Kotspotting

Pierwsze prawo kotografii: prędkość, z jaką kot rzuca się zaglądać do obiektywu, jest wprost proporcjonalna do atrakcyjności ujęcia, które właśnie w ten sposób straciliśmy, oraz odwrotnie proporcjonalna do prawdopodobieństwa powtórzenia się podobnej okazji.

Ja najczęściej robię głupie miny do aparatu lub wywalam język, za co od eks dostawałam regularny opieprz. :) Lubię za to (nie mówię, że umiem) robić tajniackie zdjęcia, właśnie kiedy ofiara nie widzi, że jej się zdjęcie robi i nie zdąży się przygotować. Coś sensownego wtedy widać w twarzy a nie uśmiech numer 3.

Ja mam zawsze taki trochę dylemat – lubię robić fotki z ukrycia, ale rzadko jest okazja i sensowne ujęcie, a poza tym mi głupio zwykle, bo to takie trochę poniżej pasa.

Prawda, że z tajniackich fot pewnie z 80% idzie do kosza. Zauważyłam też prawidłowość, że ludzie najpierw się strasznie ustawiają i szczerzą ale po kilkudziesięciu pstryknięciach przestają zwracać uwagę na aparat. Można jawnie i bezczelnie pstrykać a oni mają to w nosie :) Niech wyjdzie mi wtedy choćby jedna boska fotka i jestem bardzo zadowolona z rezultatu.

Ja ludzi nie potrafię i z każdym zdjęciem się o tym przekonuję. Goniono mnie już z psem, szczotką i zaciśnięta pięścią – zostanę jednak przy martwej naturze ;)

Mnie nie gonią, ale efekt mizerny. Lista fotek ludzi, które uważam za warte pokazania, jest krótka (które, nie których).