Menu

Zuzanka.blogitko

Ta ruda metalówa, co ma bloga o gotowaniu

Hanna Januszewska - Pierścionek pani Izabeli

Jedna z tych książek z dzieciństwa, których się po latach szuka, pamiętając tylko, że był budynek z galeriami i z tych galerii wchodziło się do domów, a przed domem rósł kasztanowiec. A potem się po latach czyta i już-już się wsiąka w magię domu, którego zacinające się normalnie drzwi przenoszą bohaterów w czwarty wymiar, gdy jak wiadro zimnej wody oblewa czytelnika natrętna pedagogiczna nuta. A to student fizyki trafia do ogrodu Izaaka Newtona i uczy się o przyciąganiu ziemskim, lubiący fajerwerki 10-latek trafia w czasy Napoleona i dowiaduje się o ówczesnych materiałach wybuchowych, a po wybuchu leci w gwiazdy i ogląda z bliska konstelacje, zaś babcia kochająca kokoszki trafia do kurnika i jest szczęśliwa. Wszyscy przez cały czas szukają tytułowego pierścionka, który ginie pani Izabeli, niegdysiejszej gwieździe opery. I znajdują, bez specjalnych efektów. Oczywiście na końcu wszyscy bratają się na przyjęciu przy galeryjce, bo wszyscy się lubią i chętnie z sąsiadami spotykają.

Urocza książka dla dzieci (tym bardziej, że jedna z dziewczynek Złudnych ma na imię Maja), ale zgrzyta bardzo czytana nieco później niż w wieku lat piętnastu.

#25

Napisane przez Zuzanka w dniu czwartek lipca 29, 2010

Link permanentny - Kategoria: Czytam - Tagi: 2010, dla-dzieci, panie - Komentarzy: 4

« Nałęczowska - Pani M. »

Komentarze

php

a mnie od tej książki zaczęło się zauroczenie limerykami :)

Tores

Pamiętam! Te galeryjki, z których się wchodziło :)

kurt.wagner

Uwielbiałam w wieku dziesięciu lat, ale już wtedy widziałam dydaktyzm (zwłaszcza w kwestii kalichlorku). Natomiast przypominając sobie (jak wiesz) po latach zrozumiałam, co mi się jednak najbardziej podobało - ilustracje Szancera z tego okresu, który do tej pory najbardziej lubię :)

Ale w polskiej literaturze dziecięcej generalnie aż dymi od smrodku dydaktycznego. To dlatego zawsze wolałam anglosaską ;p

Zuzanka

Och, wiedziałam, że o czymś zapomniałam. Szancer! Zawsze ubarwiał dla mnie nawet najnudniejszą książkę - nie lubiłam szczególnie historii wierszowanych typu, ale jeśli miała ilustracje Szancera, zawsze czytałam po kilka razy. Te subtelne talie u pań, szczupłe twarze chłopców, delikatne kreski tworzące las, fizjonomie zwierząt.

Skomentuj