Menu

Zuzanka.blogitko

Ta ruda metalówa, co ma bloga o gotowaniu

Bogdan Daleszak - W ubraniu skocz do jeziora

Autor w zasadzie przez całą książkę rozgrywa wątek "zbuntowana młodzież vs. dorośli". Jedno śledztwo prowadzi grupa nadętych i afektowanych dziennikarzy, którzy na prośbę żony jednego z nich uruchamiają wszystkie znajomości i zarówno wśród milicji, jak i w środowisku studenckim szukają przyczyn samobójstwa dwóch młodych studentów. Chyba ideą tutaj było "bawiąc - uczyć", bo w elokwentnych dialogach pojawia się i Niemen, i Cortazar:

- (...) Trzeba go było widzieć, jak sterował naszymi nastrojami podczas pierwszego wspólnego słuchania "Klęcząc przed Tobą" Niemena. To był trans, ekstaza, nabożeństwo. Nie wiem, czy to pan zrozumie. Wszedł pan w wiek, w którym nie jada się landrynek, bo nie bardzo jest czym, a poza tym tuczą.
- Tak, ale nie grozi mi za to koklusz i nieprzytomne uwielbienie Cortazara.

Chwilę potem przywołuje Waligórskiego.

- (...) Bońko [zakapior] widocznie ma łeb jak Luśnia. Wie pan, inspektorze, ten Waligórskiego ze "Studia 202" i z "Sześćdziesiąt minut na godzinę"...
- Wiem, ale obraził pan czterech facetów.
- Skąd aż czterech i chyba nie pańskiego oprycha?
- Nie. Sienkiewicza, Waligórskiego, Luśnię i mnie. Mnie, bo wyjątkowo lubię pierwszych trzech.

W książce są dwa śledztwa. Oprócz poszukiwania przyczyn samobójstw, drugie - w sprawie dwóch zabójstw i wielu kradzieży, prowadzi milicja. I niestety okazuje się, że milicja jest nieco sprytniejsza niż panowie dziennikarze i najpierw wpuszcza żądnego sensacji pismaka w maliny, cytując mu niedawno opublikowany artykuł, a potem klei ze sobą wszystkie fakty i wyjaśnia za jednym zamachem oba śledztwa. Wyjątkowo ciekawym wątkiem jest sprytny manualnie oszust Napieracki, który błyskotliwie zwiewa kilkakrotnie milicji, umie ukraść dyskretnie portfel, sklonować klucze i podrobić zdjęcie w dowodzie osobistym. Tyle że na końcu i tak zostaje złapany.

Niestety, to nie Breslau, mimo że akcja się dzieje we Wrocławiu. Jest szczegółowa mapa ulic, są dolnośląskie restauracje, przegląd miejsc uczęszczanych przez element i prostytutki, ale nałożona na to warstwa fabularna jest słaba. Zgadzam się z recenzją innej książki tego autora [2020 - link nieaktualny] - całość słaba, są fajne fragmenty, mogę podać numery stron.

Inne tego autora:

#61

Napisane przez Zuzanka w dniu poniedziałek września 19, 2011

Link permanentny - Kategoria: Czytam - Tagi: 2011, kryminal, panowie, prl, klub-srebrnego-klucza - Komentarzy: 1

« Wielkopolska w weekend - Obrzycko - Dzień 1 »

Komentarze

amica

Książka ma bardzo poplatane wątki, ale jak na policyjną z PRL nie jest zła. Obraz dziennikarza z żoną i córką pracującego po nocach wiernie oddaje autora, który w tym okresie rzeczywiście pracował nad kilkoma książkami o charakterze kryminałów, a scena wygląda realistycznie. Wiele charakterystyk studentów też wyraźnie znanych mu jest z autopsji. Topografia Wroclawia -- autentyczna, akademiki -- też. Postać złodzieja- spryciarza jest przerysowana, a więc zaczyna mieć cechy literackie. Gorzej wówczas wyszło z jej negatywnym wydźwiękiem. Zagadka przypomina rebus. To był okres, gdy nie było detektywów, nie było tradycyjnych motywów (majątki, kobiety, korupcja), i wielkich bandytów, sprawę rozwiązywano przez zespoły policji i dziennikarzy. Napisanie kryminału wymagało gimnastyki umysłowej i rzadko się udawało. Bogdan próbował opisać środowiska jakie znał, co nadaje jej jakiś odcień realizmu, choć sztywny gorset wymagań cenzury -- go ograniczał.

Skomentuj