Zygmunt Zeydler-Zborowski - Eliza nie zgadza się na rozwód #95

Spis osób:

• inż. Karol Przesiecki - tchórz, ale jednak prosi o rozwód
• Eliza Przesiecka - starzejąca się dama, doskonale się bawi zmieszaniem męża
• pan Ludwik - fryzjer gentleman, mistrz nożyczek
• pani Stefa - kosmetyczka, nie zatrzymuje jednak procesu starzenia
• Tereska - gosposia u Przesieckich
• mecenas Zawierski - ma opinię dobrego prawnika
• Dzidka - najlepsza przyjaciółka Elizy
• Grażyna Pawelska - studentka Wyższej Szkoły Muzycznej
• Waldemar Tokarski - chłopak Grażyny, spoważnieje, jak skończy 80 lat, aktualnie w kłopocie
• Kazik Ostrowski - ogromne okulary w grubej, ciemnej oprawie, interesuje go głównie życie ślimaków
• Magda - pełna życia i temperamentu dziewczyna, mimo to wyszła za mąż za Kazika
• Ziutek Borzycki - kolega szkolny Waldka, nigdzie nie pracuje, ale wydaje dużo pieniędzy
• niejaka Pufa - tęga blondyna, dziewczyna Ziutka
• Lucynka - przyjaciółka Magdy
• Wacio - mąż Lucynki, mizerny blondyn, robiący wrażenie człowieka przepuszczonego przez wyżymaczkę
• czarniawy cudzoziemiec - Neapolitańczyk, przyjechał do Polski w sprawie zakupu koni rzeźnych
• Hieronim Pawelski - ojciec Grażyny, wyjątkowo cichy i spokojny człowiek, stroiciel fortepianów
• Łowicki - doktor, stwierdził zgon
• porucznik Szerniak - bardzo podniecony pierwszym śledztwem w sprawie morderstwa
• kapitan Szymański - stary rutyniarz
• doktor Lewicki - patolog
• Teofil Kacperski - emeryt, sąsiad Pawelskiego, znajduje zwłoki
• Zenon Pawelski - brat zamordowanego, z Mokotowa, człowiek niezbyt komunikatywny
• Kocimska - właścicielka pensjonatu „Szarotka” w Zakopanem
• Joanna Wroczyńska (32) - de domo Kubisiak, robi dobre wrażenie, bo nigdzie nie pracuje
• Henryk Wroczyński - mąż Joanny, z rogami, pracuje w MHW

Wyższe sfery - pan inżynier, elegancka pani domu z dobrym pochodzeniem, zajmująca się leżeniem na kanapie i pachnięciem. Inżynier chce się rozwieść z żoną, tytułową Elizą, ale Eliza jak wyżej, bo ma świetną willę, pieniądze i nic nie musi robić. Dom sprząta im gosposia, ofiara awantur (np. z okazji przypalenia monogramu na prasowanej właśnie koszuli pana).

Sfera obok - córka przedwojennego stroiciela fortepianów, Grażyna, umawia się prymitywem, kombinatorem Waldemarem, który - oprócz dansingu w Grand Hotelu i morza wódki - potrzebuje również pieniędzy na pokrycie manka w spółdzielni i ma nadzieję je od ojca Grażyny pozyskać. Czy pozyskuje, nie wiadomo, ale ojciec zostaje znaleziony martwy. Jakieś pieniądze miał, bo gdzieś się kręci wątek spadku i handlu dolarami; sprawa jest wyjątkowo rozwojowa, bo dodatkowo okazuje się, że starszy pan utrzymywał flamę, panią Joannę (lat 32). Wprawdzie była mężatką, ale mąż wolał mieć 30% w świetnym interesie niż 100% w słabym.

Wprawdzie nie ma tu kochliwego Downara, ale prowadzący śledztwo porucznik Szerniak i kapitan Szymański również są koneserami urody kobiecej:

Brunetka o ogromnych fiołkowych oczach i pełnych, zmysłowych ustach miała w sobie tyle kobiecego wdzięku, połączonego z jakimś pozornie niedostrzegalnych, ale w rzeczywistości niesłychanie agresywnym seksem, że trudno było sobie wyobrazić mężczyznę, który zdołałby się wydobyć zwycięsko z jej sideł.

W śledztwie nie występują żadne artefakty typu szklanki czy spodki, za to ważną rolę odgrywa fortepian i markowe okulary przeciwsłoneczne.

Się pije: coca-colę, koniak „Martineau”, polską wódkę.
Się pali: „playersy”.

Inne tego autora, inne z tej serii.

#29