdrość i pogarda - każdy komuś czegoś zazdrości, nikt nie jest szczęśliwy ze swoimi wyborami. Bracia niespecjalnie się lubią, ale spotykają się regularnie, bo rodzina. Przewija się też motyw sztuki jako celu w życiu - niespełniona artystka tak naprawdę boi się wejść do pracowni, bo czuje, że nie byłaby zadowolona z malowania, Thomas w ramach wolnego czasu wraca do lekcji gry na fortepianie, ale dociera do niego, że będzie najwyżej coraz lepszym rzemieślnikiem.
Mam wrażenie, że to kontynuacja obserwacji nieszczęśliwych związków z “Arlington Park”. Wszyscy Bradshawowie żyją od lat obok siebie, ale w zasadzie każdy z nich jest samotny. Wiedzą, że czegoś im brakuje, ale są na tyle bierni, że nie potrafią wyjść z impasu, przez co stają się dla siebie samych i bliskich jeszcze bardziej toksyczni. Trochę brakuje mi pointy w tej opowieści, ale chyba taki był zamysł, że zaczyna się we wrześniu i w kolejnym wrześniu kończy, życie nie ma pointy.
Inne tej autorki tutaj.
#67
Napisane przez Zuzanka w dniu poniedziałek lipca 24, 2023
Link permanentny -
Kategoria:
Czytam -
Tagi:
2023, beletrystyka, panowie
- Skomentuj
[27.06.2023]
Wybrałam się z młodzieżą na wystawę do Muzeum Sztuk Użytkowych. Mimo że darmowy wtorek, ominęłyśmy wystawę stałą, skupiając się na czasowej wystawie “Barbie” i widokach z wieży widokowej (można windą!). I jak widoki nieustająco robią z Poznania urokliwe miasteczko z klocków, tak wystawa była - oględnie mówiąc - rozczarowująca. Dwie salki w piwnicy, koło setki losowo ustawionych w ciasnych gablotkach lalek, trochę komentarza na temat amerykańskiego postrzegania kobiet i ich wychowania, różowego feminizmu i pewnej pionierskości firmy Mattel w inspirowaniu dziewczynek do rozwoju przez dostarczenie im wzorca; po części trafne, po części smutny przykład na to, jak można zarabiać na empowermencie. Jak dla mnie za mało, za płytko, komentarz doklejony nieco na siłę do prywatnych zbiorów. Wystawę można oglądać jeszcze przez kilka dni, chyba do końca lipca, nie jest droga (acz płatna nawet w dzień bez opłat), ale nie jest to punkt obowiązkowy. Zdecydowanie lepiej obejrzeć wystawę stałą.
Napisane przez Zuzanka w dniu niedziela lipca 23, 2023
Link permanentny -
Kategorie:
Fotografia+, Moje miasto -
Tagi:
korona-poznania, muzeum, sztuka
- Skomentuj
Julia bardzo nie radzi sobie z żonglowaniem pracą i byciem matką, pomijając jej wieczne rozkojarzenie i nieumiejętność w ogarnianie czegokolwiek, jej matka właśnie odmówiła wsparcia w wyręczaniu jej w opiece nad dziećmi i domem, a jej mąż, cóż, bardzo ją wspiera, ale z kolejnych rozrywek z kolegami lub integracji służbowych. Usiłuje więc wkraść się łaski Amandy, lokalnej alfa-matki, oczekując, że w ramach współpracy będzie mogła czasem (czytaj: często) wrzucić grupie matek swoje dzieci pod opiekę. Niestety, jak na razie siedzi przy stoliku nieudaczników z prostolinijną Liz (cudowna Diane Morgan), samotną matką ocierającą się o patologię oraz z żebrającym o atencję Kevinem, który pozwala robić żonie karierę i sam zajmuje się domem i dziećmi. Julia używa więc podstępu, kłamstwa i zasadzki, żeby uzyskać korzyści, ale - umówmy się - nie jest ani miła, ani sprytna, efekty są zwykle niezazbytnie.
Jak zapewne wspominałam, raczej uwielbiam brytyjskie seriale komediowe. Są mniej przewidywalne, bardziej równe i twórcy wiedzą, kiedy skończyć. Rozczarowana kierunkiem, w jakim poszły ”Working Mums”, przestałam w pewnym momencie oglądać, bo poziom krindżu był zbyt wysoki. Dlatego bardzo mnie ucieszyło odkrycie, że wprawdzie nie da się zrobić serialu o rodzicielstwie bez secondhand embarrassment, ale w dalszym ciągu można to zrobić zabawnie. Jaki to pyszny serial i jak ładnie rozprawia się z mitem “można mieć wszystko, to tylko kwestia organizacji”, fasadowością szczęśliwych rodzin i ślicznie pokazuje, jak bardzo toksyczne może być tzw. aspirujące rodzicielstwo.
