Zza biurka o życiu

ponoć nie centymetry a umiejętności ;> ale nie wiem czy On o tym samym co ja ;-)

U mnie w pracy cały kwiat panien na wydaniu zgodnie krzyczy, że centymetry są bardzo ważne ;-)

> Ika – wyjdą za mąż i im przejdzie ;-)

Mój osobisty AJS twierdzi, że ten centymetr o który jest wyższy ode mnie to najważniejszy centymetr w jego życiu. Ale on starej daty jest ;)

Jeśli chodzi o kwestie praktyczne, to trochę dziwnie całować się na stojąco z facetem niższym od siebie. Trochę na zasadzie „Cholera to ja jestem górą i nawet nie mam jak tego ukryć ;-) „

Ika, prawda. Zwłaszcza jak się ma 157 cm ;-)

Przy 172 sprawa nie jest już aż tak oczywista…

:-D to przy moim 171 to już by można sobie kark skręcić :-D

Ika: Ej, to z jakim kurduplem ty się ostatnio całowałaś?! ;-)

Ups… A gdzie ja napisałam, że ostatnio? ;->

Mój TŹ osobisty się cieszy, że 4 cm jest wyższy, bo inaczej bym nie traktowała go poważnie w relacjach damsko-męskich. No ale ja mam 177cm wzrostu i nie dałabym rady zaangażować się z mężczyzną niższym ode mnie.

Ale tak z drugiej strony patrząc… Podchodzisz do takiego co wybrzydza nad myciem naczyń czy innym sprzątaniem, patrzysz z góry i możesz sobie pozwolić na słodkie stwierdzenie:

- Te, Kurdupel! Bez gadania do garów!

I taki nawet Ci nie podskoczy :-D

A dla mnie faceci niżsi ode mnie są jacyś tacy mniej męscy… nie czułabym się bezpiecznie w ramionach takiego – prędziej to ja bym go mogła porwać w objęcia :D Dlatego mimo wszystko, facet powinien być wyższy, a jeśli już to różnica nie powinna być zbytnio odczuwalna :)

Popieram zdanie Kasi :)

natomiast ja przesadziłam, żeby pocałować mojego mężczyznę muszę na palcach stawać, a mam 175cm ;-)

A mój jest jakieś 6cm niższy i udaje, że tylko 4. Mi jakoś nigdy to nie przeszkadzało. :D