Więcej o
kryminal
Narratorem jest Zygmunt, autor kryminałów (sic!). Znienacka dostaje anonimowy list z prośbą o niesprecyzowaną pomoc przy uratowaniu porwanej Anny, jednak tajemniczy mężczyzna w taksówce marki “Warszawa” w ostatniej chwili rejteruje i nie zdradza żadnych szczegółów. Autor wyjeżdża z żoną do Zakopanego[1] (co ciekawe, mieszkają w osobnych pensjonatach), żeby jeździć na nartach (żona, Zygmuś niechętnie), pisać książkę (Zygmuś), spotykać się z innymi ludźmi (żona z głupawym narciarzem, Zygmuś z sąsiadką z nogą w gipsie). Wtem znajomy milicjant zabiera Zygmunta na miejsce znalezienia zwłok, gdzie Zygmunt rozpoznaje w denacie wspomnianego kierowcę taksówki. Dzięki zapamiętanemu detalowi samochodu organy identyfikują jedną Annę (ale okazuje się, że znikła[2]), a niedługo potem na milicję zgłasza się kolejna Anna, twierdząc, że zamordowany to jej chory psychicznie mąż. Kiedy autor chce wrócić do Zakopanego, żeby kontynuować wypoczynek/pracę, pojawia się jego młoda[3] żona, informuje o planowanym rozwodzie i wielkiej miłości do kogoś właśnie poznanego, po czym pakuje walizkę i znika. Na bazie mętnych przesłanek Zygmunt jedzie więc za nią na Wybrzeże (cały czas trzymając pokój w Zakopanem). Tu znowu kolejny obcy mężczyzna zabiera go na przejażdżkę, tym razem pociągiem, szantażuje losem wiarołomnej żony i każe nic nikomu nie mówić. Żona znajduje się z gachem dzięki zaradnemu, choć niewyględnemu koledze pana Miecia, Zygmuś znowu zatrzymuje pokój w Zaiksie (już ma dwa) i wprowadza się do chaty opodal willi, w której mieszka żona. Wdaje się w bójkę z szoferem gacha (a może porywacza?), po czym włamuje się do opustoszałego domu, gdzie nakrywa go wdowa po zamordowanym w górach. Finał jest ogromnie chaotyczny - wszyscy są podejrzani, Zygmunt szantażuje mordercę za pomocą ogryzka jabłka (identyfikacja po zębach), brakujące zwłoki i zaginieni się odnajdują, a kilkoro przestępców ląduje za kratkami, pozostawiając do rozpracowania resztę siatki znanemu skądinąd Stasiakowi z wywiadu.
Trivia: podkoszulek antyreumatyczny rozmiar 6.
Się je: kiełbasę szynkową, ciasto z prodiża, śledzie w oliwie, polędwicę (w Wierzynku), polędwicę z borówkami (w zakopiańskiej Halamie), cytrynową zupę z ryżem i pieczeń wołową, polędwicę po angielsku (w Watrze), kiełbasę, sardynki, ser (na kolację), jajecznicę z
trzech jaj, pół litra mleka, dwa duże rogale i masło (w barze mlecznym), wątróbkę (w Zaiksie), krupnik i smażone ryby (u rybaka), chleb, bryndzę i powidła śliwkowe.
Się pije: nalewkę (w tym porzeczkową), żytniówkę, jarzębiak, koniak, wódkę (pod kiełbasę), setkę i piwo (pod śledzia), radziecki koniak.
Mental load: mąż narzeka, że żona na drogę nie zrobiła herbaty w termosie.
Bawiąc-uczyć: klasyfikacja gatunkowa żółwi (nie śpiewających).
Szowinizm codzienny:
[3] Henryk opowiedział mi o swojej rodzinie i spytał, czy zadowolony jestem z nowej żony. Odparłem, że nie narzekam.
- Ładna babka. Bardzo efektowna. Tylko trochę dla ciebie za młoda.
Uśmiechnąłem się.
- Na razie nie czuję tej różnicy wieku, a co będzie dalej, to zobaczymy.
- Zawsze byłeś ryzykant.
Wziąłem Henryka pod rękę.
- Daj spokój. Nie przesadzaj. Nie możesz ode mnie wymagać, żebym się żenił z jakimś starym pudłem. Wystarczy, że sam już nie jestem pierwszej młodości.
- Szuka pan kogoś?
- Szukam.
Przez chwilę milczał a potem znowu się odezwał:
- Pewnie pan żony szuka.
- Zgadł pan - uśmiechnąłem się kwaśno. Pokiwał głową.
- Dla mnie to, panie, nie nowina. Trzy razy już w życiu szukałem żony. Tak, tak, trzy razy. I muszę panu w zaufaniu powiedzieć, że za każdym razem żałowałem jak znalazłem. A niech idzie w czorty. Co się pan będziesz przejmował i jeszcze dopłacał do tego zniknięcia. Powiadam panu, że to nie żaden interes. W ogóle to nie interes się żenić. Ile by to człowiek nerwów i pieniędzy zaoszczędził, żeby się nie żenił. Głupi zwyczaj i bardzo niepraktyczny. (...)
A doświadczony człowiek mówił dalej:
- Absolutnie nie opłaca się szukać żony. Sama się znajdzie. Przekona się pan. Prędzej czy później wróci z płaczem do domu. Wtedy tylko trzeba porządne manto kobiecie spuścić i będziesz pan miał spokój do końca życia. Chyba, że się pan chcesz pozbyć baby, no to w takim razie rozwód.
Trochę się bałem, żeby przez roztargnienie nie nacisnęła spustu. Kobiety miewają takie niekontrolowane odruchy, szczególnie kiedy są podniecone.
