Więcej o Oglądam

Rescue me

11 września 2001. Początek kryzys dla całego świata, Nowego Jorku oraz dla FDNY, która przy ratowaniu ludzi z walących się wieżowców straciła 343 strażaków. Tommy Gavin przeżył, ale stracił kuzyna (oraz prawie 100 znajomych) i mimo mijających lat nie daje sobie rady z życiem po ataku. PTSD, alkohol, seksoholizm (wierzcie mi, nic tak nie działa na panie, jak chudy tyłek i odznaka strażaka), bójki oraz wizje - rozmowy z umarłymi, czasem z Jezusem i Matką Boską, nie są jednak tak groźne jak nieustająca żądza pokazania, że jest odważny. Rodzinie (żona + trójka małoletnich dzieci, ojciec i wuj - emerytowani strażacy) to się niespecjalnie podoba, więc atmosfera jest napięta. Napięta jest też atmosfera w Drużynie 62, w której pracuje Tommy, kiedy okazuje się, że sypia z wdową po zmarłym kuzynie, co nie wpisuje się specjalnie dobrze w plan pomagania rodzinom zmarłych strażaków. Sama ekipa w remizie to również barwna zbieranina - głosiciel teorii spiskowych o 9/11 Portorykanin Franco Rivera, z ciągotami do awansu oraz pań, Ken "Lou" Shea - sierżant, koneser kulinarny (ze znaczącą nadwagą) i lowelas, obdarzony ciętym językiem, Sean Garrity - niezbyt inteligentny strażak z kompleksem małego penisa, Mike Silletti - początkowo "świeżak", również niezbyt mądry, za to z ciągotami homoseksualnymi i Bill "Needles" Nelson - szef ekipy, pyskaty, ale szanowany. Od pewnego momentu w ekipie pojawia się drugi Sean - Czarny Sean Johnston - również elokwentny, a do tego zaczyna sypiać z córką Tommy'ego.

Przez 7 sezonów (93 odcinki, długo - oglądałam z przerwami prawie dwa lata, ale warto!) przeplata się umiejętnie tragedia (i to taka, że siedzę przez ekranem, patrzę na napisy i kiwam się z myślą "tym razem przesadzili") i komedia. Scenarzyści wspinają się na wyżyny, dialogi w remizie zmiatają z nóg, zwłaszcza jeśli uczestniczy w nich Lou lub - z drugiej strony krzywej Gaussa - Garrity i Silleti. To jeden z najlepszych seriali obyczajowych, jakie widziałam.

Napisane przez Zuzanka w dniu wtorek sierpnia 11, 2015

Link permanentny - Kategorie: Oglądam, Seriale - Skomentuj

Kultowe kino amerykańskie dla młodzieży (2)

Nie żebym była zdziwiona jakością "Dziewczyny z komputera" ("Weird Science", 1985), bo już film kiedyś widziałam i zdecydowanie był to film z kategorii #4morons. Ale jednak. Dwóch nerdów (Hall, klasycznie obstawiający wszystkie młodzieżowe role i drugi, całkiem gładki jak na nerda, ale z komputerem) chciałoby poznać bliżej jakieś fajne panny, ale co chwila szkolne osiłki[1] robią im psikusy, które skutecznie niweczą ich szanse towarzyskie. A to ściągają im spodnie, a to oblewają lodowatym napojem. Z tej rozterki młodzieńcy siadają przed komputerem, ładują dyskietkę 8 cali, podłączają się do sieci rządowej przez telefon w celu uzyskania większej mocy i za pomocą plastikowej lalki, danych wsadowych (wkładanych do niszczarki^Wskanera zdjęć z czasopism, również Einsteina dla podniesienia inteligencji) modelują sobie pannę. Większa moc obliczeniowa konieczna jest, bo tej tego nie da się wymodelować z wielokątów dużych piersi, a bez dużych piersi jak bez ręki. Żeby wszystko zadziałało, wkładają na głowy białe staniki w rozmiarze namiot i bęc - wychodzi dziewczyna z komputera, Lisa[2]. Poza tym, że obłędnie piękna, (jak na lata 80.) elegancka, to jeszcze ma chytry plan, jak sprawić, ze nieśmiałe prawiczki przygarną do wątłych piersi rozwijające się panny. Jest dzika impreza pod nieobecność rodziców (przypadkowo pojawiający się dziadkowie zostają zamrożeni i zamknięci w szafie[3]), podczas której alkohol się leje, są panny, a dla podniesienia prestiżu młodzieńcy konstruują drugą dziewczynę z jeszcze większymi piersiami, ale ponieważ zapomnieli podłączyć lalkę, budują ogromną rakietę ziemia-ziemia (niestety, bez piersi). Lisa ratuje sytuację, mimo że w wyniku przepięcia wicher zmian wywiewa wszystkie meble, przemalowuje kuchnię na niebiesko, a grającą na fortepianie czikę wyciąga z domu przez komin bez przyodziewy.

