Przedziwny, bardzo Gilliamowy film. Jeliza-Rose ma 9 lat, bogatą wyobraźnię i rodziców narkomanów. Najpierw przedawkowuje matka, potem ojciec, ale nie przeszkadza to dziewczynce żyć w świecie swojej wyobraźni, wprowadzając w ten świat elementy realności - zwłoki ojca, główki lalek na czubkach swoich palców, złowieszczą sąsiadkę i jej niepełnosprawnego intelektualnie syna. Bardzo piękne, ciepłe, złocisto-jesienne obrazy i niepokojąca, zupełnie nieprzystająca do niespełna 10-letniej dziewczynki treść - dużo zabawy odbieraniem dorosłego przez dziecko. Dużo nawiązań do książkowej "Alicji w Krainie Czarów", sporo makabry i nasycenia nierealnością. Podobało mi się, ale rozbolała mnie głowa.
Napisane przez Zuzanka w dniu niedziela kwietnia 25, 2010
Link permanentny -
Kategoria:
Oglądam
- Komentarzy: 7
Cały czas mam to wzięte nie wiadomo skąd przekonanie, że kiedyś kupię jedną z willi na Sołaczu. Rzut beretem od parku, kilka kroków od Francuskiego Łącznika. Z wiewiórkami bywającymi w ogrodzie i niedzielnymi spacerowiczami zaglądającymi z ciekawością w moje okna.
I kto powiedział, że nie da się wiewiórki 50-tką?
Napisane przez Zuzanka w dniu sobota kwietnia 24, 2010
Link permanentny -
Kategorie:
Fotografia+, Moje miasto -
Tag:
solacz
- Komentarzy: 1
Zamotałam się z dzieckiem w chustę i poszłam do sklepu. Dziecko z mamą w chuście budzi bardzo pozytywne emocje. Mama kupująca butelkę piwa i płacąca drobniakami - niekoniecznie.
PS No przecież nie będę tłumaczyć pani w sklepie, że to do pysznego gulaszu.
Napisane przez Zuzanka w dniu czwartek kwietnia 22, 2010
Link permanentny -
Kategoria:
Śmieszne
- Komentarzy: 3
Poznań, ul. 27. grudnia.
Napisane przez Zuzanka w dniu środa kwietnia 21, 2010
Link permanentny -
Kategorie:
Fotografia+, Moje miasto
- Skomentuj
Kilka razy już byłam na Alei Lipowej w Kórniku, ale nie wczesną wiosną. Jeszcze liście małe, ale powietrze pachnie zielenią, a kiedy droga się kończy, mam ochotę zawrócić i iść nią ponownie. Pod koniec czerwca musi być obłędnie. Dla alergików pewnie obłędnie dosłownie.
Chapeu bas dla osoby, która zaplanowała zieleń na Alejach Marcinkowskiego. Koło fontanny z żabą mnóstwo smukłych, różowawych tulipanów (i pisząc mnóstwo mam na myśli mnóstwo, dude). Po obu stronach chodnika na trawnikach są tulipanowe łukowate grządki, obrzeżone bratkami w różnych kolorach. Jak zwykle zieleń miejska jest aranżowana tak sobie (w najlepszym razie w kolorowe plamy), tak tu prawie że zaśliniłam szybę w samochodzie.
Cała góra barwinków na placu zabaw. Taka z pozoru zwykła górka, a jak się podejdzie, to widać eksplozję małych kawałków fioletu.
Talerz z przekąskami Meze krio w Mykonosie. Dwa gatunki sera, marynowane buraczki, marynowana papryka, zielony ogórek, tzatziki, oliwki, kawałek karczocha, taka śmieszna ciemna pieczona bułeczka (dakos) i dolmadakia. Nie tylko piękny widok, ale i coś pysznego zostaje w żołądku.
Uśmiech mojej prawie-już-ośmiomiesięcznej córki na huśtawce. Ujawniający radośnie, że Maja jest od niedawna unidentką[1].
[1] Wpis mi się dziś rano zdewaluował, albowiem w Majowej paszczy pojawił się ząb nr 2.
EDIT: Dodałam zdjęcia z Alei Niepodległości.
Napisane przez Zuzanka w dniu poniedziałek kwietnia 19, 2010
Link permanentny -
Kategorie:
Maja, Fotografia+, Moje miasto -
Tag:
kornik
- Skomentuj
Serial specjalnej troski, ale w pozytywnym sensie. Dwóch muzyków z Nowej Zelandii - Bret i Jermaine - robi karierę w Stanach Zjednoczonych. Kariera im trochę nie wychodzi, głównie za sprawą niezwykle nieutalentowanego menedżera, przy którym Michael Scott to zdolny przedsiębiorca. Mają jedną, za to bardzo zaangażowaną fankę - Mel, która niedwuznacznie daje im na każdym kroku do zrozumienia, że byłaby od tego. Niestety, ani Bret, ani Jermaine nie za bardzo się orientują w kwestiach pościelowych (i ogólnie społecznych), co prowadzi do zabawnych sytuacji.
