Joker

Arthur nie ma szczęścia w życiu, mimo że często się uśmiecha. Chciałby zostać komikiem, ale na razie zbiera materiał i usiłuje radzić sobie z bałaganem w głowie, spowodowanym przez uszkodzenie mózgu, objawiające się śmiechem w przypadkowych momentach i myślami samobójczymi, na które nie pomagają leki. Mieszka z coraz bardziej niesprawną matką w zapuszczonym mieszkaniu, w pracy dotykają go szykany ze strony kolegów, nie pomaga też rosnąca agresja w mieście, wrzącym z powodu strajku śmieciarzy i przycinania funduszy na opiekę społeczną. Zostaje brutalnie pobity podczas pracy przez chuliganów, współpracownik namawia go na pistolet, węsząc rozrywkę, wszak Arthur jest odbierany jako niespecjalnie bystry. Momentem przełomowym jest zwolnienie z pracy, kiedy podczas fuchy w szpitalu dziecięcym wypada mu pistolet; w metrze obserwuje, jak trzech pijanych korposzczurów z Wall Street zaczepia najpierw dziewczynę, potem musi się przed ich atakiem sam bronić, co wychodzi mu nadzwyczaj skutecznie. O masakrze w metrze szybko zaczyna być głośno, a Arthur czuje, że jak nie teraz, to nigdy. Umawia się z uroczą sąsiadką, z którą nawiązał kontakt wzrokowy w windzie, idzie też na przesłuchanie w klubie dla stand-uperów. I kiedy wydaje się już, że to krzywa wznosząca w jego życiu, dowiaduje się, o czym jego matka koresponduje z lokalnym bogaczem, Waynem (z tych Wayne’ów), uwielbiany przez niego gospodarz programu rozrywkowego wyszydza jego występ na antenie, policja depcze mu po piętach, a w związku z zamieszkami traci dostęp do leków i opieki medycznej.

Przewrotnie powiem, że najmniej istotne jest, że bohater w finale staje się Jokerem i antagonistą Bruce’a Wayne’a, znanego później jako Batman. To bolesna historia, która mogłaby przydarzyć się każdemu poszkodowanemu przez los człowiekowi, który w pewnym momencie przestaje panować nad swoim życiem; z eskapistycznego raju własnej głowy, gdzie jest kochany i odnosi sukces, wpada w bagno przemocy, szyderstwa i zdrad, tych z przeszłości i współczesnych. Nie jest to dla mnie film do ponownego obejrzenia, mimo genialnej roli Phoenixa i fantastycznej scenografii, ale zdecydowanie warto, nawet jeśli z kina się wychodzi bez uśmiechu. Widziałam narzekania pewną wtórność wątków rewolucji społecznej (w epoce post-Anonymous), brak nowatorskości w przemianie poniewieranego bohatera, na Nowy Jork przebijający się spod Gotham (serio, ludzie na to narzekają!), ale żadna z tych rzeczy nie psuła mi oglądania. Czekam na kilka Oskarów dla “Jokera”, rozczarowana będę, jak nie dostanie za najlepsze zdjęcia i najlepszego aktora pierwszoplanowego.