Więcej o Fotografia+

Wonderwoman & Aquaman

W Sylwestra i Nowy Rok obejrzałam "Wonderwoman". To już wiele mówi o tym filmie, skoro po powrocie z fotografowania fajerwerków, oboje z TŻ zgodnie stwierdziliśmy, że skończymy jutro (na korzyść dwóch odcinków Friday dinner night). Sielankowa wyspa z Amazonkami. Diana ukradkiem, wbrew woli swojej matki, przygotowywana do roli wojowniczki; przy okazji zna wszystkie języki świata oraz klasyczne dzieła filozofów. Kiedy podczas treningu przypadkiem odkrywa, że ma supermoce (jak skrzyżuje ręce, to robi ponaddźwiękowe bum!), zdejmuje z wyspy zasłonę zapomnienia i niebawem na wyspę trafia amerykański rozbitek w samolocie (oczywiście przystojny i błękitnooki), a za nim niemieccy żołnierze. Wprawdzie Amazonki odpierają atak, ze stratami, ale Diana podejmuje decyzję, że uratuje i wyspę, i cały świat, zabijając Aresa, który powoduje wojny (w tym właśnie trwającą I wojnę światową). Oczywiście tak jak wszyscy są zgorszeni, że nieucywilizowana Amazonka w Londynie nie umie nosić falbaniastej sukni i jest nieskromna, tak nikt nie dziwi się, że nosi na plecach supermiecz, a na polu bitwy biega w mini i skórzanym gorsecie. Oraz nie imają się jej kule. Na wojnie, jak to na wojnie - giną cywile, nie da się uratować wszystkich, czasem trzeba wybrać mniejsze zło, co Dianie jest trudno zrozumieć. Skracając fabułę, Diana okazuje się być kimś więcej niż córką królowej Amazonek (nie, imię tego oczywiście nie zdradza), i wprawdzie zabicie Aresa nie wprowadza świata w stan permanentnego pokoju, ale dziewczę przyjmuje imię Wonderwoman, żeby w razie czego reagować na zło.

No nie jest to bardzo zły film, czasem nawet zabawny, ale niestety jednocześnie pełen patosu i ogromnie naiwny. I pełen klisz - bohaterski Amerykanin, ekipa wyrzutków po przejściach na drugim planie, Zły Generał z Jeszcze Gorszą Demoniczną Pomagierką, absolutna niezgodność z jakąkolwiek wiedzą historyczną przy jednoczesnym udawaniu, że to "nasz świat". Oraz - co najgorsze - jest nudny.

Za to "Aquamana" łyknęłam wczoraj jak pelikan świeżą rybkę. Mimo że fabuła jest absolutnie pretekstowa i wtórna (syn wychowywany w ukryciu wraca po latach, a że jest prawy, wyjmuje ze skały miecz i pokonuje tego nieprawego, a pokój panuje na świecie) i logika wielokrotnie siada (superbohater, którego się żaden ludzki metal nie ima, jest gęsto wytatuowany lub łódź podwodną da się wynurzyć za pomocą megasiły w kilkanaście sekund bez szkody dla zawartości i nie zatonie po odjęciu siły), to jest to film absolutnie śliczny graficznie, zabawny i ma mnóstwo smaczków. Ośmiornicę grającą na perkusji. Fantastycznie odrobioną Atlantydę. Krakena. Rosyjskich matrosów. Nieco tylko zerżniętą z Indiany Jonesa Tajemniczą Świątynię ze zjeżdżalnią i szkieletami. Jądro ziemi z wymarłymi gatunkami, prawie jak u Verne'a. A, do tego ma jeszcze głównego bohatera, granego przez Jasona Momoę. Nie będę wklejać zdjęć z filmu (poszukajcie sobie, chyba że macie słabe serce). Wkleję za to trochę fajerwerków. Wszystkiego dobrego w 2019.

