Ta ruda metalówa, co ma bloga o gotowaniu
Jak pomyślę, to całe moje życie składa się z nałogów. Jak ktoś czytał jedną moją notkę z dziesięciu, nic go tu nie zaskoczy. Za śmiertelne zanudzenie przepraszam, to wina Lii.
Po pierwsze primo - jedzenie.
Nienawidzę oszczędzania na jedzeniu. Człowiek, który byle jak je, jest byle jaki. Oczywiście można jeść szynkę za 9,99 zł za kilogram albo nadgniłą cebulę, ale po to człowiek zarabia, żeby mieć na świeży chlebek z masełkiem. Dobra Bogini stworzyła tyle dobrych rzeczy, a człowiek wykoncypował na podstawie posiadanych materiałów wyjściowych znacznie więcej, że za obowiązek każdego średnio inteligentnego człowieka uważam dobre jedzenie. Lubię kupować rzeczy, których nie jadłam. Lubię nowe restauracje, aczkolwiek w każdej zwykle trzymam się jednego ograniczonego zestawu, bo skoro dobre, to czemu nie jeść za każdym razem, kiedy przychodzę. Lubię wyjeżdżać, bo za granicą niby jest tak samo, ale inaczej, a głównie się objawia to w kuchni. Z Węgier przywiozłam Eros Pistę, przepis na paprika csirke i zamiłowanie do dobrych tokajów. Z Francji - kiełbasę dojrzewającą i kiełbasiane cukierki czy żółte serki. Z San Francisco - jelly belly, beef jerky (tak, koty również lubią) i czekoladę Ghirardelli. Z Niemiec - Irish cheddar, cynamonowe tik-taki, papryczki nadziewane serkiem. Mniej kręcą mnie zakupy ciuchów niż jedzenia (wnioski proszę zachować dla siebie), wolę iść do knajpy niż do muzeum. Lubię też czytać i oglądać, jak ludzie gotują, zwłaszcza jeśli do tego umieją o tym ładnie opowiadać (więc zdecydowanie bardziej Nigella i Makłowicz niż Pascal "ciepaćka" Brodnicki, bardziej Imbach i Herve This niż Kuroń i Martha Stewart).
Jednocześnie doprowadza mnie do totalnego wkurwu Polak za granicą, tęskniący do schabowego. Ja rozumiem, że można niektóre typowo polskie rzeczy lubić i tęsknić za nimi, bo na obczyźnie niedostępne, ale nie jestem w stanie zrozumieć jojczenia po wyjściu z naprawdę fantastycznej knajpy, że "schabowy i chleb ze smalcem toto nie jest". No nie jest i właśnie o to chodzi. Nienawidzę.
Po drugie primo - książki.
Mogę długo, ale się streszczę. Lubię szukać i kupować, lubię mieć, lubię czytać, lubię pożyczać (nienawidzę ludzi, którzy nie oddają książek). Mam pokręcony system układania na półkach, ale ponieważ chwilowo mam pewne braki powierzchni półkowej, mam układ burdelowy i stosowy. Przestałam lubić tradycyjne księgarnie, wolę kupować internetem. W książkach wkurza mnie to, że nie są równe jak CD i DVD i ciężko je układać.
Po trzecie primo - rzeczy ładne.
Nie wszystkie kupuję, niektóre mi wystarczą do oglądania. Do rzeczy ładnych zaliczam koty, na które patrzeć (jak i na pracę) mogę godzinami. Mimo usiłowania wywalenia z domu wszelkich zaśmiecaczy lubię ładnie wykonane i dość niesztampowe drobiazgi (kolorowe skarpetki, pasiasty lanczboksik, zegarek w świnki czy ręcznie robioną biżuterię). Ostatnio przegrzebałam luxlux.pl, wrzucę, może kogoś do czegoś natchną:
Po czwarte primo - proste gry logiczne
Mam syndrom blondynki, której ktoś dał kartkę z napisem "verte" po obu stronach. Proste gry typu chuzzle, bejeweled czy ostatnio bloxorx (za karę do nałogów przyzna się P. :-P) zapewniają mi zajęcie na długie godziny, dni, a czasem przy odpowiednim zacięciu - miesiacami. Był też taki dowcip o pani nauczycielce, co to udawszy się na wycieczkę z dziećmi do zoo, zlokalizowała jakieś zwierzę egzotyczne, które z komplementarnym partnerem wchodziło w stosunki fizjologiczno-rozrodcze. Zbulwersowana pani nauczycielka zasugerowała, żeby nieskromnym zwierzątkom dać ciasteczko, to może przestaną, na co błyskotliwy (więc pewnie obsadzony poniżej swoich umiejętności na tym stanowisku) pracownik zoo odrzekł: "A panio za ciasteczko by przestała?". No więc ja za dobrą i wciągającą grę logiczną bym przestała. Teraz już wiecie, więc będę musiała Was zabić.
Po piąte primo - uporządkowanie
Chciałabym, ale nie umiem. W każdej chyba dziedzinie życia. Muszę mieć pewne rytuały, który pozwalają mi pozbierać się - czwartkowy obiad z Starym Browarze, poukładane zdjęcia, skrzyneczki na różne różności i wolne weekendy. W zasadzie to chciałabym, żeby moje życie miało program, wtedy się czuję bezpieczniej.
PS S.e.k.s nie jest nałogiem. Nie jest też odpowiedzią.
PPS Następne ofiary - wspomniany już P., Wonderwoman, TowaryMieszane (nieustające chapeaux bas), Hanka (mru!) i last, but not least, siwa. Przyjemności.
PSSS Mały appendix. Filiżanki do esspresso z Boduma są paskudne - może i praktyczne, ale nieładne. A zamiast moździerza z Kuchenprofi kupiłam sobie moździerz z Maxwella Williamsa (za całe 19.90 zł) .