tak. TAK.
Ta ruda metalówa, co ma bloga o gotowaniu
Blade Runner 2049 nie zwalił mnie z nóg, nie zostawił w głowie kłębowiska myśli i ciśnienia, żeby teraz-zaraz-natychmiast obejrzeć ponownie, nie kazał mi analizować ścieżek, które mogą doprowadzić do takiej, a nie innej przyszłości. Może za bardzo skupiłam się na zabawie "znajdź replikanta", nie wiem. To nie tak, że mi się nie podobał - bo owszem, bardzo. Mimo braku namiętności do Goslinga, otwarcie grającego posłusznego replikanta Nexusa-9, to świetna postać, a ścieżka, jaką podąża, jest logiczna. Nexus-9, zwany K, ma przenieść na emeryturę replikanta z generacji Nexus-8, trochę chłopaki ze sobą rozmawiają, trochę się szamoczą, w efekcie K znajduje zakopany szkielet kobiety, która umarła przy porodzie. I to jest ten moment, kiedy decyduje się na odkrycie, co za tym stoi. Dla fanów filmowego pierwowzoru - wizualnie i muzycznie spójny oraz pojawia się Deckard (co jakby wyjaśnia wszelkie kontrowersje między wersjami z voice-over i bez, czy Deckard był replikantem, czy jednak nie).
Na fali klimatu przypomniałam sobie Blade Runnera 2018(!). O tym, że jest to film wyprodukowany w 1982 roku, świadczy chyba tylko to, że postaci otwarcie palą papierosy (i trochę stylówa, bo jednak makijaż z rapidografu i tapir się nieco wytarły estetycznie); jak na prawie zupełny brak efektów komputerowych, to film wizualnie doskonały. Deszcz, w którym spływają łzy Roya, zasłania wszystkie potencjalne niedostatki, łapałam się na tym, że widziałam w filmie współczesność wielkiego miasta (oczywiście z zachowaniem proporcji, jednak zamiast eksploracji kosmosu i androidów mamy samojezdne odkurzacze i swipe-right w Tinderze). Ten film zostawił mnie z burzą w głowie i poczuciem, że powinnam wejść do Internetu i napisać "Słuchajcie, widziałam doskonały film, Blade Runner, widzieliście?!".