[1]
Dziwne. Do Zakopanego prawie wszyscy przyjeżdżają aby uprawiać sporty zimowe, a żadna taksówka nie jest zaopatrzona w bagażnik przystosowany do wożenia nart.
[2] Więc Downar, również zaprzyjaźniony, wraz z narratorem podszywają się pod prasę, żeby sąsiadka zaginionej Anny wpuściła ich do jej mieszkania, które następnie - głównie archiwum zdjęć, bo Anna jest fotografką - przeszukują.
Inne tego autora tu.
#9
Napisane przez Zuzanka w dniu Tuesday January 21, 2020
Link permanentny -
Kategoria:
Czytam -
Tagi:
2020, prl, panowie, kryminal
- Skomentuj
Mecenas Natorski właśnie przegrał sprawę Warysa, której podjął się mimo otrzymywanych ostrzeżeń i gróźb. Zirytowany szykuje się na spotkanie z narzeczoną, gdy wtem do kancelarii wchodzi mężczyzna, informując, że w ważnej sprawie, niezbornie mówi coś o astygmatyzmie[1], którego adwokat nie ma, a kiedy Natorski wraca z kuchni ze szklanką wody dla spanikowanego gościa, znajduje go martwego (nóż w plecach). Podejrzenia oczywiście padają na mecenasa, bo nikogo innego nie było, na szczęście szczęście patolog Ziemba[2], znajomy Natorskiego, wierzy mu i dzwoni po Downara, człowieka-instytucję od dziwnych spraw. Za samowolne dołączenie do śledztwa major obrywa od szefa, który jednak później go przeprasza, bo jednocześnie rozwiązują się dwie sprawy. Oczywiście, jak w innym tomach, największą uwagą milicjant darzy spotkane panie[3][4], absolutnie nie profesjonalnie, bez problemu podrywa w żenujący sposób urzędniczkę, żeby uzyskać informacje (i vice versa, jedna z osób zaangażowanych w sprawę usiłuje go pocałować korzystając z awarii prądu, podobne sugestie wysnuwa też współpracowniczka[5]), a jego mentor, Walczak, zaniepokojony wypytuje o użycie przemocy[6]. Wracając do meritum, w obu przypadkach - sprawie Warysa i sprawie Natorskiego - pojawia się otrucie arszenikiem i posądzenie obecnych w pomieszczeniu osób o zbrodnię. Milicja początkowo nieudolnie (w pierwszym rzucie pominięto wiele śladów, które wskazuje ochotniczo[7] dołączający do śledztwa Walczak), potem już coraz sprawniej odkrywa, co łączy zabójcę z procesu poszlakowego, mecenasa, optyka i żonę pewnego zasłużonego profesora. W ramach śledztwa poczciwy Kobiela przebiera się za hydraulika, żeby odpytać fertyczną gosposię u państwa inżynierostwa, a Downar ze specjalistką od daktyloskopii wynajmuje od cwanej damy[9] mieszkanie na godziny oraz uzyskuje informacje od damy negocjowalnego afektu[10].
[1] “Zastanawiałem się nad tym i dochodzę do wniosku, że to musiał być albo okulista, albo optyk. W każdym razie ktoś z tej branży. No bo wiesz, przeciętny człowiek nie będzie mówił
o astygmatyzmie, a przypuszczam, że jest bardzo wielu ludzi, którzy w ogóle nie wiedzą, co to jest astygmatyzm”. Pozdrawiam z moim astygmatyzmem.
[2] W nowym mieszkaniu Ziemby chodzi się “na suknach”, bo teściowa dba o świeżo wylakierowany parkiet.
[3] No przecież nikt nie odmówi przystojnemu majorowi[8]...
„Śliczna dziewczyna - pomyślał Downar - prześliczna dziewczyna.” Zdawał sobie sprawę z tego, że zaczyna myśleć zupełnie o czym innym, a nie o morderstwie popełnionym w kancelarii adwokackiej. Opanował się całym wysiłkiem woli. „Do wszystkich diabłów, przecież nie przyszedłem tutaj na flirty” - próbował sobie wybić z głowy te niebezpieczne myśli. (...) Obserwował ją. Wysoka, postawna, efektowna. Prześliczna dziewczyna. Co za włosy, co za oczy… (...) Usiłowała sobie przypomnieć, a robiła to z takim wdziękiem, że Downar nie mógł od niej oderwać oczu. Czuł, że uroda tej dziewczyny zupełnie paraliżuje w nim zdolność spokojnego, logicznego rozumowania. Był zły na siebie. Postanowił jak najprędzej
zakończyć tę rozmowę. (...) Od pewnego czasu obserwował nogi Ewy. Były długie i bardzo zgrabne. (...)
- Mam nadzieję, że będziemy się czasem widywać.
Uśmiechnęła się.
- Oczywiście. Jeżeli tylko śledztwo będzie tego wymagało.
Downar spojrzał jej w oczy.
- Przyznaję, że chętnie zobaczyłbym się z panią niezależnie od śledztwa. Nie zawsze przecież musimy rozmawiać o morderstwach. Sądzę, że moglibyśmy sobie znaleźć jakiś weselszy temat.
[4]
Drzwi otworzyła mu Warysowa. Miała na sobie ciemną, bardzo obcisłą suknię, podkreślającą jej kształty. Zaczynała trochę tyć, ale była jeszcze doskonale zbudowana. Gęste, ciemne włosy upięła w wysoki kok, przyozdobiony zbyt ekscentrycznym grzebieniem. Tę hiszpańską fryzurę podkreślały jeszcze duże, ciężkie kolczyki czy klipsy. Usta miała mocno ukarminowane. Patrząc na nią, miało się wrażenie, że za chwilę zacznie uderzać w kastaniety i odśpiewa habanerę z Carmen. (...) Właściwie dopiero w tej chwili uświadomił sobie, jak bardzo działa na niego fizycznie ta kobieta.
