Menu

Zuzanka.blogitko

Ta ruda metalówa, co ma bloga o gotowaniu

Ewa wzywa 07 97-99

Andrzej Barcz - Rendez-vous w hotelu „Royal” #098

Spis osób:

  • Jan Kowalewski - awansował z gońca na doradcę handlowego mimo matury po 30-tce
  • Ewa Kowalewska - budzi w mężu strach i nienawiść
  • Joanna Zając - ani aktorka, ani scenografka, tylko studentka po saksach, nadspodziewanie inteligentna
  • Józef Marciniak - starszy kontroler Portu Lotniczego Okęcie, ma instynkt
  • porucznik Paweł Wert - szczęśliwiec, co ma urlop w sierpniu
  • starszy sierżant Sypniewski - najlepszy kierowca[1] Komendy Głównej
  • major Biesaga - w czasie wojny miał coś wspólnego z francuską Resistance
  • kapitan Zawiśniewski - prowadzi śledztwo w sprawie przemytu
  • Pierre Falba - wiceprezydent spółki Corex w Paryżu, olbrzym z ręką miękką jak duża napompowana poduszka
  • Janusz Konrad - młodszy handlowiec w Corexie, wieczny prymus
  • Lidia Rygielska - bardzo dzielna dziewczyna, współpracowniczka Kowalewskiego w Warszawie
  • pani Halina - sekretarka majora, czterdziestoletnia blond piękność
  • Powłoka - wywiadowca, przybył prosto ze szkoły w Słupsku
  • Dworakowski - dyrektor warszawskiego oddziału Corexu
  • Rene Pingot - Francuz, cicha obstawa Kowalewskiego
  • Jacek Lewkowicz - narzeczony Rygielskiej, artysta
  • major Baliński - Służba Bezpieczeństwa
  • Tomasz Salski - młody, energiczny człowiek i świetny ekonomista
  • portier - ma twarz, z którą nie zawsze w życiu dobrze się obchodzono
  • Marie - pokojówka, nie przeszkadza jej, że przystojny cudzoziemiec ją obserwuje przy ubieraniu
  • Marta Obuchowicz/Obuchowska - starszą panią o ciemnych włosach i inteligentnej twarzy
  • Ela Szymańska - dziewczyna o wspaniałych oczach i odrobinę mniej wspaniałej reszcie
  • monsieur Lefevre - nietuzinkowa osobistość w świecie paryskiej policji, znajomy majora Biesagi
  • Witold Loup - babka zmuszała go do nauki polskiego
  • Wiktor Scalny - lokalna sława półświatka paryskiego, krewny Skalskiego[2]
  • madame Luiza - dawna flama Scalnego, z wyglądu 120 lat i dużo zwierząt w domu[3]
  • Robert Marcos - siwy mieszczanin pochodzenia greckiego
  • Paul - wysoki filmowy goryl, mogący wystraszyć niejednego staruszka
  • sierżant Jurczyk - jeden z najbardziej doświadczonych ludzi Komendy Głównej
  • Paul Berger - nosi ze sobą Paris Match z generałem Franco na okładce

Pan Kowalewski, przedstawiciel firmy polsko-francuskiej Corex, wraca sobie spokojnie z Paryża i nagle w jego bagażu celnicy odkrywają narkotyki. Dużo narkotyków. Zdziwiony delikwent ląduje w celi i twierdzi, że nic nie wie, a walizkę dostał od współpracowników. Niedługo potem z okna paryskiego hotelu Royal wypada Rygielska, współpracowniczka Kowalewskiego, podobno inicjatorka zakupu walizki. Porucznik Wert incognito i niby prywatnie, ale z błogosławieństwem szefa, wybiera się do Paryża, żeby zobaczyć Luwr i wieżę Eiffla, a tak naprawdę zrobić wywiad z pracownikami Corexu. Na miejscu, wraz z zaufanym następcą Kowalewskiego, Skalskim, prowadzą prywatne śledztwo, idąc śladami zamordowanej Rygielskiej, która przed śmiercią spodziewała się sporych pieniędzy. W Paryżu, ognisku rozpusty[4] i przestępstwa, dzięki wsparciu króla półświatka pochodzenia polskiego, Wert udaje desperata i załapuje się na fuchę przemytu narkotyków, a dodatkowo zakochuje się w uroczej Elżbiecie. W finale major Baliński sugeruje napisanie pracy magisterskiej pod tytułem: „Nieprawidłowości w życiu małżeńskim a przestępstwo pospolite".

Się nosi: luksusowy zegarek Seiko.
Się pali: “gituny”
Się je: jajecznicę na boczku, stary chleb, frytki i wino (w Paryżu), kabanosy w hotelu.
Się pije: żubrówkę.
Bawiac uczyć:

- Rue d'Assas to chyba gdzieś w okolicach Ogrodu Luksemburskiego?
- Masz rację. Powiem ci jeszcze, że w domu naprzeciwko zatrzymywał się Reymont w czasie swojego pobytu w Paryżu.
Się zażywa kultury: niejaka Małgosia zaprasza Werta na nową sztukę Arrabala, ale ten nie idzie.

[1] (...) za kilka sekund włączył już czwarty bieg. Samochód prawie unosił się nad ziemią.

[2]

To potomek rosyjskiego generała, który na emigracji był portierem w hotelu „Claridge". Matka jego była Polką. Wiktor od dziecka miał szaloną łatwość w uczeniu się języków. Karierę zaczął jako międzynarodowy szczur hotelowy, wodząc za nos policję wszystkich europejskich stolic. Jest też geniuszem charakteryzacji. Potrafił się przebrać nic tylko za Szkota, co nie jest może tak trudne, ale także za żonę Szkota, co chyba przyznasz, jest trudniejsze.