[1] Robert Downey Jr. w roli szkolnego osiłka (który również nie waha się założyć biustonosza na głowę) warty jest wszystkich pieniędzy, chociaż - umówmy się - wygląda jak siuch i daleko mu do dzisiejszej formy.

[2] I jak w przypadku RDJ wiek czyni cuda, tak w przypadku pięknej wtedy Kelly LeBrock niestety nie.

[3] Wątek nie został zakończony, nie wiadomo, jak ich z tej szafy wyjęli.

Z tego samego roku są "Ognie Św. Elma" ("St. Elmo's Fire"), w których na równi z samym filmem znana jest tytułowa piosenka (nie, nie dziękujcie, po tygodniu przestaniecie nucić). Tym razem to historia dla nieco starszych - siódemka przyjaciół kilka miesięcy po zakończeniu college'u (czyli bardziej studentów niż licealistów) odkrywa, że dorosłe życie jest przereklamowane. Kirby (Emilio Estevez) usiłuje zdobyć względy nieco starszej od niego pięknej pani doktor (Andy McDowell), ale okazuje się, że nie bardzo ma co zaproponować poza uporem. Alec i Leslie bardzo się kochają, chociaż ona nie chce wychodzić za niego za mąż, a on ją zdradza na każdym kroku. Leslie chce robić karierę jako projektantka, Alec wolałby, żeby była niepracującą żoną aspirującego polityka (wprawdzie jest demokratą, ale pracuje w biurze republikanina, pecunia non olet). Kevin (Andrew McCarthy) próbuje zostać dziennikarzem, ale nie może nic wartościowego napisać, bo się kocha w Leslie. Jules (Demi Moore) wspina się po szczeblach kariery w korporacji, ma mieszkanie[1] na kredyt, bogate życie intymne (również z prezesem), ale z powodu niekończących się imprez wspieranych narkotykami nie panuje nad swoim życiem. Niepozorna Wendy, córka bogatych Żydów, uparcie pracuje w Pomocy Społecznej, mimo wielokrotnych sugestii ojca, że mąż i dziecko. Woli kręcić się koło uroczego lekkoducha saksofonisty, Billy'ego (Rob Lowe[2]), który wprawdzie ma żonę i malutkie dziecko, ale nie jest w stanie utrzymać żadnej pracy, o wierności nie wspominając. Takie "Reality Bites" 10 lat wcześniej, niestety w entourage'u lat 80. (się pali w biurze, się nosi przeraźliwie oversize ubrania, a na głowie fryzowane gofrownicą sianko z obowiązkową spineczką lub cieniowaną fryzurę pod garnek); o tym, czy przyjaźń rzeczywiście może przetrwać.

[1] Zaprojektowane przez projektanta-geja, całe RÓŻOWE z neonami.

[2] Jak RDJ im starszy, tym lepszy, tak młody Rob Lowe - cud miód i orzeszki.

