Więcej o Listy spod róży

Wielkopolska w weekend - Pyzdry

[6.06.2020]

Miasteczko Pyzdry nie było celem wycieczki (co było - o tym niebawem, dla ułatwienia dodam, że już tam kiedyś byłam, ale nie udało mi się zwiedzić wnętrz), ale zdecydowanie warto[1] - nawet przejazdem - zajrzeć. Idąc od klasztoru - którego sama nazwa jest już kawałkiem odjechanej historii, albowiem jest to klasztor pofranciszkański pod wezwaniem Ścięcia Głowy św. Jana Chrzciciela - w stronę rzeki, można zejść schodami. Schody jak schody, ale dopiero z dołu widać je w całej okazałości. Mozaika jest dziełem grupy artystycznej MURall. Tuż obok schodów, przy skarpie klasztornej wzdłuż ulicy Nadrzecznej, stoją domki, jakich nie powstydziłaby się praska Złota Uliczka. Vis-à-vis domków moje spostrzegawcze oko wyłowiło wmurowane macewy, chętnie używane podczas wojny jako materiał budowlany; gmina żydowska była przed wojną spora, nie uchował się żydowski cmentarz, ale do dziś w mieście stoi synagoga (nie dotarłam, bo rodzina się już domagała powrotu do domu, wszak tyle świeżego powietrza). Warto iść dalej, bo na tylnej ścianie hali widowiskowo-sportowej znajduje się bogaty mural autorstwa Radosława Barka, tego od muralu śródeckiego. Na całość - bulwary, mural i klasztor - najlepiej popatrzeć z mostu opodal, ale most ma tę wadę, że trzeba do niego dojść. Więc nie tym razem.

Schody / Detal

Detal / Schody

Kamieniczki przy Nadrzecznej / Detal

Murować można było ze wszystkiego / Flora

Ławeczka Stefana Korbońskiego (patrz wikipedia)

Mural, detal / Widok na bulwary

Tawerna pod Czarnym Bocianem / Marina

GALERIA ZDJĘĆ.

Obiad był pysznym zaskoczeniem - wyłowiona z plakatu po drodze restauracja Tawerna Czarny Bocian, do której dodarliśmy wśród podśmiechujków, że ha ha, tawerna w Wielkopolsce, okazała się być zbudowana nad nadwarciańską mariną (ul. Poznańska 42C, Nowe Miasto nad Wartą, kilkanaście kilometrów od Pyzdr). Na zdjęciu sałatka z łososiem w tortilli, poza tym menu dość proste, ale ciekawe z kilkoma daniami dnia.

[1] Pochichotałam z K. nad napisem "TERRA PISDRESIS", a chwilę wcześniej na prawie że niewymawialnym przymiotnikiem "pyzdrski". Etymologia nazwy jest wprawdzie nieznana, ale tropy są niezbyt prestiżowe: od przezwiska Pizdura (niedojda) lub Pizder (biedak) bądź też od łacińskiego słowa „pistrinum”, co oznacza przykre położenia, ale też żarna i młyn. Bo są też zabytkowe młyny w okolicy.

Napisane przez Zuzanka w dniu czwartek czerwca 11, 2020

Link permanentny - Kategorie: Listy spod róży, Wielkopolska w weekend, Fotografia+ - Tagi: pyzdry, nowe-miasto-nad-warta, murale - Skomentuj

Ale jak to Zamek Książ

[23-24.05.2020]

Zanim zacznę - tak, jest pandemia; tak, lepiej zostać w domu. Mimo tego, kiedy tylko państwo z kartonu poluzowało obostrzenia, zarezerwowałam wyjazd. Na jedną noc. Nie za daleko. Ale żeby po ponad dwóch miesiącach zobaczyć coś innego niż trójkąt dom-spożywczy-nawynos. Eksperci kalkulują ryzyko wyjazdu w niezatłoczone miejsce, z zachowaniem dystansu i codziennej higieny (maseczki, mycie rąk, odkażanie) jako niskie do średniego w zależności od higieny miejsca. Zagrożenie mniejsze niż wizyta w sklepie na rogu, gdzie maseczki można, ale tylko na usta, a najlepiej na brodzie, oraz dystans oznacza, że może nikt ci się nie kładzie na plecach, ale oddech na karku czujesz. Więc.