[3]

Teraz dopiero zauważył, że spoza mebli patrzą na niego liczne oczy nieruchomych ptaków, kotów i białych myszy.
- Chyba się ich pan nie boi, młodzieńcze? One nie gryzą ani nie dziobią obcych. Są oswojone. Prawda, moja droga? - spytała papugi.
Rzeczywiście są oswojone - myślał Paweł. - Ten, co je oswoił, zużył na to sporo trocin.

[4]

W obszernym ciemnym hallu stał maleńki kontuar, za którym siedział staruszek ze znudzeniem oglądający pornograficzne pisemko.
Zauważył pan chyba, jak wszyscy speszyli się na pytanie o film Polańskiego. Kina tutaj są drogie. Nasi panowie pójdą najwyżej raz w miesiącu na jakieś porno i to wszystko.
Otworzył walizkę - wszystko było w niej poukładane tak, jak zostawił wychodząc. Były to oczywiście same ubrania, pocztówki i kilka pornograficznych pisemek, które znalazł w szafie pensjonatu i wsadził do walizki dla podkreślenia swoich zainteresowań.

Inne tego autora.

Smolaga Ryszard - Ślad prowadzi do Delty #099

Spis osób:

  • Leon Wiewiórski - właściciel pensjonatu Mariola
  • Roman Borowicz - gwiazda polskiego filmu i telewizji, rezydent pensjonatu, lubi płatać figle
  • Józef Szostak - mniej wzięty aktor
  • Zofia Strzałecka - modystka, ma sklep z kapeluszami, ale twierdzi, że jest śpiewaczką
  • inżynier Kosmala - w zdenerwowaniu mówi dyszkantem
  • Wiktor Żarnecki - literat, ale z blokadą twórczą
  • Wanda Sosińska - pokojówka i portierka
  • porucznik Zbigniew Kaczorowski - Wydział Zabójstw
  • sierżant Edward Sójka - lokalny posterunek
  • Erazm Milewski - mieszkaniec sąsiedniego pensjonatu
  • Lucjana Pomorska - dama dość ekscentryczna, tak z wyglądu[1], jak i zachowania
  • Stefaniak - dyrektor Teatru Popularnego w Warszawie
  • Zenon Pomorski - mąż Lucjany, właściciel cukierni w Białobrzegach nad Pilicą
  • Tadeusz Stombimierowski - czytuje periodyk “Motor”
  • Stanisław Borowicz - ojciec denata
  • Antoni Kolański - partner szachowy Borowicza juniora, emerytowany inżynier
  • Kudelska - woźna teatralna
  • Andrzej Zawidowski (ps. Świder) - pomocnik mechanika sceny, pijus i damski bokser
  • Zuzia - podkuchenna, wyjątkowo prawdomówna
  • Walczak - właściciel “Rusałki”, barman, kucharz i wykidajło w jednej osobie
  • Hanka Kryńska - studentka, dorabia sobie kelnerowaniem
  • plutonowy Zajączkowski - Służba Ruchu Drogowego z Zambrowa
  • Józef Gmochowski - metaloplastyka, usługi dla ludności, a prywatnie kolega Zajączkowskiego
  • porucznik Wiktor Zięba - przestępstwa gospodarcze Zambrów
  • Jaroszyński - kierownik wydziału ekonomicznego KM PZPR, inżynier metalurg
  • Stefan Rumiński - księgowy w Delcie
  • Władysława Szopska - magazynierka w Delcie
  • Agata Rumińska - żona Stefana

W nadmorskim pensjonacie ktoś zabija znanego aktora, dowcipnisia i mistrza naśladowania głosów. Niestety mieszkańcy plączą się z zeznaniach, a gospodarz coś ukrywa. Milicja śledzi wszystkich, którzy mogli mieć do Borowicza jakieś pretensje, ale każda kolejna osoba okazuje się mieć alibi. Wiadomo, każdy też coś ukrywa, na przykład właściciel pensjonatu (potem okazuje się, że fcrxhyhwr xenqmvbalzv xbafrejnzv). Niezależnie, w zupełnie innym miejscu ciężarówka rozwala murek, w którym znajduje się zwój srebrnej blachy. Milicja szuka więc potencjalnego źródła srebra, co naprowadza ich na nadużycia gospodarcze (importowane za dewizy srebro wcale nie docierało do fabryki, bo mimo srebrnych elementów w planach, realnie nie były montowane w komponentach, a dewizami się spryciarze dzielili). Zbrodnia okazuje się cemlcnqxbjn - nxgbe anśynqbjnł bsvneę v zbeqrepn mnovł tb cemrm cbzlłxę, żrol hxelć fjów hqmvnł j nsremr mr feroerz.

Się pije: piwo.
Się je: kiełbaski z rożna, jajecznicę na boczku.
Się maskuje: włosy na blond wodą utlenioną i goli brwi.
Się gra: w zespole młodzieżowym “Teksas Bazooka Band”.

[1] Przesłuchujący Pomorską porucznik Kaczorowski nie mógł powstrzymać się od nazwania jej, w myśli oczywiście, farbowanym koczkodanem. Za tym określeniem przemawiały fioletowe włosy i mnóstwo różnorodnych barwników, jakimi napacykowała całą swą twarz.

Inne z tego cyklu tutaj.

#140 (przeczytałam też po raz kolejny EW097).

Napisane przez Zuzanka w dniu poniedziałek listopada 16, 2020

Link permanentny - Tagi: 2020, kryminał, panowie, prl - Kategoria: Czytam - Skomentuj

« Karl Ove Knausgård - Moja walka (tomy I i II) - Barack Obama - Odziedziczone marzenia. Spadek po moim ojcu »

Skomentuj