[5] OMFG. Pan autor i jego wyobrażenie romantyzmu.
Pracowali intensywnie przez trzy godziny. Zmęczona Grażyna usiadła na brzegu tapczanu i wierzchem dłoni odgarnęła spadającą jej na oczy czuprynę.
- Wiesz, o czym sobie teraz pomyślałam?
- O czym?
- Że właściwie mógłbyś mnie tutaj zgwałcić.
Downar wzruszył ramionami.
- Też masz pomysły. Co ci do głowy przychodzi?
- No, ale sam przyznaj, przecież mógłbyś mnie zgwałcić. Głucha noc. Jesteśmy tu sami. No tak czy nie?
- Oczywiście, gdybym chciał... - mruknął niechętnie Downar.
- Ale ty nie chcesz?
[6]
- Właśnie. Przecież tę całą historię z zamianą oprawki opowiedział mi właściwie sam, z własnej woli, to znaczy prawie z własnej woli.
Walczak spojrzał bystro na przyjaciela.
- Słuchaj no, Stefuś, czyś ty czasem nie nakładł temu optykowi po mordzie?
- Zwariowałeś? - oburzył się Downar.
- Nie. Ja tylko tak pytam. Wiem przecież, że ty czasem bywasz nerwowy podczas śledztwa.
- Bądź spokojny. Nie stosuję żadnego mordobicia.
- To ci się chwali.
[7] Walczak ma bezpłatny urlop, bo szykuje się egzaminu na studiach prawniczych, więc korzysta z każdej okazji, żeby się nie uczyć. Jest również źródłem bonmotów ("Tyle razy ci przecież tłumaczyłem, że największą przeszkodą w pracy śledczej jest myślenie.
") i dźwięków (pogwizduje arię Nadira z “Poławiaczy pereł” i marsz z “Aidy”).
[8]
[Downar] Był jak zwykle gładko ogolony i pachniał dobrą wodą kolońską. Jasnobrązowa, dwurzędowa marynarka leżała na nim znakomicie.
[9]
[Wiśniewska] Była średniego wzrostu i miała widoczne skłonności do tycia. Znajdowała się w tym trudnym okresie życia, kiedykobieta jeszcze pragnie się podobać, ale wszelkie zabiegi w tym kierunku okazują się już bezowocne. Kokieteryjna, utleniona czuprynka, spora ilość pudru na sfatygowanej twarzy i przesadnie ukarminowane wargi.
[10]
- Ile razy byłaś u niego?
- Dwa.
- No i co...?
- No i nic. Miły, starszy facet, forsiasty. Płacił dolarami.
- W jakim języku z nim rozmawiałaś?
- Właściwie nie mówiliśmy dużo. Parę słów po niemiecku parę słów po francusku. Wiesz, że nie jestem znowu taka wykształcona w obcych językach.
Się pali: aż gęsto w pokoju, tureckie papierosy (wcale niezłe), wawele, belwedery.
Się pije: wermut, ratafię, chiński koniak(?!), jarzębiak, wódkę, również zagraniczną, i piwo (do obiadu), wino burgundzkie.
Się je: zupę pomidorową i rumsztyk, bryzole cielęce z pieczarkami, szarlotkę i ptysie, rybę w
galarecie, móżdżek zapiekany w muszelkach, pasztet domowej roboty, kawior, łososia, pieczoną indyczkę z borówkami, a na deser tort orzechowy, doskonała kawa i likiery.
Inne tego autora tu.
#4
Napisane przez Zuzanka w dniu Monday January 13, 2020
Link permanentny -
Tagi:
2020, prl, panowie, kryminal -
Kategoria:
Czytam
- Skomentuj
Aleksander Ścibor-Rylski - Złote koło #031
Spis osób:
- kapitan Budny - narrator, żona go opuściła na korzyść ognistego bruneta
- porucznik Traszka - jak wszyscy, pracuje po godzinach
- Piotr (16) - syn Budnego, nieco smutny, bo ojciec jest pracoholikiem
- doktor Turska - młoda lekarka o skupionym wzroku, ratowała Kruka
- podporucznik Prałat - sumienny i obowiązkowy
- Janusz Kruk (17) - denat ze Złotego Koła
- Feliks - kierowca milicyjnego wozu, jeździ, gdzie mu każą
- doktor Miśkiewicz - dyżurny anestezjolog
- profesor Krauswald - Zakład Medycyny Sądowej
- Jan Butyrak - badylarz, właściciel czarnego “spartaka”
- Aleksander Semko - karany za stręczycielstwo i próby wymuszenia
- porucznik Walendziak - robi nadgodziny, młodziak
- Josiek - prowadzi nieoficjalny komis (czytaj: paserka)
- Kaśka Raz-Dwa-Trzy - bardzo dobrze wychowana kobieta, partnerka Semki, piękny biust
- major Skoczylas - “stary”, naczelnik wydziału
- Konrad Zagórski (67) - emeryt, samotny schizofrenik
- ciotka Janusza - mizerna kobieta o bardzo smutnych oczach
- Stanisław Kruk - stryj Janusza, bardzo porządny człowiek[1], o suchej twarzy pastora
- Adam Rokita - uczeń technikum, chłopak z ery tranzystorów i stereofonii
- porucznik Zaleska - ma rozeznanie w gangach młodocianych
- Basia - ładna panienka Rokity, w greckich kozaczkach z łańcuszkiem
- Jan Sadowski (ps. Długi Janek) - ma żółte, zepsute zęby
- Tadeusz Piechalak - pozornie usłużny, syn zamożnych rodziców, ale się stoczył
- Michalski - magazynier z Centrali Zbyt Materiałów Budowlanych, może załatwić cegłę
- Halina Bartoszewska (15) - ofiara gangu
- pani Bartoszewska - matka Haliny, drobna kobieta o bardzo dobrej twarzy
Wrocław. Kapitan Budny ma wprawdzie w planach kolację ze swoim synem, ale wystarczy telefon z pracy, żeby zmęczenie po dyżurze ustąpiło adrenalinie i chęci rozwiązania zagadki. Na izbę przyjęć trafia 17-letni chłopiec z rozbitą głową, który umiera mimo szybkiej reakcji lekarzy. Milicja szuka najpierw mężczyzny, który przywiózł nastolatka i zniknął, ale trop szybko się wyjaśnia jako niezwiązany (przestępstwo gospodarcze), zaczyna więc drążyć, czemu - jak się w śledztwie okazuje - były uczeń technikum zniknął ze stancji u stryja i ze szkoły. W międzyczasie pojawia się jeszcze podejrzany lokalny złodziejaszek oraz zakrwawiony schizofrenik, który twierdzi, że kogoś zabił. Śledztwo prowadzi do bandy, z którą się bujał zamordowany oraz do niewyjaśnionej wcześniej sprawy wielokrotnego gwałtu na 15-latce.