I tu całkiem serio prośba - nie znam Polski, a tegoroczne wakacje planuję jako serię krótszych wyjazdów tam, gdzie ładnie. Z przyczyn oczywistych odpada Bałtyk (prędzej Ostsee, bo tam jednak luźniej, ale to muszą do sąsiadów granice otworzyć), ale chętnie przyjmę polecanki na ładne lokalizacje, mile widziane jeziora do pływania w okolicy, raczej nie całkiem dzicz, bo wifi i kaflowaną łazienkę przyjemnie mieć, ale i nie centrum stolicy. Dajcie cioci Zuzie coś ładnego do inspiracji.

Jeśli się zastanawialiście kiedyś, czy warto obejrzeć Zamek Książ od środka, to warto. Trasa zwiedzania nie jest długa (w porównaniu z wielkością obiektu - 400 pomieszczeń, z czego dostępnych jest ponad 20), ale przez jakąś godzinę prowadzi audioguidem[1] przez pomieszczenia reprezentacyjne i mieszkalne, hole, klatki schodowe, obłędną salę balową z muzycznymi krużgankami i żyrandolem spuszczanym na korbkę z sufitu, wystawę sztuki współczesnej, sklep z pamiątkami i - po oddaniu audioguide’a - tarasy. Młodzież nieznudzona, chociaż połowę czasu walczyła ze słuchawkami, co podobno “same wypadają z uszu”. Tłumów nie było, może dlatego, że pogoda iście majowa - słońce przerywane urwaniem chmury, chociaż ciepło. Tarasy bez Ogrodu Świateł, za to z soczystą zielenią i rododendronami we wszystkich chyba możliwych kolorach. Uczciwy catspotting - spotkałam chyba 5 różnych; pani z obsługi wyjaśniła, że jest co najmniej siedem, co najmniej, bo to się dynamicznie zmienia (oraz było więcej, ale ktoś je wytruł, człowiek korona stworzenia). Mimo deszczu przespacerowałam rodzinę po parku, skutecznie niszcząc pantofelki (ale wyschły bez szkody). Oraz byłam absolutnie super dzielna, wstając o 5:33 (no, 5:57, jakiś czas deliberując pod kołdrą czy bardzo mi się nie chce, czy jednak może choć trochę) na poranny spacer dookoła zamku, gdzie tylko koty i autonomiczna kosiarka Husqvarna.

Jak poprzednio, nocowałam w hotelu Zamkowym, ale to był już ostatni raz. Poprzednio kwestię szumiącej przez całą noc wody w rurach zrzuciłam na problemy techniczne, ale ponieważ pół roku później cisza nocna dalej była mocno względna, na kolejną (bo będzie, zdecydowanie!) jednak poszukam czegoś innego. Poza irytującym szumem hotel jest całkiem w porządku, wygodne łóżka, czysto, bogate śniadania w restauracji opodal (ze względu na pandemię wszystko poporcjowane, na żądanie jest robione świeże ciepłe), ale ja jednak lubię w nocy ciszę.

GALERIA ZDJĘĆ.

[1] Do audioguide’a dodawane są jednorazowe słuchawki. Można zabrać ze sobą albo wyrzucić.

Napisane przez Zuzanka w dniu czwartek czerwca 4, 2020

Link permanentny - Kategorie: Listy spod róży, Maja, Fotografia+ - Tagi: ksiaz, polska, walbrzych - Komentarzy: 3

O niedojazdach[1] i przeszkadzajkach

[24.05.2020]

Wyjechałam na weekend! Z noclegiem! Ale o turystyce sensu stricto w czasie pandemii będzie za chwilę, dziś o tym, że nie zawsze się da.

