Bodyguard

Październik 2018 (czyli lekko w przyszłość w stosunku do produkcji serialu). Sierżant David Budd, weteran wojny na Bliskim Wschodzie, cierpiący na PTSD, przypadkiem znajduje się w pociągu, w którym zaobserwowano zamachowca-samobójcę. Davidowi udaje się doprowadzić do rozbrojenia zamachowca, zostaje okrzyknięty bohaterem. Ponieważ brytyjski rząd planuje kontrowersyjną ustawę, dającą ogromne uprawnienia służbom specjalnym w celu zapobiegania przestępczości zorganizowanej i terroryzmowi, to właśnie David zostaje oddelegowany do ochrony Julie Montague (wdowa Durrell!), Minister Spraw Wewnętrznych. Sierżant jest rozbity, bo to właśnie dzięki polityce takich jak pani minister, żołnierze na wielu frontach giną lub są okaleczani na całe życie, również psychicznie. Jest jednak profesjonalistą i bezpieczeństwo obiektu (“Lavender opuścił budynek”) jest dla niego najważniejsze. Szybko pojawiają się zamachowcy, konflikt między policją a służbami specjalnymi narasta, pani minister odbywa tajemnicze spotkania i otrzymuje tajne dokumenty, a dodatkowo David jest zmuszony przez zwierzchników do szpiegowania. Kiedy następuje kryzys, okazuje się, że mimo swoich zasług to właśnie David jest podejrzany.

Jest tu kilka słabych rozwiązań fabularnych. Fałszywe tropy są mnożone nieco ponad potrzebę i mam wrażenie, że część z nich była doklejona na ślinę i taśmę. Niektóre są tak oczywiste, że przy kolejnym pojawieniu się jakiejś drugoplanowej postaci już wiadomo, że odegra w spisku rolę. Końcowe sceny, kiedy postawiony pod murem sierżant próbuje rozmawiać ze swoimi do niedawna kolegami, którzy WTEM zmieniają do niego podejście o 180 stopni i bez żadnych wątpliwości są gotowi go odstrzelić dla dobra sprawy. Nie do końca akceptuję przemianę jednej z podejrzanych o terroryzm osób, która równie nagle z pozycji przypadkowej ofiary stała się superłotrem.

Dla równowagi, jest też kilka świetnych scen (chociażby “Nie jestem królową!” czy ta z koszulą) oraz - co rzadkie nawet w Netflixowych serialach - znaczącą część akcji prowadzą kobiety: policjantki, ochroniarki, saperki, polityczki; żona Davida nie jest wiotką i mdlejącą leliją, tylko silną i mądrą kobietą. Widać, że dookoła dalej jest męski klub, ale to poważny wyłom od frontu. Dużym plusem są nieoczywiste rozwiązania fabularne i napięcie, nieźle utrzymane aż do samego finału. No i oczywiście do samego końca miałam nadzieję, że Whyvn wrqanx cemrżlwr, n btłbfmravr wrw śzvrepv wrfg zvfglsvxnpwą j pryh bqxelpvn fcvfxh. Avrfgrgl.