Krzysztof Skudziński - Rekolekcje dla głuchoniemych

Bardzo chciałabym po raz wtóry przeczytać tą książkę, i ponownie umierać ze śmiechu

Jeżeli ktoś wie jak ją zdobyć, proszę o podpowiedź.

Ja też jestem bardzo zainteresowana tą książką. Będę wdzięczna za każdą informację gdzie mogę ją znaleźć.

Jeden egzemplarz tej książki jest dostępny w bibliotece Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach. Ja już przeczytałam (i skserowałam sobie:). Polecam wszystkim. Skurcz żołądka ze śmiechu gwarantowany. Pozdrawiam

Boże! Ja byłem małym chłopcem jak przyjechała do Kowala TV i w GOK-u, wraz z K.Skudińskim debatowano na temat tej książki. Były to byrzliwe „debaty”. Jestem pewien, że gdzieś w archwach TV istnieją taśmy z tamtych lat. A swoją drogą, przeceż żyją jeszcze autorzy tej książki, czyli Krzysztof Skudziński w Łodzi i Ziemowit Ogiński w Toruniu.

Miałem własny egzemplarz który pilnowałem jak oka w głowie.I stało się.Nie wiem kiedy przestałem być posiadaczem tej książki.Chciałbym jeszcze raz przeczytać.Kto z okolic Włocławka jest posiadaczem tej książki ?

ZA MOTOPOMPĘ ODDAMY OJCZYŹNIE NASZĄ MĘSKOŚĆ I ODWAGĘ

„Jest zima.
Mróz i zawieja.
Robotnik idzie do pracy.
Jak dobrze, że to nie ja”

Mnie ujął ten młodzian, co miał hobby, żeby przespać się z przedstawicielką każdego zawodu. Od czasu lektury patrzę innym okiem na panie motornicze.

A mnie ujął m.in. Biołek co to miał w rowerze siodełko od BMW.

Pozdrawiam wszystkich szczęśliwych posiadaczy egzemplarza tej niesamowitej książki.

będę wdzięczny za przekazanie informacji gdzie mogę znaleść Rekolekcję dla głuchoniemych

Ja mam ksero. W Krakowie pomieszkuję. Jak coś to piszcie na maila. koziejka3@wp.pl

Nie takie książki chciałem pisać i nie zgodziłem sie na kolejny naklad, chociaż książka na czarnym rynku miała cenę 10 krotnie wyższa. Kościół sie na mnie rzucił i koltunstwo. Od czasu napaści na mnie tych ugrupowań, nie interesuje mnie literacki rynek polski, a prawdę mowiac i literatura. Mam zbyt ostre spojrzenie, aby pisać o ludziach rzeczywistych, a science fiction wraz z Lemem i Sapkowskim to literatura dla dzieci. Mam dużo raczy napisanych i skomponowanych, ale brzydzę sie polskim krytykiem i wydawca. To koscielno-peerelowskie cwaniactwo. To wszystko umrze, a moja tworczosc jest przekazana testamentarnie. Nie chce uchodzić za pisarza ani za artystę, to mnie pomniejsza i śmieszą mnie laureaci nagrody Nobla. To co istotnego miałem do powiedzenia, wyjdzie po mojej śmierci. Dziękuję czytelnikom za wyrazy uznania i pozdrawiam Was. Jestescie moimi "dziećmi". Krzysztof Skuszonski

Tak pisze o książce Bohdan Zadura, obecny redaktor naczelny miesięcznika "Tworczosc":
"Z czystym sumieniem mogę wyznać, ze "Rekolekcje dla głuchoniemych" przeczytałem z nieslabnacym do końca zainteresowaniem. To po prostu książka dobra, dobrze napisana, interesującą i wielce sympatyczna. Gdyby nawet Skudzinski miał nie napisać nic więcej i nic lepszego, to i tak "Rekolekcje"..." ("Tworczosc" 1975,4 oraz w "Radosc czytania")

To racja. Taki np Janusz Glowacki w zestawieniu z Krzysztofem Skudzinskim ma tyle talentu, co brudu za paznokciem.

Dla miłośników "Rekolekcji" jest proste i szybkie wyjście; "po mojej śmierci" - a więc tę śmierć zawezwać i Sezam sam się otworzy.

Zenon, to nie była bardzo błyskotliwa uwaga.