Jako że główne atrakcje niedzieli w Książu i Szczawnie-Zdroju ogarnęliśmy dość wcześnie, a na obiad planowaliśmy nieodległy Wrocław, chciałam w plener. Pierwsza porażka miała miejsce przy punkcie widokowym w Strudze (R6GP+HR Stare Bogaczowice), gdzie okazało się, że nie da się nigdzie sensownie zaparkować, bo wieś ulicówka w znaczeniu greckim, gdzie domy tuż przy ulicy i pewnie można by było gdziekolwiek, ale jednak niegrzecznie. Więc pojechaliśmy dalej, omijając rozsypujący się pałac tamże. Drugi punkt widokowy (bez nazwy, V735+VW Stare Bogaczowice) okazał się być ultra łatwo dostępny, albowiem można było stanąć zwyczajnie przy polnej drodze. W punkcie można było zobaczyć mocno umalowaną pannę w czerwonym samochodzie (stan zastany na punkcie) albo panoramę wałbrzyskiego osiedla o dźwięcznej nazwie Piaskowa Góra. Z punktu malownicza droga prowadzi do ruin Zamku Cisy i wprawdzie jest gdzie zaparkować, mimo że w to samo miejsce wybrała się spora grupa ludzi (piknik, ognisko, roznoszą zarazki), to jednak sobotnie deszcze spowodowały, że i tak błotnistą drogę do ruin odciął rwący potok. Jako że zdemolowałam sobie poprzedniego dnia balerinki w strugach deszczu oraz - podniecona wyjazdem - miałam na sobie sukienkę (pierwszy raz od ponad miesiąca w dresie), stwierdziłam, że jednak nie za zbytnio. Rodzina nie nalegała, w końcu machnęliśmy już koło 8 tysięcy kroków i oczekiwania były, że raczej obiad, a nie wspinanie się na górkę. Więc nie wyszło, ale i tak było miło.

(wiem, jestem niedojrzała)

(kliknij po większe)

GALERIA ZDJĘĆ.

[1] Swego czasu hotel zarezerwował mi pokój, po czym poinformował, że "W przypadku anulacji po tym terminie lub niedojazdu Gościa firma XXX zostania obciążona kosztami rezerwacji".

Napisane przez Zuzanka w dniu piątek maja 29, 2020

Link permanentny - Kategorie: Listy spod róży, Fotografia+ - Tagi: walbrzych, bogaczowice, polska - Komentarzy: 5

Wielkopolska w weekend - podsumowanie

Pro publico bono sporządziłam alfabetyczny indeks miejsc w okolicy Poznania, w których byłam i było miło, można było coś zjeść, coś zobaczyć ciekawego czy się przespacerować w pięknych okolicznościach przyrody. Uprzedzając komentarze - niektóre z tych miejsc nie są w Wielkopolsce jako takiej, ale są na tyle blisko, że można dojechać, pobyć i wrócić do własnego łóżka. Dodatkowo - jako że pandemia - warto sprawdzić, czy miejsce jest czynne i co oferuje, bo to się zmienia z dnia na dzień. Jeśli coś ominęłam, znajdzie się tu.

Jeśli macie jakieś własne polecanki, gdzie pięknie i warto - zapraszam do komentarzy. Na ten sezon wstępnie zaplanowałam powroty - Gniezno (szlakiem królików), Gołuchów, spacer z alpakami, Dobrzycę i Śmiełów (bo ominęliśmy wnętrza) i nowe miejsca - Miłosław, Kalisz, Licheń (tu wstaw, jak eloy przewraca oczami i niedwuznacznie daje mi do zrozumienia, że oszalałam chyba, ale ja chcę plastikową Maryjkę!) czy Giecz i Grzybów. Nie wiem, jak w tym roku wyjdzie z wakacjami, wiem za to, że muszę wychodzić z domu.