Napisane przez Zuzanka w dniu poniedziałek stycznia 7, 2019

Link permanentny - Kategorie: Oglądam, Fotografia+ - Komentarzy: 5

Akademia policyjna

Otóż w przeciwieństwie do "Flashdance", "Akademia policyjna" nieustająco mnie bawi, pozwalając mieć ślepe plamki na a) podejście do seksualności lat 80. (fellatio znienacka; główny protagonista z piwkiem podgląda koleżanki pod prysznicem oraz udając przełożonego próbuje namówić jedną z koleżanek do obnażenia się i wcale przez to nie wychodzi na creepa, tylko wszyscy dalej go lubią; jest playboy z kilkoma dziewczętami, ale "ustatkowuje się", kiedy przemocą współżyje z nim instruktorka = zwierzchniczka), b) modę z lat 80. (co chyba nie wymaga komentarza). Ale ponieważ nie jest to film specjalnie wigilijny, pozostawię Was z najlepszymi życzeniami i choinką. Tak, mam na choince ogórka. Wesołych!

Napisane przez Zuzanka w dniu poniedziałek grudnia 24, 2018

Link permanentny - Kategorie: Oglądam, Fotografia+ - Komentarzy: 3

O wchodzeniu wyżej

[14.10.2018]

W piękny, ciepły (#nabosenogi) dzień wyciągnęłam rodzinę na podziwianie złotej jesieni. Na wieży byliśmy już wcześniej, ale wiosną. Tym razem nikt nie spadł i nie oskrobał sobie pleców oraz nie doznał uszczerbku na dumie, za to następnego dnia absolutnie bolały mnie uda. Bardziej niż po wrocławskich schodach na wieżę kościelną.

Studnia Napoleona o nieco szemranej genezie rzeczywiście jest o krok od wieży widokowej, a konkretnie o 500 metrów spaceru przez mosińską uliczkę oraz piękne okoliczności przyrody. Majut obraził się, bo bynajmniej nie ma w niej wody, tylko na poziomie gruntu jest zasypana liśćmi krata.

W Muzeum Arkadego Fiedlera (i wcześniej na lodach u Kostusiaka) byliśmy po raz kolejny. Tym razem Santa Maria miała ścięte maszty, a pod głównym budynkiem muzeum pojawiła się piwnica z indiańskimi płaskorzeźbami i rysunkami (trochę strach!). Kudłaty piesek się nie zmienił, za to moje kudłate dziecko trochę urosło.

Dyniobranie w Łęczycy wcale nie było przedwczesne - zestaw na klatkę schodową ma się dobrze do dziś, chociaż może nie konweniuje z wieńcem świątecznym.

Poprzednie wyprawy: 2008 (Rogalin i Puszczykowo), 2012 (Puszczykowo), 2016 (WPN i Mosina) i 2017 (Łęczyca).

[22.12.2018]

I jako wisienka na czubku - świeżo (na początku grudnia) otwarta wieża widokowa na Szachtach, z obłędnym - nawet zimą - widokiem na jeziora. W odległości samochodowej, zdecydowanie na letnie zachody słońca.

GALERIA ZDJĘĆ.

Napisane przez Zuzanka w dniu sobota grudnia 22, 2018

Link permanentny - Kategorie: Listy spod róży, Wielkopolska w weekend, Maja, Fotografia+ - Tagi: puszczykowo, mosina, leczyca, osowa-gora, szachty, polska - Skomentuj

Poczdam, grudzień

[15.12.2018]