Mam wrażenie, że albo widziałam ekranizację w telewizji (z ojcem i synem Janczarami) albo czytałam już ten tomik. Wyjaśnienie intrygi jest raczej z tych smutnych, ale mało wiarygodnych: mnzbeqbjnal olł eójavrż fcenjpą tjnłgh an anfgbyngpr, nyr jgrz cbpmhł, żr wrqanx pupr fvę avą bcvrxbjnć v mnpmął fmnagnżbjnć xbyrtój j pryh hmlfxnavn cvravęqml an mnqbśćhpmlavravr.
[1] Który, kiedy 16-latek pod jego opieką sprzedaje wieczne pióro i kupuje sobie apaszkę, drze tę apaszkę, daje siostrzeńcowi w twarz i każe mu się wynosić. No dusza-człowiek.
Się kupuje (i je): obrane ziemniaki w delikatesach (nie eko!) w nylonowym woreczku (eko!), konserwowy krupnik w puszce, schab w foliowym woreczku (również nie eko!), smalec do smażenia, piękny trójkącik sera brie (w Delikatesach).
Zygmunt Sztaba - To nie było samobójstwo #033
Spis osób:
- stara Malewska - wdowa, wynajmuje Kocybie pokój
- Alojz Borowiak - starszy syn, pracuje z Kocybą na kopalni
- stary Borowiak - również na kopalni, ale w innym dziale
- stara Borowiakowa - o twarzy pooranej zmarszczkami, dba o garderobę
- Konrad Borowiak - młodszy syn, pracuje w hucie
- Walenty Kocyba - lokator Malewskiej, sztygar na kopalni, ostry, ale sprawiedliwy
- Ewa - narzeczona Alojza, z Nowej Huty, maszynistka w dyrekcji
- Gerard Kowalik - brygadzista z huty, przysadzisty, łysawy blondyn
- Karlik - chudy rudzielec w sztruksowej marynarce
- Władek - zwalisty dryblas z pechem w życiu
- Bronka Borowikowa - dziewczyna Konrada, nie chce legalizować związku
- porucznik Łukasz Kowalik - powiatowa KMO, przystojny i dobrze zbudowany
- Paweł Trumel - sekretarz komitetu zakładowego, szczupły w sztruksowej marynarce
- Jan Koza - przygarbiony starszy górnik, rębacz, lubil się z Kocybą
- Gerard Strusik - przewodniczący rady, oskarża młodych o konflikt z Kocybą
- Antoni Lepik - krępy, barczysty, z małą głową, 20 lat we Francji
- Bronisław Sosnowski - raczej bumelant, przeraźliwie chudy i wysoki, krawat w różowe i zielone końskie głowy
- Stefan Mikulec - nic dobrego, mały i baryłkowaty, uczesany na mandolinę, błyszczący od pomady
- Marian Ziomek - przewodniczący ZMP
- Leon Bartłomiejczuk - przewodniczący samorządu
- Felek Owczarek - miał imieniny w noc śmierci Kocyby
- Sierżant Plich - ówczesna wyszukiwarka i agregator danych
- Marian Zymła (19) - ofiara napaści
- Hilda - taka lepsza, wszyscy ją znają
- kapitan Zdebel - kierownik sekcji
- Zofia Lepik - umie w koronki
Stara Malewska wynajmuje pokój lokatorowi, mimo że obcy człowiek, przywiązuje się do niego. Kiedy Kocyba nie wraca pewnej jesiennej nocy z szychty w kopalni, biegnie do sąsiadów. Borowiak z synami idą szukać zaginionego, znajdują niestety jego zwłoki pod wysokim wiaduktem. Jak wskazuje tytuł, nikt nie wierzy w samobójstwo ambitnego i pracowitego sztygara. Konrad Borowiak podejrzewa brata, kłócącego się ze sztygarem o metody pracy[1], bo przy zwłokach znalazł oderwany guzik (co pasuje do uszkodzeń garderoby Alojza). Przewodniczący rady wskazuje na lokalnych bumelantów, którzy mieli zadrę z pracowitym Kocybą, a dodatkowo w noc śmierci uciekli z miejsca zamieszkania. Milicja rozpoczyna śledztwo od analizy śladów, a na trop zbrodniarza doprowadza ich gazeta trzymana przez denata w szufladzie.