Antonin - pałac i park: 2022 i 2023
Baborówko - pałac i stadnina: 2011 i 2018
Batorowo - Pałac Jaśminowy: 2015
Będlewo - Ośrodek Badawczo-Konferencyjny Pałac Będlewo: 2010
Białokosz - Pałac Białokosz: 2013
Biedrusko - Zamek Biedrusko: 2013
Biskupin - Rezerwat Archeologiczny: 2014 i 2018
Bolechówko - Traperska Osada: 2011
Borówiec - Makieta Borówiec: 2013
Bugaj - Zameczek Myśliwski: 2020
Chobienice - Ostoja Chobienice SPA 2019
Chrzypsko - Hurtownia Ogrodnicza Bogdan Królik: 2013
Czarnków - rynek: 2013 i 2015; punkt widokowy Krzyżowa Góra: 2017 i 2019
Czerniejewo - Zespół Pałacowy: 2010, 2012, 2018 i 2019
Dobrzyca - Zespół Pałacowo-Parkowy z Muzeum Ziemiaństwa: 2019
Duszno - punkt widokowy: 2014 i 2020
Dziekanowice - Wielkopolski Park Etnograficzny, Ostrów Lednicki: 2014 i 2017
Dziewicza Góra - punkt widokowy: 2014
Gniezno - katedra, cmentarz Św. Piotra i Pawła: 2012 i 2017
Gołuchów - Muzeum Zamek w Gołuchowie: 2011 i 2011 (teaser)
Gołuski - tulipany.pl: 2014, 2019, 2021 i 2023
Goraj - Zespół Pałacowy (aktualnie internat Zespołu Szkół Leśnych): 2013, 2019 i 2021
Grochowiska Szlacheckie - pałac: 2018
Iwno - pałac: 2010
Jaracz - Muzeum Młynarstwa: 2015
Jarogniewice - Dom Pomocy Społecznej (zza bramy): 2015
Kobyla Góra - pole słoneczników: 2022
Kobylniki - pałac Twardowskich: 2011
Kobylniki (kujawsko-pomorskie) - pałac: 2016 i 2017
Koszuty - Muzeum Ziemi Średzkiej: 2014 i 2017
Kórnik - arboretum i Zamek Działyńskich: 2007, 2010, 2011, 2013, 2014, 2021 i 2022 (Prowent)
Kruszwica - rynek, Mysia Wieża: 2012 i 2016
Krześlice - pałac: 2010
Leszno - miasto: 2008 i 2017
Lubasz - pałac: 2014
Luboń - Szlak Architektury Przemysłowej: 2015, 2021 (1), 2021 (2) i 2022
Lubostroń - Zespół Pałacowo-Parkowy: 2012
Lusowo - jezioro: 2013
Łęczyca - farma dyń: 2017 i 2018
Łękno - pałac 2022
Marcinkowo Górne - dwór: 2014
Miłosław - pałac i park: 2020
Mniszki - Centrum Edukacji Regionalnej i Przyrodniczej: 2018
Mosina - punkt widokowy Osowa Góra, Studnia Napoleona: 2016 i 2018
Nadwarciański Park Krajobrazowy - rejs po Warcie: 2020
Obrzycko - pałac: 2011
Owińska - Park Orientacji Przestrzennej, Klasztor Cysterek: 2010, 2013 i 2015
Pakszyn - pole lawendy "Lawendowe Zdroje": 2018 i 2019
Pobiedziska - Skansen Miniatur Szlaku Piastowskiego: 2010 i 2012
Poznań - Szachty: 2018 i 2019
Prusim - Ośrodek wypoczynkowy Olandia: 2013
Puszczykowo - Muzeum-Pracownia Literacka Arkadego Fiedlera, okolice: 2008, 2012 i 2018
Pyzdry - klasztor i bulwary: 2020.
Racot - Hotel i Stadnina Koni Racot: 2011
Radojewo - rezerwat Kokoryczowe Wzgórze: 2019 i 2021
Rogalin - Muzeum Pałac w Rogalinie oraz Rogaliński Park Krajobrazowy: 2008, 2010, 2012, wiosna 2013, jesień 2013, 2015, 2019 i 2021; Łęgi Rogalińskie: 2020 (wiosna) i 2020 (jesień)
Rydzyna - Zamek SIMP: 2011
Sapowice - Pałac Sapowice Ośrodek Wypoczynkowy Biblioteki Raczyńskich: 2010
Słupia Wielka - Stacja Doświadczalna Oceny Odmian (pałac): 2014
Starczanowo - Rezerwat Śnieżycowy Jar: 2009 i 2015
Stradomia - arboretum: 2022
Szamotuły - Muzeum Zamek Górków, miasto: 2017
Szreniawa - Muzeum Narodowe Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego: 2011 i 2017
Suchorzew - zagroda edukacyjna "Przytul alpakę": 2019 i 2020
Szwajcaria Żerkowska - punkt widokowy: 2019 i 2020
Śmiełów - Muzeum Adama Mickiewicza w Śmiełowie: 2012 i 2020
Śrem - rynek: 2014
Środa Wielkopolska - rynek: 2017
Trzcianka - 2020 i 2021
Trzebaw - aleje kasztanowców: 2017
Tuczno - Zamek Tuczno: 2017
Wąsowo - Pałac i Folwark Wąsowo: 2012
Wenecja - Muzeum Kolei Wąskotorowej: 2012
Wierzenica - Dwór Augusta Cieszkowskiego: 2015
Wielkopolski Park Narodowy - okolice jeziora Góreckiego: 2016 i 2019
Winna Góra - Muzeum w Winnej Górze: 2017
Witaszyce - pałac, Muzeum Napoleona i Star Wars: 2019
Wolsztyn - Parowozownia i jezioro: maj 2014, sierpień 2014 i 2019
Zaniemyśl - Wyspa Edwarda: 2022