Napisane przez Zuzanka w dniu sobota lipca 22, 2023
Link permanentny -
Kategorie:
Oglądam, Seriale
- Skomentuj
Zgrabna historia o poszukiwaniach terrorysty, który wprawdzie nie wystawia żądań, ale grozi, że wysadzi w Halloween ładunek zawierający mnożące się, mordercze nanoboty. Oczywiście na intratne zlecenie rzuca się wesoła ekipa z Bebopa. Faye ściga hakera, który wynajął ciężarówkę, zawierającą ostrzegawczy ładunek, Ed analizuje tatuaż, jaki terrorysta miał na nadgarstku, Spike rozpytuje w dzielnicy arabskiej i trafia na ślad naukowca oraz zakochuje się w pięknej ochroniarce z firmy farmaceutycznej, który nanobotami się bawił, zaś Jet analizuje powiązania wojskowych eksperymentów sprzed lat ze wspomnianą firmą. Rozwiązanie jest - jak w większości serialowych odcinków - raczej gorzkie, chociaż udaje się atak udaremnić (ale nie pada informacja, czy ekipa hojną nagrodę otrzymała). Śliczne pejzaże w tle, bardzo przyjemna ścieżka dźwiękowa.
Napisane przez Zuzanka w dniu piątek lipca 21, 2023
Link permanentny -
Kategoria:
Oglądam
- Skomentuj
[9.07.2023]
Zestaw 5 sztandarowych biurowców przy Świętym Marcinie, zwany Biurowcami Alfa, w latach 90., kiedy zamieszkałam w Poznaniu, zawierał biura, a w tzw. przyziemiu łączącym dwa pierwsze budynki od strony Ratajczaka, mieścił się dom handlowy ze stoiskami. Kilka razy tam weszłam, ale ceny nie były na moją studencką kieszeń. Minęły lata, Święty Marcin przechodził przez kolejne remonty, podobnie jak biurowce, o których zawsze mówiłam, że są piękne, jeśli je ktoś umyje. I właśnie pierwszym “umytym” był budynek, w którym od kilku lat mieści się hotel Altus. Właściciele hotelu byli tak uprzejmi, że nie dość, że wpuścili grupę fotografów do hotelu - na 11 piętro z niesamowitą klatką schodową, do kilku estetycznie spójnych pokoi, do sali konferencyjnej z oryginalnymi kolumnami - to jeszcze w niesamowicie oświetlonej restauracji wydali na żer pyszne słodkie (tym razem byłam przezorna i poszłam przed obiadem). Widoki przepiękne, jedyna wada, to wąskie okna otwierające się ukośnie do góry; da się, ale trzeba uważać. Uprzedzając pytania, na 11 piętro można windą, nie trzeba się wskrobywać po schodach. Wyposażenie wnętrz nawiązuje do lat 60., mnóstwo urokliwych detali wewnątrz hotelu i od podwórka, gdzie zachowano oryginalne kafle i kasetony. Jeśli planujecie nocleg w Poznaniu, to weźcie “Altusa” pod uwagę, po remoncie nie słychać tramwajów, a do tego karmią dobrze.
GALERIA ZDJĘĆ + zdjęcia innych fotografów na Instagramie.
Napisane przez Zuzanka w dniu środa lipca 19, 2023
Link permanentny -
Kategorie:
Fotografia+, Moje miasto -
Tagi:
korona-poznania, photowalk
- Skomentuj
Już sam podtytuł - “Mój nieprawdopodobny rok w Polsce” - powinien być ostrzeżeniem, ale rzuciłam się na ten tytułowy Poznań. Jest rok 2016, początkujący angielski pisarz przyjeżdża na wariata do Polski, żeby zrozumieć, czemu Polacy emigrują do Wielkiej Brytanii. Ląduje w Poznaniu, dobrzy ludzie ogarniają mu mieszkanie i kolejne kiepsko płatne prace, co pozwala autorowi prowadzić miałkie rozmowy o życiu w kraju nad Wisłą. I jakkolwiek pomysł jest fajny, tak jest to książka, która pokazuje, czemu nie każda beletryzacja “blogowych” notatek ma sens. Obserwacje Aitkena są raczej powierzchowne, typu brudny chodnik, zaskakująco dobre jedzenie, ludzie się nie uśmiechają, spóźniłem się na pociąg, opowiedz mi o socjalizmie, czy wtedy ludzie byli bardziej życzliwi niż teraz, co myślcie o Brexicie, często powtarza się motyw “zapiłem, wydałem całą dniówkę na dwa drinki i mam kaca” oraz smętne rozważania, czemu pewna Polka się nim nie interesuje. Nawet Poznań oczami osoby w przelocie nie ma specjalnego uroku. Autor dokłada trochę lokalnych wyjazdów - Łódź, Oświęcim, Katowice, Kraków, w finale opisuje epicką wyprawę okazją, pociągiem i promem z Polski do Anglii. Na plus - czuć sarkastyczny humor i sporo autoironii, chociaż ewidentnie wiele zdań lepiej brzmiało w oryginale. Mocno niekonieczne, nawet dla Poznaniaków.
#66
Napisane przez Zuzanka w dniu wtorek lipca 18, 2023
Link permanentny -
Tagi:
2023, panowie, podroze, reportaz
- Skomentuj