Się je: w zimie chleb z kiełbasą i boczkiem, latem z twarogiem ze śmietaną i szczypiorkiem, bigos na kolację, jajecznicę na boczku.
Się pali: sporty, poznańskie.
[1] Których brak był “wodą na młyn naszych reakcjonistów i światowego kapitalizmu”.
Inne tego autora tutaj. Inne z tego cyklu tutaj.
#3 (przeczytałam też dla porządku EW032)
Napisane przez Zuzanka w dniu Thursday January 9, 2020
Link permanentny -
Tagi:
panowie, prl, kryminal, 2020 -
Kategoria:
Czytam
- Komentarzy: 2
Po dramatycznym finale poprzedniego tomu Emilia ląduje w szpitalu, bo rozpoczyna się przedwczesna akcja porodowa, niestety dziecko umiera po tygodniu. Ona żałobę przechodzi na zwolnieniu, Daniel zaś zastępuje alkohol i rozwiązłość siłownią, gdzie spędza długie godziny. Wtem, po prawie 40 latach, odzywa się matka Klementyny i prosi ją o powrót do rodzinnego majątku w Złocinach, żeby wyjaśniła sprawę morderstwa sprzed 2 lat (czemu teraz - do końca nie wiadomo). Dwa lata wcześniej została zastrzelona Róża (sprzątaczka w Drozdach), oskarżony o to został jej narzeczony, Błażej, siostrzeniec Koppów, wcześniej mąż Nadziei z leżącego opodal majątku Szuwary. Róża była córką dawnego ukochanego Klementyny, milicjanta Grabowskiego. Klementyna jedzie jako osoba prywatna, bo zdecydowała się nie wracać do policji, i znika, na posterunek przybiega więc jej partnerka, Liliana i prosi o znalezienie byłej policjantki. Cybulski dziwnie chętnie wypycha Podgórskiego, Emilię, która właśnie zdecydowała się na powrót do pracy, i Weronikę, której nie wiadomo dlaczego wciska fuchę profilerki, do półoficjalnego śledztwa w Złocinach. Na miejscu okazuje się, że mieszkają trzy skłócone ze sobą rodziny, a dziwnych śmierci przez ostatnie 40 lat było więcej. Klementyna się znajduje, chociaż nieco uszkodzona, Daniel zostaje postrzelony, a ciągnąca się od hitlerowskiej masakry historia z 1939 zostaje (poniekąd) wyjaśniona.
Akcja w tym tomie nie jest jakoś dramatycznie niewiarygodna (chociaż liczba zwyrodnialców i gęsto koligacących się między sobą rodzin jest spora, a dodatkowe wątki - skarb hitlerowski w “domu czwartym”, tajemnica autorstwa romantycznych bestsellerów i pożaru w dworze Igły - akcję komplikują), natomiast to, co autorka wyczynia z Podgórskim, to dopiero jest dramat. Sympatyczny, nieco pulchny 30-latek, opiekuńczy i wrażliwy, nagle staje się napakowanym testosteronem bandytą, który wielokrotnie każe zamknąć mordę matce swojego żyjącego i nieżyjącego dziecka, rzuca w co drugiej wypowiedzi przekleństwami, a po wypiciu małej butelki nalewki próbuje Emilię zgwałcić, bo mu się należy. Mimo tego zachowania obie panie - Weronika i Emilia - nieustająco wspominają, jakim to on był dobrym człowiekiem i szukają w jego ciemnych oczach śladu po dobrym chłopcu, którego tak zmieniła żałoba. Drugą wadą jest odkryty nagle przez autorkę slang, więc nikt już nie wyjmuje pistoletu, tylko klamkę, legitymacja to szmata, odznaka to blacha, wszystko to bogato okraszone kurwami i chujami nie tylko u Podgórskiego.
Akcja “Czarnych narcyzów” zazębia się z poprzednim tomem. Podgórski wylatuje z policji, ponieważ badania krwi po strzelaninie pokazały promile (a Cybulski to odpowiednio nagłośnił). Emilia wraca do prokuratora (przepraszam, proroka po nowopolicyjnemu) Gawrońskiego, mimo że go nie kocha, bo chce zaoszczędzić Danielowi konsekwencji służbowych, które wzgardzony kochanek dla niego planował. Właściwe śledztwo dotyczy potrącenia (a jak się później okazuje, ataku siekierą i potrącenia) Cypriana, młodego złodzieja tuż po odsiadce i zamordowania Ewy, jego narzeczonej. Ewa (i zwłoki noworodka) zostaje znaleziona w domu w Diabelcu, miejscu podobno przeklętym, gdzie szatan zawładnął duszą kobiety na początku XX wieku. Są skłócone rodziny, tajemnica sprzed lat i zwykła ludzka głupota. Przy okazji tych zbrodni wraca temat zamordowania trzech bezdomnych, wspomniany na początku poprzedniego tomu. Panowie zostali zabici przez ybxnyalpu bsvpwryv (obtnpmn, yrxnemn v rmbgrelxn m póexą), jfcbzntnalpu cemrm Plohyfxvrtb, xgóerzh cnqłb an tłbję m cbjbqh ebmjbqh. Tehcn hfvłbjnłn hqbjbqavć, żr Fmngnan j Qvnoryph avr zn v j glz pryh mngehqavłn ormqbzalpu, nyr pv mnzvnfg temrpmavr jmvąć cvravąqm v fcęqmvć abp j anjvrqmbalz qbzh, ceóobjnyv vpu bxenść. "J boebavr jłnfarw" gemrw cnabjvr, j glz qlfglatbjnal Plohyfxv, jcnqyv j genaf v oehgnyavr mnzbeqbjnyv ormqbzalpu, pb svyzbjnł fcelgal yrxnem, fmnagnżhwąp cbgrz jfmlfgxvpu. Podgórski zostaje zrehabilitowany, Gawroński podsłuchawszy, że Emilia jest z nim dla ochrony Daniela i wcale go nie kocha, unosi się honorem i odchodzi; Emilia i Weronika niezależnie stwierdzają, że dalej kochają Podgórskiego (Weronika się nieustająco rumieni w jego obecności, wspominając erotyczne uniesienia).