Napisane przez Zuzanka w dniu czwartek maja 21, 2020

Link permanentny - Tag: polska - Kategorie: Listy spod róży, Wielkopolska w weekend - Komentarzy: 2

Łęgi Rogalińskie

[28.03.2020]

Rzutem na taśmę, tuż przed ogłoszeniem, że człowiekowi się las nie należy, chyba że jest myśliwym, zabrałam rodzinę do Rogalina. Sam Rogalin był zagrodzony, podobnie park, ale można było dojść do dębów na Łęgach. Tłumów nie było, mimo prześlicznej pogody, nielicznych przechodniów można było ominąć w sensownej odległości (a spotkanych znajomych przywitać z dwóch metrów, a nawet popełnić faux pas, bo ja się nie wyznaję, kto u kogo bywa). Maj rozczarowany, bo niby żaby było słychać, ale nie było widać.

Na Łęgi wybierałam się od dawna, bo zewsząd atakowały mnie zdjęcia porannych mgieł tamże, ale jakoś bladym świtkiem nie udawało mi się zwlec nawet w czasach, kiedy było wolno nie tylko do Lidla i zurück. I podobno niespecjalnie już będzie sens, bo właściciel zdecydował się nasadzić tam wierzb, psując perspektywę. Znikąd dobrych nowin.

GALERIA ZDJĘĆ.

Napisane przez Zuzanka w dniu sobota kwietnia 11, 2020

Link permanentny - Kategorie: Listy spod róży, Wielkopolska w weekend, Fotografia+ - Tagi: rogalin, legi-rogalinskie - Skomentuj

O zaległościach

[20.10.2019]

Chwytam się jeszcze ubiegłorocznej jesieni, bo zima w tym roku ciemna i szara. A jesień bywa piękna, zwłaszcza w słoneczny, ciepły dzień w Goraju, który przez ostatnie kilka lat stał się miejscem spacerowym. Niestety ciągle tylko od zewnątrz, bo do środka nie umiem wchodzić bez zaproszenia.