Eva

Hiszpanie ślicznie umieją opowiadać o rzeczach z pozoru prostych. "Eva" to historia o stworzeniu i odpowiedzialności twórcy za swoje dzieło. Alex jest robotykiem, 10 lat temu odszedł z instytutu w Santa Irene, ale wrócił, żeby stworzyć robota-dziecko. Poznaje Evę, pyskatą 10-latkę, córkę swojego brata i dawnej narzeczonej. Eva fascynuje go na tyle, że chce stworzyć robota na jej podobieństwo. W trakcie okazuje się, że może Eva jest dla Alexa czymś więcej niż tylko modelowym dzieckiem.

Niby rzecz się dzieje w 2041 roku, ale Hiszpania jest uroczo wystylizowana na lata 70. - w radio David Bowie, stare samochody, duże oprawki okularów, wszyscy palą. Śnieżna zima (tylko czemu wszyscy pomykają bez czapek i szalików, nie ogarniam), archetypowe święta. A między tym wszystkim roboty - śliczny, absurdalnie wierny mechakot Gris, drapiący się za uchem i udeptujący kocyk czy kamerdyner Max z możliwością regulacji poziomu empatii. Komputery są bardzo wizualne, uruchamiane dłońmi, Alex dostraja roboty modyfikując wyświetlające się w powietrzu ikony. I na końcu pojawia się tylko pytanie: "Co widzisz, kiedy zamykasz oczy?". To jest ten moment, kiedy się można zupełnie niecynicznie uronić łzę.

Tymczasem więc - cieszmy się z codziennej kreacji, naszej i otoczenia. I z tego, że dzień się wydłuża i kończy się sezon ciemności.

PS Film dostarczyła mi Barbarella, cudo, naprawdę. Dawno nie widziałam tak ładnego.