Serial jest bardzo przerysowany i co chwila w kierunku widza jest puszczane oko. Co jakiś czas pojawiają się zaimprowizowane teledyski, znacznie lepsze niż serialowy repertuar muzyków. W większej dawce niestrawny, ale jak już się przebrnie przez dość siermiężną formę, robi się zabawnie (a czasem przykro/zabawnie).
W ramach wisienki na torcie obejrzałam też pełnometrażowy film z jednym z muzyków z FotC, Jermainem. Lily, pełne kompleksów dziewczę pracujące w hamburgerowym fastfoodzie, zakochuje się w przychodzącym czasem młodzieńcu z grzywką. Młodzieniec na początku jest wprawdzie niezainteresowany uczuciowo, ale kiedy Lily wygrywa z (prawie) wszystkimi w grę komputerową, zaczyna się nieco interesować. Ponieważ ma niezałatwione porachunki ze znajomym z młodości, jedzie z Lily i jej bratem do rodzinnego domu, żeby wrogowi spuścić łomot. Film to typowy Sundance, leniwy, niespieszny, o ludziach, którzy mają problemy z wyrażaniem uczuć. Ładny, trochę pocztówkowych nowozelandzkich pejzaży, trochę introwertycznego patrzenia na buty i dojrzewania do życia z ludźmi.
Napisane przez Zuzanka w dniu niedziela kwietnia 18, 2010
Link permanentny -
Kategorie:
Oglądam, Seriale
- Skomentuj
I tak bym tam przychodziła, bo bardzo lubię ich tapas. I wygodne loże, w których możemy się z cały pierdolnikiem dziecka rozłożyć. Ale tym bardziej lubię, bo nas rozpoznają. Kelnerka stwierdziła, że od naszej ostatniej wizyty córeczka bardzo urosła. Pewnie mówi to każdemu, ale ja takie rzeczy łykam jak pelikan. I wracam.
Zdecydowanie wolę też karmić młodzież poza domem jabłkami niż piersią. Więcej swobody, również w ubiorze.
Napisane przez Zuzanka w dniu sobota kwietnia 17, 2010
Link permanentny -
Kategorie:
Maja, Moje miasto -
Tag:
stary-browar
- Skomentuj
- Poziom: 2
Otworzyłam nową herbatę z aromatem słodkich migdałów. Daję powąchać TŻ-owi, a potem Mai. Jednocześnie zaczynamy tłumaczyć dziecku:
- Tak pachną migdały. Jak poczujesz taki zapach...
- ... to będzie cyjanek.
Napisane przez Zuzanka w dniu piątek kwietnia 16, 2010
Link permanentny -
Kategorie:
Maja, Rodzina, Śmieszne
- Komentarzy: 4
Są w życiu pewne epoki. Czas szczeniackości, kiedy się jest głupim i do psa podobnym. Czas rozwijania się, kiedy się kształtują gusta kulturowe (a u niektórych polityczne, ale ja tego genu nie mam). Czas dojrzałości, kiedy się już wie, co dobre, gdzie szukać i co pokazywać innym.
Każde pokolenie ma swojego Elvisa. Dla niektórych to Riedel, dla niektórych Morrison, dla innych ktoś jeszcze. Dla mnie muzyką, która mnie zmieniła, ukształtowała, zrobiła w jakiejś części tą osobą, którą jestem, to Type O Negative. W pewnie wiele innych, ale to był sztandar. Święte koszulki (których nie wolno wyrzucić, mimo że są już zeszmacone noszeniem), koncerty, katalog o dźwięcznej nazwie "hm" (zawierający pół- i nagie męskie zdjęcia). Mimo że się starzałam, poznawałam inne rzeczy, miałam cały czas takie miękkie miejsce dla mrocznego rocka gotyckiego, depresji, świec, aksamitnych sukien i głębokiego głosu Petera Steele'a. Zawdzięczam tej muzyce mnóstwo dobrych, cennych wspomnień, wydarzeń, uczuć, myśli.
Nie spodziewałam się tego, że od wczoraj nie ma Petera Steele'a. Nie będzie nowych płyt, koncertów, wywiadów i zdjęć w prasie muzycznej. Mój Elvis. Koniec muzycznej epoki.
(Wiem, brzmię jak egzaltowana nastolatka, ale to mnie naprawdę obeszło. Naprawdę mi przykro.)
Napisane przez Zuzanka w dniu czwartek kwietnia 15, 2010
Link permanentny -
- Skomentuj
Wyjątkowo trafny.
W uczuciach w tym dniu będzie sporo się działo. Istotne by wśród tych doświadczeń nie zagubić własnych odczuć. W natłoku zdarzeń łatwo zaciera się granica między Tobą samym a drugim człowiekiem.
Oj, łatwo.
Napisane przez Zuzanka w dniu czwartek kwietnia 15, 2010
Link permanentny -
Kategoria:
Maja
- Skomentuj
- Poziom: 3