Słabym (bo, w porównaniu z powodem zabójstwa bezdomnych, jednak nie najsłabszym wątkiem) jest pojawienie się Dawida, syna Teresy, nieżyjącej ukochanej Klementyny, który ma “kłopoty” (konkretnie okrada bankomaty i mieszkania z kolegami). Ani nie wykazuje chęci poprawy, ani nie zamierza sypać kumpli, nie wiem więc, na czym naprawienie kłopotów przez Klementynę miałoby polegać. W trakcie akcji młody oczywiście wskazuje współpracowników, więc w zemście koledzy gwałcą jego dziewczynę, co Klementynę zaskakuje, bo jak to, myślała, że tylko Dawida nieco sponiewierają, co mu wyjdzie na dobre.
Uprzedzając pytania, nie kupię kolejnych tomów (nawet w promocji!), mimo że autorka sprytnie zostawia nierozwiązaną kwestię zdrowia sklepikarki Wiery, która gruźliczo kaszle, ale mówi jak Wołodyjowski “Nic to!” oraz z kim w końcu wyląduje wychudzony, ale cudownie naprawiony Podgórski.
Inne tej autorki tutaj.
#105/106
Napisane przez Zuzanka w dniu Friday December 27, 2019
Link permanentny -
Tagi:
panie, 2019, kryminal -
Kategoria:
Czytam
- Skomentuj
To bardzo zła książka (dwie następne również), ja przeczytałam, wy już nie musicie. Będą spoilery, nie będę oszczędzać, bo fabuła jest tak wyjątkowo naciągana, że nie wiem. Na swoje usprawiedliwienie mam, że mi zalegało na kindlu.
Punktem wyjścia opery mydlanej z Lipowa jest rozsypanie układów z poprzednich tomów: Weronika spuściła Daniela Podgórskiego na drzewo po tym, jak przespał się z myszowatą Emilią i zapłodnił ją ponownie. Emilia rozstała się z Gawrońskim po oznajmieniu przez niego wielkiej tajemnicy (co to dwa lata później już jej nie pamiętam). Daniel usiłuje być ojcem Łukasza, 15-latka, ale głównie pije do nieprzytomności i spędza czas w klubie “Gwiazdozbiór” ze striptizem, gdzie sypia z jedną z tancerek (za pieniądze). Wyrafinowany[1] elegant Cybulski (nie z tych Cybulskich, tylko dwa razy o tym wspomina w tomie) siorbie za żoną, która go zostawiła i sypia z młodszym (wspomina wielokrotnie, co najmniej 5 razy). A, zapomniałabym o Klementynie - po wydarzeniach z Utopców dzięki zeznaniom Weroniki, Daniela i Emilii odebrano jej odznakę i wsadzono ją na pół roku do zakładu psychiatrycznego “na obserwację”, na początku akcji wychodzi na wolność. Weronika i Wiera, sklepikarka z Lipowa, sprawdzają, co u emerytowanego sędziego Jaworskiego, człowieka z depresją i OCD, a jego nieobecność w sklepie Wiery wyjaśnia się nagle, bo panie znajdują rozkawałkowane zwłoki, zszyte w nieforemnego człowieka. Policja szybko odkrywa, że głowa i owszem należy do sędziego, ale ciało do striptizerki z “Gwiazdozbioru” (piercing w okolicy intymnej). Skacowany Podgórski błyskotliwie nie przyznaje się do znajomości z sędzią ani do tego, że sypiał ze Swietłaną/Marylin (i miał okazję oglądać jej piercing), zostaje więc na podstawie mętnych śladów oskarżony o zbrodnię; zamiast wyjaśnić, ucieka przed współpracownikami. Emilia w zaawansowanej ciąży (miewa ochotę na filet z łososia polany czekoladą, serio) nie zamierza przestać pracować w trudnych warunkach, bo a) zamierza oczyścić Daniela z zarzutów, b) musi udowodnić szowinistycznym kolegom, że nawet w ciąży jest lepsza od nich. Zanim Klementyna w cywilu, Emilia i Weronika odkryją, kto jest zwyrodniałym mordercą[2], pojawia się sprawa morderstwa w “Gwiazdozbiorze” sprzed 2 lat, kolejne zwłoki (bo manekin okazuje się być zszyty z trzech osób), agenci incognito badający trasę przerzutu narkotyków, satanistyczny warsztat samochodowy (sic!), pedofil, narkoman odcinający sobie język w szale, porwanie nastolatka z groźbą śmierci i zemsta, która wymknęła się spod kontroli.