Największy jarmark w Poczdamie to Blauer Lichterglanz (Niebieski blask światełek, jak słodko), zajmujący całą Brandenburgenstrasse od kościoła Św. Piotra i Pawła do Luisenplatz (placu Luizy). Na samym placu, przy poczdamskiej Bramie Brandenburskiej, stoi małe wesołe miasteczko z zabytkowym diabelskim młynem z 1929 roku; w przeciwieństwie do dużych kół, mniejsze koło diabelskiego młyna porusza się zdecydowanie szybciej, więc są emocje, może nie takie, jak na rollercosterze, ale i tak (zdecydowanie nie wyobrażam sobie wsiadania z grzańcem). Na jarmarku jak to na jarmarku - grzane wino, kiełbaski, durnostojki i pierniki, Maj pozyskał szmacianą jaszczurkę, a w roli wisienki na czubku trafiłam do sklepu firmowego Lindta. Na dachach straganów są cudności - od dzieł taksydermii przez enty do dmuchanych Mikołajów. Drugi, mniejszy jarmark miał się znaleźć w Dzielnicy Holenderskiej opodal, ale albo słabo szukałam, albo w tym roku komercja skupiła się przy Brandenburgenstrasse. Sama dzielnica jest urokliwa, wygląda jak mini-Amsterdam, historycznie była osiedlem rzemieślników z Holandii pracujących przy budowie miasta. Tylko kanałów nie ma, przynajmniej nie ma strachu, że dziecko wpadnie do wody.

Taksydermia kawaii

Kubeczki do wina lub ponczu

Przystawki z "To steki" / Na choinkę

Sklep firmowy Lindta / Dzielnica Holenderska

Brama Brandenburska

Dzielnica Holenderska

Adresy:

To Steki - restauracja grecka, Gutenbergstraße 33
Parkhaus Holländisches Viertel - parking pod dachem, warto użyć, bo miejsc do parkowania nie ma, Hebbelstraße 1C
Sklep firmowy Lindta - Brandenburger Str. 12-14

GALERIA ZDJĘĆ.

Napisane przez Zuzanka w dniu sobota grudnia 15, 2018

Link permanentny - Kategorie: Listy spod róży, Maja, Fotografia+ - Tagi: niemcy, poczdam - Skomentuj

O intensywnych kolorach

Rzutem na taśmę, dzień przed końcem, obejrzałam wystawę Davida LaChapelle'a w Starym Browarze. Po części wychodziłam z założenia, że w zasadzie jego zdjęcia znam, ale jak już jest, to pójdę. Otóż srodze się myliłam, bo i owszem, sztandarowe fotografie celebrytów gdzieś tam mi się przesunęły przed oczami, uwielbiam teledysk do chyba 2. sezonu "Lost" (tak uwielbiam, jak ciągle jestem zła za zmarnowanie mojego ukochanego serialu zakończeniem tak złym, że nie wiem), ale dopiero teraz zobaczyłam świetną serię "Landscape" z niesamowicie oświetlonymi industrialnymi instalacjami ze śmieci (przykłady tutaj) czy stanowiącą kąśliwy komentarz do współczesnej kultury konsumpcjonizmu serię "Deluge" (2024 - link nieaktualny). Majutowi spodobały się przewrotne martwe natury z pięknymi - na pierwszy rzut oka - kwiatami (galeria tutaj). Tradycyjnie - zdjęcia nie oddają rzeczywistości oraz tym razem naprawdę jest mi przykro, że poszłam przedostatniego dnia i już nie można, przynajmniej w Poznaniu.

GALERIA ZDJĘĆ

Napisane przez Zuzanka w dniu niedziela grudnia 9, 2018

Link permanentny - Kategorie: Maja, Fotografia+, Moje miasto - Tagi: sztuka, stary-browar - Skomentuj

11 listopada, Poznań

A. przyjechała i z pewną obawą zapytała, czy jestem pewna, że nie będzie niebezpiecznie, kiedy usłyszała, że ruszamy w miasto. Było tłoczno, owszem, ale nie niebezpiecznie, chyba że obawiać się należy obfitego śniadania w Republice Róż, waty cukrowej na Świętomarcińskim Jarmarku czy rogali. Parada w tym roku była krótka, bo z Targów na plac Mickiewicza, tłumy były nieprzeciętne. A wstęp na wieżę Zamku Przemysła - darmowy. Koziołki nie wzbudziły takich oklasków jak hymn, wykonany przez zebranych; im dalej w zwrotki, tym gorzej z frekwencją, czwartą już chyba tylko harcerze śpiewali. Można było zakupić mikroflagę, ale powstańczej rozetki już nie.