Hello, I see you

mam tak każdego 1 października, kiedy do bloku, w którym mieszkam wprowadza się nowa ekipa studentów i studentek. Mówię tym stałym mieszkańcom dzień dobry bo ich kojarzę, ale tym wymiennym zdarza się nie mówić. Tak mam w Poznaniu, niestety w mieszkaniu we Wrocławiu w ciągu tygodnia jest tak piszesz , twarz w drugą stronę, norma , brak odpowiedzi kolejna zasada. Nie wiesz czy mówić dzień dobry czy nie. Polskie dobre wychowanie sięgnęło bruku

Podam 2 przyklady na to, ze inaczej jest mozliwe - w Niemczech spotkam na klatce schodowej w obcym domu obcych ludzi i KAZDY spieszy powiedziec mi "dzindobry". Wczoraj: na kretej waskiej drodze w Toskanii pnie sie w gore (ok. 500 mnpm) swoim gorskim rowerem pan lat ca. 50. Pierwszy mi sie klania (jestem duzo mlodszy) i usmiecha sympatycznie. Ja wiem - slonce, bella giornata itd, ale zeby az tak! I to jest takie naturalne i normalne. Tutaj i tam. Szkoda, ze nie w P...

Ja się +/- analogicznie boję odezwać do cudzego dziecka na placu zabaw (bo ja taka durna towarzyska jestem i lubię zamienić słowo lub dwa). Bo naprawdę nie wiadomo, czego mamunia sobie życzy, a czego nie (nie jest to zbyt łatwe do przewidzenia, byłoby za pięknie).

Jasne,że możliwe inaczej, wszędzie, również tu. Zależy zaledwie od Ciebie. I sąsiada :)

Ze mozliwe, to zrozumiale. Zle sformulowalem - chodzi mi o powszechnosc, wrecz o regule.

W Irlandii, poza niewieloma wyjatkami, nieznajomi mowia sobie hello i jeszcze sie do tego usmiechaja, a jak przypadkiem jest slonecznie nie obedzie sie bez lovely day :)
I nikt sie nie zastanawia, kto pierwszy kogo ma pozdrowic ;)
Pozdrawiam :)

we francji też prościej, szczęśliwie. wszyscy wszystkim, w windzie w biurowcu też, i nieważne czy bywalec stały czy przelotny. duża ulga. tylko żebym nie musiała się jeszcze całować z kolegami z pracy, których widzę na oczy pierwszy raz... ;)

Na ścieżce rowerowej w Niemczech niemal wszyscy mijani rowerzyści - głównie seniorzy, bo to był kurort w sezonie wakacyjnym - uśmiechali się do mnie, kiwali albo mówili "halo!" Rany, jak tam było pięknie, swoją drogą [rowerową]. Na ścieżce rowerowej w Polsce się cieszę, jak ktoś jedzie rozsądnie i nie blokuje drogi ani nie próbuje mnie staranować. O życzliwym pozdrawianiu nawet nie marzę.

Górołazem nie jestem, ale czytałam o górskim pozdrowieniu - otóż specjalnie zwracałam uwagę w Bieszczadach i Pieninach, gdzie bywałam ostatnio, i najwyżej z połowa ludzi mijanych na szlaku wykonywała jakieś "cześć".

A moich sąsiadów nie znam, ale zakładam, że jak kogoś mijam na klatce schodowej, to pewnie tu mieszka, więc się odzywam. Nie żeby specjalnie bliski kontakt, zwykle nawet nie zdążam się tej osobie przyjrzeć i dlatego potem nie rozpoznaję ;>