Napisane przez Zuzanka w dniu sobota sierpnia 1, 2015

Link permanentny - Kategoria: Oglądam - Skomentuj

Kultowe kino amerykańskie dla młodzieży (1)

Znęcona reklamą chyba na AleKino, wymogłam na TŻ-ie (prosił, żeby zaznaczyć, że nie był to jego inicjatywa) przegląd tzw. kina kultowego z lat 80.

"Beztroskie lata w Ridgemont High" (1982, "Fast Times at Ridgemont High"), zajmujące wszędzie w rankingach wysokie miejsca, okazały się być absolutnie bez fabuły, za to bogate w topless. I jak na początku topless był młody długowłosy Sean Penn w roli wiecznie naćpanego surfera-luzaka, tak potem topless były też panie - młodziutka Stacy (Jennifer Jason Leigh, wtedy jeszcze młodzieżowo pulchniutka) i Linda (Phoebe Cates). Elementy horroru wprowadzała stylówa - panie z opaskami w stylu Pat Benatar, szpilki + skarpetki z koronką u pań czy ażurowe podkolanówki u panów (również obecne w scenach intymnych); na ścianach plakaty z gołymi paniami. 15-letnia (ale mówi, że ma 19) Stacy pracuje w pizzerii w mallu i w zasadzie to nie ma planów poza tym, że chciałaby spróbować seksu, bo koleżanka mówi, że wszyscy to robią i to nic takiego. Więc próbuje, najpierw z przypadkiem poznanym gładyszem podobnym do Richarda Gere'a, potem próbuje z zakochanym w niej kolegą, ale kolega jednak zwiewa przed aktem, a potem z kolegą kolegi. Ponieważ to bujny czas przez ogłoszeniem informacji o AIDS, nikt nie używa prezerwatyw, ale to nie szkodzi, bo nawet jeśli przydarza się z przypadkowego stosunku ciąża, to jest Free Clinic, gdzie za $150 można się problemu pozbyć, ważne tylko, żeby ktoś potem odwiózł do domu. Seks też, umówmy się, nie wiadomo czemu jest popularny, bo nie zawiera gry wstępnej, uwodzenia, flirtu, czegokolwiek - tylko sam akt, a a trwa w porywach do kilku minut (a czasem mniej). Co mnie zasmuciło - mall w Ameryce AD 1982 wygląda dokładnie tak jak poznańska Plaza AD 2015.

Film znany też z tego, że to debiut niepełnoletniego Nicolasa Cage'a w 5-sekundowej roli, smażącego hamburgery oraz ze sceny, w której Judge Reinhold masturbuje się na myśl o gołej Cates. Natomiast nic nie usprawiedliwia jego wysokich notowań we wszystkich rankingach.

Dla odmiany "Klub winowajców" (1985, "The Breakfast Club") jest filmem o klasę lepszym. W sobotę w szkolnej bibliotece karę odsiaduje piątka nastolatków, każde inne - sportowiec, królowa popularności, kujon, nieobliczalny łobuz oraz dzika, zaniedbana outsiderka. Niespecjalnie pedagogiczny nauczyciel każe im przemyśleć swoje postępowanie i opisać siebie. Ze znudzenia wszyscy powoli przechodzą z podejścia zdecydowanie wrogiego i pełnego obrzydzenia do powolnego zrozumienia, że tak naprawdę się od siebie nie różnią. Buntownik ma brutalnego ojca, przed którym ucieka, królowa popularności - ogromny stres związany z presją na bycie popularną, wzmacnianą przez rozwodzących się i kłócących rodziców. Zapaśnik robi wszystko, żeby zadowolić swojego ojca-trenera, podobnie nerd, który podporządkował całe życie w szkole byciu najlepszym. Nawet zaniedbanej outsiderce wystarczy uczesać rozczochrane włosy (koronkowa opaska z kokardką!), zrobić delikatny makijaż, a stanie się szkolną gwiazdą. Niezła obsada - Młody Emilio Estevez, Anthony Michael Hall, Judd Nelson, Ally Sheedy i Molly Ringwald; jakby nie stroje, mógłby to być współczesny film o tym, że bycie nastolatkiem to ciężki kawałek chleba.

