Ta ruda metalówa, co ma bloga o gotowaniu
Niedawno wspominałam o serialu, ale oczywiście najpierw był film. Podchodziłam z pewną obawą, bo kiedyś był dla mnie filmem kultowym i zawsze jest strach, że po prawie 30 latach (!) coś się zestarzało. Otóż nie.
Przyszłość. Więzień James Cole zostaje “na ochotnika” wybrany do testowego projektu podróży w przeszłość, żeby zgromadzić informacje pozwalające na uzyskanie próbki wirusa, który spustoszył Ziemię w 1996 roku. Oczywiście trafia do szpitala psychiatrycznego, bo tylko tam może trafić nagi, awanturujący się mężczyzna, przypadkiem wysłany do 1990 roku. Obserwuje go doktor Railly, która nie uważa, że jest niebezpieczny, ale że cierpi na ostry atak psychozy i można mu pomóc. Poznaje też Jeffreya Goinesa, silnie zaburzonego syna naukowca, któremu wyjawia cel swojej misji, biorąc go za sojusznika. Kolejne podróże składają powoli z kawałków puzzli całą historię, bo - jak się okazuje - w części wydarzeń Cole uczestniczył jako dziecko. Mniej tu jest elementów nadnaturalnych, wszechwiedzących wrogów czy niesamowitej techniki, więcej zestawienia przypadku z przeznaczeniem. I finał, wzruszający i przerażający jednocześnie.
To, o czym zapomniałam, to scenografia - rozpadający się świat przyszłości to “Brazil”, brudny, ubogi, sklejony z rzeczy znalezionych na śmietnisku cywilizacji, a jednocześnie skuteczny w kontrolowaniu i terrorze; typowy Gilliam. I można się oczywiście skupić na brzydocie i umowności, ale ten film wybroni się i współcześnie, mimo braku AI i superkomputerów. Fabuła jest poprowadzona jak po linijce, precyzyjna, każdy szczegół jest ważny, zdecydowanie to film do obejrzenia dwukrotnie, bo wtedy wiesz, na zwrócić uwagę. I aktorzy - nie ujmując nic obsadzie serialu, nikt tak nie gra szaleńca jak Brad Pitt, człowieka zdeterminowanego, który nie ma nic do stracenia, jak Bruce Willis i wreszcie naukowczyni, do której dociera, że właśnie natrafiła na coś, co wymyka się poznaniu, jak Madeleine Stowe.