[1] Jaki ten gość[3] jest pretensjonalny - czyta dodatki kulturalne do gazet, w trakcie akcji przypomina mu się, jak się dobrze zna na winach i ich dobieraniu do potraw (“umiał łączyć chardonnay viognier ze słodkim maki z awokado czy chablis z opiekanym na ostro łososiem”, “chateau clerc milion pauillac, które kupił ostatnio”, “planował przyrządzić prowansalską soupe au pistou i raczyć się nią z białym lub różowym winem” czy “takie Mollydooker Carnival of Love z 2012 roku, skoro mowa już o miłości”), wie, co to kopi luwak, w Szkocji odkrył, że “whisky podkreśla aromat świeżego łososia”, a w Japonii uczestniczył w ceremonii herbaty i mierziło go zwykłe zalewanie liści wrzątkiem.
[2] Czytelniczka cierpiała, kiedy czytała. Zbeqbjnłn złbqn qmvrjpmlan m bfbobjbśpvą jvrybenxą, xgóerw wrqan bfbobjbść olłn glghłbjlz qmvxvz Łnfxharz, n qehtn jśpvrxłą zbeqrepmlavą. Moebqavn zvnłn cbxnmnć wrw qnjarzh hxbpunarzh, żr qnyrw tb xbpun.
[3] Nie oszukujmy się, autorka. To nie wnosi nic do fabuły, tylko daje złudzenie bycia koneserem.
Inne tej autorki tutaj.
#104
Napisane przez Zuzanka w dniu Friday December 27, 2019
Link permanentny -
Kategoria:
Czytam -
Tagi:
2019, panie, kryminal
- Komentarzy: 3
W rodzinnej wsi[1] Franka Kociuby[2], aktualnie porucznika, ginie strażnik łowiecki, Kaźmierowski. Franek wprawdzie jest na urlopie u rodziców, ale że Staszek Kaźmierowski był jego kolegą (a w Magdzie[3], żonie Staszka, się kiedyś kochał), to oczywiście chętnie się do śledztwa dołącza. Kociuba pomaga więc badać wątek lokalny, bo właśnie z więzienia wrócił kłusownik Wójcik, z wyrokiem za sprawą denata, dodatkowo ludzie chętniej mu powiedzą, co widzieli, niż miastowemu śledczemu. Major Grabicki, z kolei, zasilony niebawem przez Downara, bada wątek czerwonego jaguara, widzianego we wsi, co prowadzi do nierozwiązanego morderstwa dokonanego na starszej, zamożnej damie, ciotce byłej właścicielki jaguara. Mimo powiązań między dwoma sprawami, sprawcami są różne osoby, ale właśnie te niby przypadkowe powiązania pozwalają na rozwiązanie obu spraw. Jeden przestępca wpada, bo za długo nosi rękawiczki (i przez przetarty materiał zostawia odcisk palca na broni). Drugi zostaje ujęty dzięki zdjęciu w albumie i spostrzegawczej fryzjerce damskiej[4].
Jak zwykle u ZZ, tom bogaty jest w kulinaria[5], tym bardziej że tytułowa pieczeń jest istotna dla fabuły. Dodatkowo jest trochę przebieranek - Franek udaje archeologa, zakochanego w siostrzenicy zamordowanej, żeby poznać jej znajomych; Pakuła spotyka się z gosposią tychże znajomych, przybierając na wadze (“zgaga jest cholerna, ale gotuje pierwszorzędnie”); wreszcie niejaki Bartoszek[6] zaprzyjaźnia się z podejrzaną i proponuje jej interes z lisią farmą.
To już któryś z kryminałów, w których autor narzeka na problemy kadrowe w milicji (stąd chętnie wciągają nie podlegającego im Kociubę do śledztwa). Tym razem wakaty są, bo: “Woliński miał kraksę samochodową i leżał w szpitalu, Szymczak musiał poddać się operacji ślepej kiszki, a Małecki złamał nogę, wyskakując w biegu z tramwaju. (...) Dzisiaj znowu dzwonił Piotrowski, że nie przyjdzie; bo go brzuch boli. Lekarz mówi, że to może czerwonka”.
[1] Wieś ogólnie jest pechowa, bo wspomniane są wydarzenia z wcześniejszego chronologicznie tomu (“Czerwona nitka”, o czym niebawem), gdzie to Kociuba znajduje zwłoki kobiety.
[2]
Mundur nowiutki, prosto od krawca, świetnie dopasowany, a spodnie tak odprasowane, że kantami można by chyba kiełbasę kroić. Co tu dużo gadać, szykowny oficer.
[3]
Magda nie była malkontentką. Wprost przeciwnie, umiała cieszyć się życiem. Wesoła, energiczna, doskonale dawała sobie radę z gospodarstwem, z mężem i z trojgiem dzieci. Przed ich domem było mnóstwo kolorowych kwiatów, do których się uśmiechała. Roboty dużo, bo to i ugotować, i posprzątać, i ogródek wypielić, i uprać, nie mówiąc już o dzieciach, świniaku, kurach, kaczkach. No i o chłopa także trzeba trochę zadbać.
[4]
- Chciałbym cię prosić o pomoc w odnalezieniu pewnej wróżki.
- Szukasz wróżki? Stefanku, bój się Boga! Gdzież się podział twój materializm dialektyczny?
