Menu

Zuzanka.blogitko

Ta ruda metalówa, co ma bloga o gotowaniu

Kultowe kino amerykańskie dla młodzieży (2)

Nie żebym była zdziwiona jakością "Dziewczyny z komputera" ("Weird Science", 1985), bo już film kiedyś widziałam i zdecydowanie był to film z kategorii #4morons. Ale jednak. Dwóch nerdów (Hall, klasycznie obstawiający wszystkie młodzieżowe role i drugi, całkiem gładki jak na nerda, ale z komputerem) chciałoby poznać bliżej jakieś fajne panny, ale co chwila szkolne osiłki[1] robią im psikusy, które skutecznie niweczą ich szanse towarzyskie. A to ściągają im spodnie, a to oblewają lodowatym napojem. Z tej rozterki młodzieńcy siadają przed komputerem, ładują dyskietkę 8 cali, podłączają się do sieci rządowej przez telefon w celu uzyskania większej mocy i za pomocą plastikowej lalki, danych wsadowych (wkładanych do niszczarki^Wskanera zdjęć z czasopism, również Einsteina dla podniesienia inteligencji) modelują sobie pannę. Większa moc obliczeniowa konieczna jest, bo tej tego nie da się wymodelować z wielokątów dużych piersi, a bez dużych piersi jak bez ręki. Żeby wszystko zadziałało, wkładają na głowy białe staniki w rozmiarze namiot i bęc - wychodzi dziewczyna z komputera, Lisa[2]. Poza tym, że obłędnie piękna, (jak na lata 80.) elegancka, to jeszcze ma chytry plan, jak sprawić, ze nieśmiałe prawiczki przygarną do wątłych piersi rozwijające się panny. Jest dzika impreza pod nieobecność rodziców (przypadkowo pojawiający się dziadkowie zostają zamrożeni i zamknięci w szafie[3]), podczas której alkohol się leje, są panny, a dla podniesienia prestiżu młodzieńcy konstruują drugą dziewczynę z jeszcze większymi piersiami, ale ponieważ zapomnieli podłączyć lalkę, budują ogromną rakietę ziemia-ziemia (niestety, bez piersi). Lisa ratuje sytuację, mimo że w wyniku przepięcia wicher zmian wywiewa wszystkie meble, przemalowuje kuchnię na niebiesko, a grającą na fortepianie czikę wyciąga z domu przez komin bez przyodziewy.

[1] Robert Downey Jr. w roli szkolnego osiłka (który również nie waha się założyć biustonosza na głowę) warty jest wszystkich pieniędzy, chociaż - umówmy się - wygląda jak siuch i daleko mu do dzisiejszej formy.

[2] I jak w przypadku RDJ wiek czyni cuda, tak w przypadku pięknej wtedy Kelly LeBrock niestety nie.

[3] Wątek nie został zakończony, nie wiadomo, jak ich z tej szafy wyjęli.

Z tego samego roku są "Ognie Św. Elma" ("St. Elmo's Fire"), w których na równi z samym filmem znana jest tytułowa piosenka (nie, nie dziękujcie, po tygodniu przestaniecie nucić). Tym razem to historia dla nieco starszych - siódemka przyjaciół kilka miesięcy po zakończeniu college'u (czyli bardziej studentów niż licealistów) odkrywa, że dorosłe życie jest przereklamowane. Kirby (Emilio Estevez) usiłuje zdobyć względy nieco starszej od niego pięknej pani doktor (Andy McDowell), ale okazuje się, że nie bardzo ma co zaproponować poza uporem. Alec i Leslie bardzo się kochają, chociaż ona nie chce wychodzić za niego za mąż, a on ją zdradza na każdym kroku. Leslie chce robić karierę jako projektantka, Alec wolałby, żeby była niepracującą żoną aspirującego polityka (wprawdzie jest demokratą, ale pracuje w biurze republikanina, pecunia non olet). Kevin (Andrew McCarthy) próbuje zostać dziennikarzem, ale nie może nic wartościowego napisać, bo się kocha w Leslie. Jules (Demi Moore) wspina się po szczeblach kariery w korporacji, ma mieszkanie[1] na kredyt, bogate życie intymne (również z prezesem), ale z powodu niekończących się imprez wspieranych narkotykami nie panuje nad swoim życiem. Niepozorna Wendy, córka bogatych Żydów, uparcie pracuje w Pomocy Społecznej, mimo wielokrotnych sugestii ojca, że mąż i dziecko. Woli kręcić się koło uroczego lekkoducha saksofonisty, Billy'ego (Rob Lowe[2]), który wprawdzie ma żonę i malutkie dziecko, ale nie jest w stanie utrzymać żadnej pracy, o wierności nie wspominając. Takie "Reality Bites" 10 lat wcześniej, niestety w entourage'u lat 80. (się pali w biurze, się nosi przeraźliwie oversize ubrania, a na głowie fryzowane gofrownicą sianko z obowiązkową spineczką lub cieniowaną fryzurę pod garnek); o tym, czy przyjaźń rzeczywiście może przetrwać.

[1] Zaprojektowane przez projektanta-geja, całe RÓŻOWE z neonami.

[2] Jak RDJ im starszy, tym lepszy, tak młody Rob Lowe - cud miód i orzeszki.

Napisane przez Zuzanka w dniu sobota sierpnia 1, 2015

Link permanentny - Kategoria: Oglądam - Skomentuj

« China Miéville - LonNieDyn - Always on the run »

Skomentuj