Napisane przez Zuzanka w dniu poniedziałek lipca 27, 2015

Link permanentny - Kategoria: Oglądam - Komentarzy: 4

Battlestar Gallactica

"There must be some kind of way out of here",
Said the joker to the thief,
"There's too much confusion, I can't get no relief".

Wielowątkowa space opera, jednocześnie będąca moralitetem na kondycję ludzkości. Oparta na raczej zabawnym serialu z lat 70., ale w wersji aktualnej dla odmiany obdarzona dużą dozą dramatyzmu i w tle posługująca się motywami ze świata ostatnich 15 lat (terroryzm, tortury podczas przesłuchiwań, zawieszenie praw ludzkości dla wrogów, koalicje i rozłamy, ruch oporu). Ładnie rozegrany mistycyzm, przeznaczenie, wolna wola, nawet z elementami nadprzyrodzonymi tworzy to spójną i dobrze przemyślaną całość.

Ludzkość zbudowała sobie cyborgi - Cylonów. Najpierw typowo metalowe, o określonych funkcjach[0], potem już takie bardziej wyrafinowane, nie od odróżnienia od człowieka, chociaż mogące znacznie więcej, a dodatkowo - pod pewnymi warunkami - nieśmiertelne. Oraz - co okazało się kluczowe dla akcji - wierzące w Jedynego Boga. W pewnym momencie wyewoluowały, w kolejnym - zbuntowały się, w efekcie kilka miliardów ludzi zginęło, kiedy Cyloni zdecydowali, że w imię boga przyniosą ludzkości dobrą nowinę za pomocą głowic atomowych. Ogryzki ludzkości, które się uratowały (około 50 tysięcy ludzi z 12 planet), głównie na pokładzie zabytkowego[1] statku-muzeum, Gallactiki, zaczęły wojnę podjazdową z androidami. Dodatkową przeszkodą okazało się, że Cyloni są rozsiani również wśród ocalałych, niektórzy świadomi i dokonujący aktów sabotażu, niektórzy z wyczyszczoną pamięcią i nieświadomi, że są Cylonami, ale mimo to stanowiący uśpione zagrożenie.

Jest grupa pierwszoplanowych bohaterów - Laura Roslin, przed wojną nauczycielka, była minister edukacji, nagle okazała się być jedyną pozostałą przy życiu osobą z rządu, została prezydentem; Bill Adama, komandor (potem admirał) Battlestar Gallactica, jest żołnierzem ze starej szkoły i mimo że szanse na wygraną są mniejsze niż w bitwie nad Wizną, podejmuje najlepsze (chociaż niekoniecznie popularne) decyzje, żeby ocalić ludzkość. Pierwszy oficer, pułkownik Tigh, alkoholik i raptus, służbista-nawigator Gaeta, załoga statku z inżynierem[2] Galenem na czele, do tego w różnym stopniu karni piloci myśliwców - pyskata i niepokorna Kara Thrace, ryzykant, ale i dobry strateg Lee Adama (syn tego Adamy) czy tajemnicza Sharon Valerii stanowią duży potencjał akcji, również od strony humorystycznej. Nieco chaotycznie działa naukowiec Gaius Baltar, któremu ludzkość zawdzięcza holocaust, ponieważ sypiając z piękną Cylonką dał jej dostęp do zabezpieczonych serwerów obronnych, trochę z głupoty, trochę z nierozwagi. Trudno mu to ukrywać, tym bardziej że cały czas Cylonkę widzi, rozmawia z nią, a nawet czasem kopuluje, ku niejakiemu zdziwieniu przypadkowych widzów. I sam nie wie, czy zwariował on, czy reszta świata.

Wszyscy jesteśmy Cylonami. W pewnym sensie.