[5] Się je:
- "Zjadł jajecznicę z sześciu jaj i specjalnie się nie certował, kiedy mu gościnny gospodarz podsunął półmisek z wędliną"
- kurczęta i szparagi, smażoną kiełbasę, barszcz z pasztecikami, pieczeń sarnią po myśliwsku, pomidorową z kluskami (również na kościach)
- "Przedstawicieli władzy przyjął z otwartymi ramionami i nie zwlekając, postawił na stole butelkę wódki, kiełbasę, chleb i słoik z musztardą"
- czekoladę “Suchard” (a tak naprawdę Wedla/22 lipca)
- "Wojtasik źle spał tej nocy. Najadł się na kolację tłustego bigosu z kiełbasą i gniotło go w żołądku"
- do pociągu jajka na twardo i trzy bułki z kiełbasą szynkową
- - Była ostatnio sarnina? — spytał Downar. - Była. Znakomita. Przyrządzona na dziko. Marynowana w occie, z korzeniami. Wikcia zostawiła mi comber. Taką porcję, że trzech by się pożywiło. Z borówkami. I do tego kieliszek czerwonego wina.
[6]
Pułkownik Leśniewski nie mijał się z prawdą mówiąc, że sierżant Bartoszek na pierwszy rzut oka nie robił wrażenia człowieka o błyskotliwej inteligencji. Twarz okrągła, pucołowata, zdradzała zamiłowanie do obfitych posiłków, co zresztą można było wywnioskować z całej jego korpulentnej postaci. Oczy duże, niebieskie, spoglądały na świat gapiowato, a wrażenie te potęgowały jeszcze grube, zawsze trochę rozchylone wargi. Specjalista laryngolog doradziłby zapewne usunięcie trzeciego migdału lub przypalenie muszli nosowej. Jednakże, jak wiadomo, pozory często mylą. Tak też było i z sierżantem Bartoszkiem, o którym mawiali koledzy, że nie taki głupi, na jakiego wygląda. W rzeczywistości był to chłopak obrotny, sprytny, umiejący sobie poradzić w trudnych nieraz sytuacjach, wymagających szybkiej orientacji i błyskawicznego refleksu. Bez obawy można mu było powierzyć najbardziej odpowiedzialną funkcję, a jego aparycja nieraz już wprowadzała w błąd przeciwnika.
Się pije: wódkę na weselu, dobrą mocną herbatę, nalewkę, częstuje martini albo koniakiem, gin z odrobiną soku z grejpfruta, węgierskie wino „Egri Bikaver”, winiak na zakończenie śledztwa.
Się pali: giewonty, zefiry.
Się wyznaje szowinizm:
- Wszystkie baby są jednakowo głupie - mruknął [Franek Kociuba], wzruszając ramionami. (...) W powrotnej drodze pomrukiwał niezbyt pochlebnie pod adresem całego rodu niewieściego.
Kelman, Rozalia Kelman. Może to Żydówka albo Niemka. Czort ją wie. W ogóle to bardzo podejrzane to całe małżeństwo. Bo żeby chociaż ładna dziewczyna była, tobym się Wojtasikowi nie dziwił, ale taka pokraka… (...) Była wysoka, bardzo szczupła, a jej podłużna twarz, zakończona wydatną szczęką, czyniła ją podobną do angielskiej klaczy pełnej krwi.
- Nigdy w życiu nie widziałem tak pięknej i tak eleganckiej pani - powiedział po prostu. Słowa te zadźwięczały szczerze, bo właściwie rzeczywiście tak myślał. Dając bezpośredni wyraz swemu zachwytowi, Franek mimo woli obrał najlepszą taktykę. Nie ma na świecie kobiety, która by z prawdziwą przyjemnością nie słuchała hymnów pochwalnych na cześć swej urody, a kobieta po trzydziestce staje się z każdym rokiem coraz bardziej czuła na te sprawy.
My, kobiety, nie znamy się na tych wszystkich przepisach, skądżeż mogłam wiedzieć…
Obyczajowo:
W doskonałych nastrojach wrócili do leśniczówki.
— Cóż wam się tak oczy świecą? — spytała stara Maciejczakowa.
— Wesoło nam, mamo — zaśmiała się Hanka.
Leśniczy pogroził im palcem. — Ej, ej, uważajcie, żeby wam się data chrzcin z datą wesela zgodziła.
— Powiedz mi, Grażyno, co ty byś chciała robić?
— Ja chciałabym zostać wielkomiejską prostytutką. To znaczy… taka lepszą… taką kokotą, jak na przykład ta… jak „Dama Kameliowa”. Czytał pan „Damę Kameliową”. To Dumasa, tego młodszego, syna.
— Czytałem — skłamał Kociuba. — I sądzisz, że życie takiej kobiety jest interesujące?
— W każdym razie bardziej interesujące aniżeli dojenie krów i macanie kur. Ja bym była taką lepszą, dewizową. Wie pan? Znajomości z cudzoziemcami, przejażdżki luksusowymi wozami, kolacje w eleganckich lokalach, dansingi. To jest życie. Ale to wszystko nie dla mnie. — Machnęła ręką z rezygnacją. — Nie dla mnie — powtórzyła. — Niech mi się pan dobrze przyjrzy. „Dama Kameliowa” z taką piegowatą gębą? Z czym do gościa? Szkoda gadać. Nogi jeszcze by może uszły, ale te cholerne piegi…
Do przedziału weszli nowi pasażerowie: starsza dama, ucharakteryzowana na swawolną nastolatkę, tęgi jegomość o zaskakująco barwnym nosie i dobrotliwie spoglądających oczkach, przypominających zadowolonego z życia hipopotama, oraz młoda dziewczyna ze starannie rozczochranymi włosami. Zażywny jegomość, którego nos przypominał zupełnie inną część ciała pawiana, przez cały czas w milczeniu przysłuchiwał się rozmowie.
Inne tego autora, inne z tej serii.
#95
Napisane przez Zuzanka w dniu Friday December 6, 2019
Link permanentny -
Tagi:
2019, panowie, prl, kryminal, z-jamnikiem -
Kategoria:
Czytam
- Skomentuj