Niestety 3 dni temu pożegnał nas Ziemowit Ogiński [*} ;-(

Jak to sie stało, że w "Rekoekah da guchoniemuch" poznalas miasteczko Kowal. Sam je z trudem poznaje, aczkolwiek jestem Ci wdzieczny za recenzje i odbudowanie zainteresowania ta książka, z która w tej chwili jako autor nie identyfikuje sie wcale, a nawet nie budzi ona mojej sympatii. Czy autor ma lubić swoje młodzieńcze artystyczne wybryki. Natomiast jeśli czytelnicy je lubią, to już zupelnie inna sprawa. Prawde mowiac wprowadza mnie to w zdumienie. Może tylko jedna satysfakcja, iż gdybym był Czechem, moglbmym być pisarzem takim jak Hrabal, czyli kimś więcej niż są polscy pisarze. Nigdy nie chciałem być pisarzem polskim, tzn zamykać sie w polskich ramach uczuciowych i myślowych. Nie chciałem być ani Adamem Mickiewiczem, ani Henrykiem Sienkiewiczem, może pochlebialoby mi byc Witoldem Gombrowiczem. Chciałem reprezentować kosmiczny dystans, kosmiczny punkt widzenia,

To akurat tak trochę strzał zza ściany - nie miałam szans poznać, bo trochę za młoda jestem. Natomiast moja mama pracowała w liceum w Kowalu w roli nauczycielki i nie było wielką tajemnicą, na czym książka się opiera. Nie traktuję tej książki jako pozycji z obowiązkowego kanonu lektur - bardziej myślę o niej jako o swoistym dokumencie czasu. Do mnie trafiła w odpowiednim momencie, wryła w moją pamięć mocno i tak już zostało. Porównanie z Hrabalem bardzo mi pasuje. Z Hrabalem, Vieweghiem, Otą Pavlem; to nie był świat określany jako "fajny", ale tak doskonale opisany, że się go czuje podczas lektury. I za to dziękuję, bez wartościowania i przypisywania. Co do zainteresowania - myślę, że ono było i poza tą recenzją, jedynie przyczyniłam się częściowo do skanalizowania go. Przykro mi było przeczytać o śmierci pana Ogińskiego, aczkolwiek przyznam, że nie wiedziałam, że był współautorem(?) "Rekolekcji". Panie Krzysztofie, dziękuję, że się Pan tu odezwał.

Krzysztofie,książkę czytałam zaraz po wydaniu. Koledzy z Matury-65 polecali ją sobie. Serdecznie pozdrawiam,koleżanka z klasy.

Hehe, A pan Krzysztof Skudziński jest moim kolegą. Mieszkał przez pewien czas w moim mieście - w Pabianicach i zdążyłem go poznać.
Niezwykle miły i dowcipny człowiek.
Podzdrawiam.
mwkorzen@poczta.fm

Kto nie pił wina w parku w Kowalu z Krzysztofem , nie spiewał z nim piosenek na Wikaryjskim , nie dyskutował do godzin rannych ten chyba nie zrozumie do końca "Rekolekcji dla głóchoniemych". Pozdrawiam.

Pamiętam dokładnie te czasy, kiedy Pan Krzysztof mieszkał w Kowalu. Często mijałem się z nim na ulicy (Kopernika). Był wysokim, postawnym mężczyzną (podobnie jak jego tata). Widzę go ubranego w długi ciemny płaszcz, ciemny kapelusz i takież okulary. Nosił brodę, coś na wzór Kazimierza Wielkiego. Mieszkał w najmniejszym bloku na naszym osiedlu, na pierwszym piętrze. Już wtedy odstawał od reszty. A były to lata 70-te, a więc każda "inność" była szeroko komentowana. Nie inaczej było z jego książką. Jednak dla przeważającej części mieszkańców naszego miasteczka był to zaszczyt, że ktoś napisał o nich nawet taką, prześmiewczą książkę. Ale jakże trafioną! Ja też jej szukam. O śmierci Ziemowita Ogińskiego dowiedziałem się dwa dni temu, kiedy po latach ponownie odwiedziłem tę stronę. Wielka szkoda!! Na Allegro zamówiłem jego książkę Karnawał i Post. Ciekawi mnie, czy po rozstaniu, obywdaj Panowie utrzymywali ze sobą kontakt?