[0] Od zawsze - mimo w zasadzie bajkowego sztafażu, bałam się robotów kroczących AT-AT w "Gwiezdnych wojnach", taki irracjonalny lęk, mimo że straszniejszy od nich był choćby dowolny siepacz Jabby. Tutaj na widok Centurionów, a zwłaszcza gdy skanowali otoczenie, cierpła mi skóra, za każdym razem. Z kolei, po obejrzeniu "Red Dwarfa", nie jestem w stanie na poważnie oglądać żadnego klasycznego sf ze statkami kosmicznymi, bo zaczynam nucić "It's cold outside".

[1] Przestarzałego nawet jak na tamte czasy, co okazało się zbawienne - Cyloni mogli przejąć całą skomputeryzowaną elektronikę, pozostały więc analogowe telefony (z czasów naszej wojny wietnamskiej), ręczne wytyczanie kursu, przełączniki i walkie-talkie. W ogóle pod względem scenograficznym serial jest prześliczny - każda kartka papieru, ramka na zdjęcia, książka jest przycięta w kształt ośmiokąta.

[2] Wszystkie starcia na linii inżynier kontra teoretyk/wojskowy/polityk/prawnik są z góry skazane na wygraną tych pierwszych.

Napisane przez Zuzanka w dniu sobota lipca 11, 2015

Link permanentny - Kategorie: Oglądam, Seriale - Komentarzy: 5

Boyhood

To, że film jest długi, nie sprawia, że się nerwowo zerka na zegarek, żeby zobaczyć, ile jeszcze. To, że w filmie nie ma fajerwerków, a jest tylko gadanie i życie, nie sprawia, że film jest nudny. Od momentu, kiedy usłyszałam o projekcie Linklatera, byłam dobrej myśli. I rzeczywiście. Co tydzień, przez dwanaście lat, ekipa zbierała się, kręcili kilka scen z dorastającymi/starzejącymi się aktorami i rozstawali na kolejny rok. W tle przesuwa się technika, popkultura (premiera kolejnego tomu Harry'ego Pottera), polityka, kolejne szkoły, związki, przyjaźnie. To film o dojrzewaniu i to nie tylko 6-letniego chłopca, który przez ponad 12 lat rozwija się, żeby zostać samodzielnym studentem, ale i dojrzewaniu do bycia w związku, do bycia ojcem i matką, a finalnie - dojrzewaniu do bycia samemu. Nie jest to historia z morałem, nie ma tak naprawdę żadnej historii, jest życie.

Napisane przez Zuzanka w dniu poniedziałek kwietnia 20, 2015

Link permanentny - Kategoria: Oglądam - Skomentuj

Better Call Saul

Nie wiem, skąd wzięło mi się przekonanie, że "BCS" będzie komediową kontynuacją "Breaking Bad". Szybko, bo już po połowie pierwszego odcinka mi się to rozwiało, ale nie oznacza to, że serial jest zły. Nawet ostrożnie oceniłabym pierwszy sezon jako godnego następcę "BB", i ze względu na scenariusz czy postaci, i ze względu na filmowanie. To świat, o którym wiadomo, że nie będzie toczył się szczęśliwie już zawsze, bo rzecz się dzieje, zanim przedsiębiorczy a zdesperowany nauczyciel chemii odkrył, że świetnie mu idzie produkcja popularnego narkotyku. James McGill, pechowy adwokat z dyplomem z Wyższej Szkoły Tego, Owego i Prawa, ma gabinet za azjatyckim salonem mani-pedi (woda ogórkowa gratis i zniżka na pedicure) i usiłuje złapać jakiekolwiek, nawet byle jakie zlecenie, tylko żeby przeżyć. Braki formalne uzupełnia wyszczekaniem i tą niesamowitą dozą bezczelności, która pozwala mu wejść tam, gdzie go nie chcą. A nie chcą go wszędzie.

Z ekipy "BB" pojawia się epizodycznie kilku członków gangu meksykańskiego i nieco częściej Mike Ehrmantraut, czyściciel gangu, tutaj jako emerytowany policjant, rozwiązujący krzyżówki w budce parkingowej pod sądem.

Napisane przez Zuzanka w dniu wtorek kwietnia 7, 2015

Link permanentny - Kategorie: Oglądam, Seriale - Komentarzy: 1